Jako że od jakiegoś czasu przeżywam swoją pierwszą miłość do serii gier "Assassin's Creed", z ciekawości postanowiłam sięgnąć również po książki. Miałam farta, bo siostra akurat nabyła trzy pierwsze tomy, więc z lekkim sercem i generalnym rozbawieniem sięgnęłam po trzecią część: "Assassin's Creed. Tajemnicza krucjata." Postawiłam na taką kolejność, ponieważ to opowieść o Altairze i chciałam pozostać wierna chronologii.
Kiedy postanowiłam dobrać się do tej książki, cały czas miałam na uwadze fakt, że to przerobiony na powieść scenariusz gry. Jednak ciekawiło mnie, czy autor wykaże się odwagą i tchnie w opisywany świat życie i ducha. Nope. Nic z tych rzeczy. Ducha to ja ewentualnie miałam ochotę wyzionąć przy tej lekturze, więc to tyle jeśli chodzi o sferę duchową "Tajemniczej krucjaty".
Byłam bardzo dzielna, chciałam książkę doczytać do końca, ale poległam na siedemdziesiątej czwartej stronie. Świat tutaj jest płaski, jak przekonania ludzi w średniowieczu o kształcie naszej planety... Drętwota wydarzeń i postaci jest zbyt przytłaczająca, jak na mój gust.
Wydaje się, że bohaterowie tacy jak Altair, Malik czy Al Mualim są w porządku - w sensie, nie odbiegają charakterami od swoich pierwowzorów z gry video. Jednak nie ma w nich żadnej dynamiki, a przecież mamy w ręce uniwersum, które aż kipi przygodą i przelaną krwią. To powinno ekscytować, powinno wessać czytelnika i wypluć dopiero po tym, jak przeczyta ostatnią stronę tej historii. W każdym razie tak to sobie wyobrażałam.
Gra jest dynamiczna, główny wątek - mimo pewnej powtarzalności - z całą pewnością intryguje i wielu może zaskoczyć rozwojem wypadków. Miałam nadzieję, że książka nie tylko uporządkuje życie Altaira (co poniekąd zrobiła i za to daję mały plus), ale poprowadzi akcję tak, że nie będziemy się czuli, jakbyśmy przechodzili grę na nowo - a ja w pewnym momencie zaczęłam się bać, że Altair zacznie zbierać flagi...
Inną kwestią jest styl: prosty jak budowa cepa. I ja to naprawdę rozumiem... Chociaż nie, nie rozumiem. Nawet jeśli książka ma charakter czysto rozrywkowy i jest tylko dodatkiem, fanowskim gadżetem, to i tak wykonanie powinno stać na wyższym poziomie. Nie mam pojęcia, jak się sprawy mają z oryginałem, ale polski przekład jeszcze bardziej spłyca tę i tak już wystarczająco mocno przyschniętą kałużę...
I czy ktoś może mi wyjaśnić dlaczego tłumacz postanowił z "kreda" zrobić "Credo"?
Po kilku właśnie takich credach uznałam wyższość książki nade mną i poddałam się... Bez żalu. Mój wewnętrzny asasyn był już gotowy do akcji: "znajdź i zadaj ból tłumaczowi", dlatego postanowiłam odpuścić (i sobie, i jemu).
No. W każdym razie wszystko poszło nie tak, jak trzeba. Czy jeszcze kiedyś wrócę do książkowych asasynów? Może (pewnie w jakimś autobusie albo pociągu) ale bardzo bym chciała, żeby ktoś potraktował to uniwersum jak trzeba. Póki co zostaję przy grach, bo film też mnie mocno rozczarował. (Czy jest jakaś nadzieja na sensowny serial?)
Takie tam myśli na dziś.

Jako że od jakiegoś czasu przeżywam swoją pierwszą miłość do serii gier "Assassin's Creed", z ciekawości postanowiłam sięgnąć również po książki. Miałam farta, bo siostra akurat nabyła trzy pierwsze tomy, więc z lekkim sercem i generalnym rozbawieniem sięgnęłam po trzecią część: "Assassin's Creed. Tajemnicza krucjata." Postawiłam na taką kolejność, ponieważ to opowieść o...