Rozmachu autorce można pozazdrościć. Na prawie ośmiuset stronach przeciąga czytelnika po Madrycie, Moskwie, Berlinie, Rzymie, Jerozolimie, Nowym Jorku, Warszawie.... itd itp. Przeciąga też po najważniejszych wydarzeniach historycznych XX wieku - od wojny domowej w Hiszpanii, po zburzenie muru berlińskiego. Główna bohaterka Amelia Garayoa, śledzona przez swego prawnuka, jest szpiegiem i najważniejsze europejskie wydarzenia i ludzie nie mogą się bez niej obejść, co jest dziwne, bo Amelia inteligencją i opanowaniem nie grzeszy. Jakoś z tego dwudziestowiecznego piekła wyszła cało, co też powinno zaskakiwać czytelnika, ale nie zaskakuje, bo autorka feruje mu taką wizję wydarzeń historycznych, że już nic nie jest go w stanie zaskoczyć. Julia Nawarro wie, że dzwoniono, ale nie wie, w którym kościele. Opisując na przykład ruch oporu w Warszawie nie wie, że istniało ZWZ, czy AK. Pisze o planach powstania w getcie warszawskim, ale nie ma tam ani ŻOB-u, ani żadnych historycznych nazwisk. Wszystko jest działaniem małej grupki fikcyjnych osób. Aż mi się nie chce wypisywać wszystkich zauważonych przeze mnie nieścisłości, a nie uważam się za wybitnego znawcę historii Europy w XX wieku. Przeczytałam tę książkę jednak z zainteresowaniem, po pierwsze dlatego, że dynamicznej akcji było tam sporo, a po drugie dlatego, że autorka chyba zaprezentowała pewną popularną wizję historii - zafascynowanie komunizmem elit zachodnioeuropejskich, potem rozczarowanie nimi, II wojnę światową widzianą przede wszystkim przez pryzmat kwestii żydowskiej itd. A to też ciekawe.

Rozmachu autorce można pozazdrościć. Na prawie ośmiuset stronach przeciąga czytelnika po Madrycie, Moskwie, Berlinie, Rzymie, Jerozolimie, Nowym Jorku, Warszawie.... itd itp. Przeciąga też po najważniejszych wydarzeniach historycznych XX wieku - od wojny domowej w Hiszpanii, po zburzenie muru berlińskiego. Główna bohaterka Amelia Garayoa, śledzona przez swego prawnuka, jest...