„Gorący, bursztynowy płyn wypełnił kubki. Cukier rozpuszczał się powoli jak nagromadzone przez lata pretensje.”
„Sukienka z mgieł” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Chmielewskiej, które nie mogłoby odbyć się w lepszym momencie. Właśnie wtedy, kiedy pod moje drzwi przybłąkał się malutki kotek, a ja z miłością w oczach wzięłam go na ręce i zaniosłam do domu, przeczytałam zdanie „Weronikę wychowały koty.” – rozpoczynające książkę. Kot został ze mną, często śpiąc na moich kolanach, kiedy pochłaniałam „Sukienkę..”. A w powietrzu aż gęsto robiło się od emocji.
Weronikę poznajemy jako małą dziewczynkę, marzącą o rodzicielskiej opiece i miłości, o kimś, kto poświęci jej odrobinę czasu dlatego, że chce, a nie musi. Weronikę, która potrafi odpowiadać na pytania zanim je usłyszy, która przeczuwa, kiedy dzieje się coś złego. I która ponad wszystko kocha koty. Już jako dorosła kobieta, ku niezadowoleniu rodziców – lekarzy, otwiera uroczą, klimatyczną kawiarenkę, o równie ujmującej nazwie – Pod Liliowym Kapeluszem. Marzy, aby było to miejsce, w którym każdy odnajdzie odrobinę ciepła i nadziei, wypełnione pięknymi zapachami i nastrojową muzyką. Wykonując swoją pracę z pasją i miłością, stwarza miejsce, do którego chce się wracać. Ludzie, którzy tam przychodzą mają swoją historię, swój własny bagaż doświadczeń, a spoiwem, które łączy bohaterów jest brak im sił aby cokolwiek zmienić. I tak poznajemy cichą i zmęczoną życiem Anastazję, Małomównego z nieodłącznym laptopem, zrozpaczoną Paulę i jej chorą córeczkę Korę oraz Andrzejka. Każdej z tych osób wydaje się, że ich sytuacja jest beznadziejna, nie dająca nadziei na lepsze jutro. A jednak zapach egzotycznej kawy, pomarańczowa herbata i zwykła ludzka dobroć zamknięta w czterech ścianach Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem, potrafią zdziałać cuda…
„Sukienka z mgieł” to książka o osobliwym tytule, która zachwyca czytelnika od pierwszych stron. Zaczynając czytać można być pewnym , że przepadnie się na kilka godzin. Joanna Chmielewska wykreowała bohaterów tak autentycznych, jak gdyby istnieli naprawdę - są to zwykli ludzie z niezwykłym charakterem. Ich sylwetki nakreślone są w sposób dokładny, możemy poznać motywy jakimi się kierują oraz emocje jakie im towarzyszą. Każda z przedstawionych postaci historią swojego życia wnosi coś nowego do Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem, bo to miejsce tak naprawdę tworzą ludzie, którzy do niego przychodzą ze swoimi smutkami i radościami.
„Jak to dobrze, że przyjechała – pomyślała Weronika, stawiając przed przyjaciółką dzbanek herbaty Rosyjska Karawana, herbaty o tajemniczym, dymnym aromacie obozowych ognisk i słodkawym posmaku wspomnień.”
Opisy zwykle nudzą czytelnika, często zostają pomijane, a tutaj? Oddziałują jednocześnie na wszystkie zmysły, sprawiają, że mamy ochotę przenieść się – nie tylko w wyobraźni – do Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem, usiąść przy jednym stoliku z Anastazją, pomóc Andrzejkowi w matematyce, spróbować aromatycznej kawy Sanstos lub Columbia Supremo i na własne oczy zobaczyć to magiczne miejsce. Ciężko doszukać się minusów w „Sukience z mgieł”. Nie dlatego, że jest to arcydzieło literatury współczesnej, a wręcz przeciwnie – jest to zwykła książka, o zwykłych prostych ludziach, często spotykanych życiorysach, ale opisana w niezwykły sposób. Nie znajdziemy tutaj nagłych zwrotów akcji, zaskakującego zakończenia, chwil trzymających w napięciu, ale przez cały czas będziemy kibicować bohaterom, żeby udało im się spełnić swoje marzenia. Mimo że nie jest to lektura wymagająca to na pewno skłania do wielu przemyśleń, wzrusza, a niekiedy bawi do łez. Niewielka objętość sprawia, że czyta się ją błyskawicznie, ale po zakończeniu czuć niedosyt, że te 200 stron to jednak za mało na tyle historii. Miałoby się ochotę trochę dłużej posiedzieć, porozmawiać, rozkoszować się aromatami egzotycznych kaw i herbat.
„Sukienka z mgieł” to nie jest pozycja, która na długo pozostaje w pamięci, jednak nie znaczy to, że nie jest warta przeczytania. Osoby, które szukają zaskakujących momentów i nagłych zwrotów akcji będą rozczarowane. Ale książce na pewno nie brakuje emocji, wzruszających momentów, jak i chwil przepełnionych radością. Jest to pozycja, która przedstawia ludzkie dramaty, ale lekkie pióro autorki sprawia, że czyta się ją jednym tchem, z ciekawością i zaangażowaniem, jakby zasłyszane historie dotyczyły znanych nam osób. Cieszę się, że z Joanną Chmielewską po raz pierwszy spotkałam się w Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem, bo magia tego miejsca sprawiła, że chętnie poznam więcej książek autorki.

„Gorący, bursztynowy płyn wypełnił kubki. Cukier rozpuszczał się powoli jak nagromadzone przez lata pretensje.”
„Sukienka z mgieł” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Chmielewskiej, które nie mogłoby odbyć się w lepszym momencie. Właśnie wtedy, kiedy pod moje drzwi przybłąkał się malutki kotek, a ja z miłością w oczach wzięłam go na ręce i zaniosłam do domu,...