Po świetnej Siostrze Rosamund Lupton postanowiłam sięgnąć po kolejną jej powieść, tym razem Potem. Złożyły się na to dwa czynniki. Prócz tego, że zostałam fanką autorki, do tej książki zachęciła mnie okładka. Jest śliczna, subtelna i przyciąga wzrok. Przedstawia młodą dziewczynę w spódnicy o intensywnej czerwonej barwie, która biegnie, a może ucieka? Klimat wprowadza ciekawa i przyciągająca oko kolorystyka, gdyż użyte zostały tutaj odcienie czerni, bieli, szarości oraz akcenty o wcześniej wspomnianym odcieniu czerwieni. Zachęcona, zabrałam się za lekturę. I jak? Wciągnęłam się momentalnie!

Jest lato, piękna pogoda i właśnie zbliżają się urodziny Adama - najmłodszego członka rodziny Covey'ów. Malec wraz z najbliższymi z niecierpliwością wyczekuje tego dnia. Kiedy wreszcie on nadchodzi, Adds od początku jest źle nastawiony. Tego dnia w szkole mają odbyć się zawody na świeżym powietrzu, a chłopiec nie przepada za tego typu zabawami. Przekonany przez mamę, postanawia jednak udać się na zajęcia. Na szczęście każdy kto pracuje, czy też uczy się w szkole, wie o urodzinach malca, także jest on traktowany ulgowo. Dodatkowo w ten wyjątkowy dzień, ma prawo przynieść do szkoły tort, by móc poczęstować smakołykiem inne dzieci. W urodziny Adama, wraz z nim do szkoły przybywa jego mama Grace oraz siostra Jenny, która tego roku pracuje jako asystentka nauczyciela. W dniu zawodów zajmuje stanowisko szkolnej pielęgniarki, w razie gdyby któreś z dzieci potrzebowało medycznej opieki. Pechem jest, że jej gabinet znajduje się na ostatnim piętrze budynku. Właśnie w tym felernym dniu, w szkole wybucha pożar. Natychmiast rozlega się alarm, a nauczycielki wybiegają ze szkoły prowadząc najmłodsze dzieciaki. W tej samej chwili Grace orientuje się, że w środku nadal przebywa Jenny. Natychmiast biegnie jej na pomoc nie zważając na swoje bezpieczeństwo. Czy Grace uda się uratować córkę i jednocześnie siebie samą?

Książka rozpoczyna się intrygującym prologiem, po którym po prostu nie da się odłożyć książki, lecz z zaciekawieniem brnie się do przodu. Niestety na wyjaśnienia trzeba trochę poczekać. Od początku lektury nurtuje nas cała masa pytań na temat zakończenia, jednak po drodze do rozwiązania zagadki czeka nas mnóstwo zakrętów i ślepych uliczek. Trasa jest trudna do przebycia, a jednak Rosamund potrafi na tyle ciekawie prowadzić czytelnika, że choć w pewnych momentach mamy już dość niedopowiedzeń i chcemy odłożyć książkę na półkę lub, co gorsza, zajrzeć na ostatnią stronę, czytamy dalej . Autorka po raz kolejny zaskakuje genialnie skonstruowaną fabułą, dzięki czemu niczego nie możemy być pewni. Lupton wodzi czytelnika za nos, nie pozwalając na ziszczenie żadnego domysłu! Całą historię pożaru poznajemy od końca. Ogólny jej zarys pojawia się już w pierwszym rozdziale, jednak im dalej się zagłębiamy, tym więcej odkrywamy szczegółów.

Autorka dokładnie przemyślała nie tylko fabułę, ale i bohaterów. Jest tutaj sporo postaci, a każda z nich odgrywa mniej lub bardziej istotną rolę w całej sprawie. Narratorką jest Grace, kobieta darząca swoje dzieci bezgraniczną miłością. Jej narracja ma styl listu kierowanego do jej męża, w którym przekazuje mnóstwo emocji. Z takim sposobem pisania spotykam się już drugi raz i przyznaję, że coraz bardziej się do niego przekonuję. Mam wtedy okazję wczuć się w rolę osoby, do której adresowane są słowa głównej bohaterki i w jakimś stopniu się z nią utożsamić.

Ciekawym urozmaiceniem powieści jest fakt, że dusze Grace i Jenny po wypadku wydostają się z ciał i podobnie jak duchy mają możliwość obserwacji wszystkiego wokół, bez możliwości kontaktowania się z ludźmi. A że na kilka dni we dwie przebywają jedynie w swoim towarzystwie, pogłębia się ich więź. Nareszcie mają okazję porozmawiać, wyjaśnić sobie pewne niedomówienia i podjąć wspólne decyzje, które niestety nie zawsze są proste. Przedstawienie relacji między matką, a córką bardzo mi się spodobało. Autorzy często ukazują postać nastoletniej dziewczyny jako buntowniczki, która uważa rodziców za osoby niesprawiedliwe, na siłę każące jej się podporządkować. Lupton stworzyła siedemnastolatkę, dla której matka jest jak przyjaciółka i która dojrzała do tego by zrozumieć jaką wartość ma rodzina. Oby takich bohaterek było więcej.

Potem zrobiło na mnie niemałe wrażenie. Spodziewałam się czegoś idącego bardziej w stronę ciekawej intrygi okraszonej atmosferą grozy, a zamiast tego otrzymałam świetny thriller psychologiczny, uderzający ogromną dawką emocji. Niesamowite i bardzo trafne połączenie. Naprawdę polecam!

[http://moja-biblioteczka-angela.blogspot.com/]

Po świetnej Siostrze Rosamund Lupton postanowiłam sięgnąć po kolejną jej powieść, tym razem Potem. Złożyły się na to dwa czynniki. Prócz tego, że zostałam fanką autorki, do tej książki zachęciła mnie okładka. Jest śliczna, subtelna i przyciąga wzrok. Przedstawia młodą dziewczynę w spódnicy o intensywnej czerwonej barwie, która biegnie, a może ucieka? Klimat wprowadza...