Tego właśnie szukałam. Bo mam trochę niepokojącą przypadłość - lubię jak w książkach giną ludzie. A w tej serii nie ma, że boli. Nie ma, że główny bohater może liczyć od autora na fory, a najbardziej lubiane postacie trzymane są pod kloszem. Tutaj od Martina dostaje się każdemu. A kiedy już ktoś umiera, to bez sztucznego patosu, bez dramatyzowania i zbędnego roztrząsania tej chwili. Śmierć przychodzi szybko i nagle. Czasem aż tak szybko i nagle, że ciężko nam w nią uwierzyć. Dwa zdania temu bohater żył i miał się dobrze, teraz już nie żyje, a my czytamy o czymś innym, bo historia się nie zatrzymuje tylko biegnie dalej. Jak w życiu.
Gatunek do mnie nie przemawiał, bo nie przepadam za fantastyką, ale w tym przypadku nie ma żadnej nachalności. Nie jest to świat zdominowany przez magię, gdzie w strasznym, ciemnym lesie krasnoludki budują swoje imperium, po ulicy przechadza się zdziadziały czarownik i przy każdym kroku przydeptuje sobie brodę, za rogiem zakochany wampir ugania się za małolatą z liceum, a w ogródku właśnie tańczą nagie nimfy. Tutaj każdy wątek fantastyczny jest bardzo naturalny i subtelny. Magia i fantastyczne stworzenia są po prostu dodatkiem w życiu zwykłych ludzi.
Cała reszta też robi wrażenie. Ba, już sama objętość książki robi wrażenie, ale dzięki temu fabuła jest bardzo dopracowana i nie nudzi ani przez moment (co przy TAKICH rozmiarach jest naprawdę chwalebne). Trochę dużo postaci koło tronu się kręci, to prawda, ale ich pojawianie się jest całkiem rozsądnie dawkowane. Do tego każdy rozdział wyodrębnia jednego bohatera, pozwala lepiej poznać jego historię i otoczenie, więc naprawdę da się w tym wszystkim nie pogubić.

Co więcej mogę powiedzieć? Każdemu kto się jeszcze waha - polecam.

Tego właśnie szukałam. Bo mam trochę niepokojącą przypadłość - lubię jak w książkach giną ludzie. A w tej serii nie ma, że boli. Nie ma, że główny bohater może liczyć od autora na fory, a najbardziej lubiane postacie trzymane są pod kloszem. Tutaj od Martina dostaje się każdemu. A kiedy już ktoś umiera, to bez sztucznego patosu, bez dramatyzowania i zbędnego roztrząsania...