Ta książka nie spodoba się każdemu. Dlaczego? Bo nie ma jednego głównego bohatera, ani w zasadzie głównego wątku. Jest za to wyjątkowe miejsce, Piwnica pod Liliowym Kapeluszem. Prowadzi ją Weronika, a miejsce odwiedza Andrzejek i Anastazja. I to książka w zasadzie o nich. W życiu nie mają za lekko, ich historie są smutne. Ale łączy je Piwnica, która jest prawdziwą bazą i oazą. Miejscem gdzie można odzyskać siły, dostać nową energię od życia i oswajać swoje problemy.
To dość leniwa książka. Bez wielkich zwrotów akcji. Na bardzo leniwe i spokojne popołudnie. Książka na dobry czas, i na trochę gorszy. Miła, dająca nadzieję i poprawiająca nastrój jak wizyta w dobrej kawiarni.

Ta książka nie spodoba się każdemu. Dlaczego? Bo nie ma jednego głównego bohatera, ani w zasadzie głównego wątku. Jest za to wyjątkowe miejsce, Piwnica pod Liliowym Kapeluszem. Prowadzi ją Weronika, a miejsce odwiedza Andrzejek i Anastazja. I to książka w zasadzie o nich. W życiu nie mają za lekko, ich historie są smutne. Ale łączy je Piwnica, która jest prawdziwą bazą i...

Oceny chyba nie wystawie. Książkę wypożyczyłem myśląc, że to TA Chmielewska. Tak dostałem nie mój gatunek.

Oceny chyba nie wystawie. Książkę wypożyczyłem myśląc, że to TA Chmielewska. Tak dostałem nie mój gatunek.

Kupiona przypadkiem, z myślą o tej drugiej Chmielewskiej. Kompletnie nie mój klimat. Taka paplanina o niczym, bez akcji mimo, że niby cośtam się działo. Piwnica po Liliowym Kapeluszem była najważniejszym punktem książki, kawa i ronienie łez w szczerych rozmowach po latach, impulsy do zmian (i kolejne ronienie łez),nadzwyczajni mimo, że tak zwykli ludzie.

I treść i forma nie przekonały mnie.

Kupiona przypadkiem, z myślą o tej drugiej Chmielewskiej. Kompletnie nie mój klimat. Taka paplanina o niczym, bez akcji mimo, że niby cośtam się działo. Piwnica po Liliowym Kapeluszem była najważniejszym punktem książki, kawa i ronienie łez w szczerych rozmowach po latach, impulsy do zmian (i kolejne ronienie łez),nadzwyczajni mimo, że tak zwykli ludzie.

I treść i forma...

przyjemne czytadło, trochę je zepsuła pretensjonalna i grafomańska końcówka

przyjemne czytadło, trochę je zepsuła pretensjonalna i grafomańska końcówka

Tak samo o Weronice, jak o Anastazji. Trochę o Andrzejku i Małomównym oraz Dorze. Nie ma tu według mnie jednego głównego bohatera. Nie jest to wadą, ale trochę mi przeszkadzało, bo spodziewałam się samej Weroniki - albo więcej Weroniki.
Wartościowy jest wątek Anastazji. Dobrze poprowadzony.
Nie trzeba znać "Poduszki w różowe słonie"; da się czytać bez znajomości poprzedniej części. Szkoda byłoby jednak czytać cykl w odwrotnej kolejności.

Tak samo o Weronice, jak o Anastazji. Trochę o Andrzejku i Małomównym oraz Dorze. Nie ma tu według mnie jednego głównego bohatera. Nie jest to wadą, ale trochę mi przeszkadzało, bo spodziewałam się samej Weroniki - albo więcej Weroniki.
Wartościowy jest wątek Anastazji. Dobrze poprowadzony.
Nie trzeba znać "Poduszki w różowe słonie"; da się czytać bez znajomości...

Lekka powieśc kobieca. Idelane czytadło na jeden wieczór. Bohaterka trochę nie z tej ziemi, jednak calośc połąćżona zgrabnie, mimo nagromadzenia tzw trudnych tematow: alkoholizm, depresja, dziecko z autyzmem.

Lekka powieśc kobieca. Idelane czytadło na jeden wieczór. Bohaterka trochę nie z tej ziemi, jednak calośc połąćżona zgrabnie, mimo nagromadzenia tzw trudnych tematow: alkoholizm, depresja, dziecko z autyzmem.

Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i już wiem, że nie ostatnie.
Cóż mogę rzec na temat tej książki? Na pewno to, że była to piękna i wzruszająca historia. Może nie wciągająca od pierwszych stron, jednak kiedy zaczęłam ją czytać chciałam wiedzieć jak to wszystko się zakończy.
Napiszę tyle, że nie spodziewałam się zakończenia. Było po prostu wzruszające, autorka wszystko pięknie ze sobą połączyła.
Panna Joanna pokazała, że nasze życie nie zawsze wygląda tak jak wszystko sobie zaplanujemy i może potoczyć się jednak zupełnie inaczej.
Główną bohaterką jest Weronika, którą pokochałam, była to dziewczyna, której po prostu nie da się nie lubić. Miała w sobie jakieś ciepło, którego nie można opisać. Jednak to historia pani Anastazji wzruszyła mnie najbardziej. Była to silna kobieta, która mimo tego, że od dziecka miała pod górkę nie podawała się i walczyła o to, aby jej życie kiedyś się ułożyło.
Główne miejsce spotkań naszych bohaterów czyli piwnica pod Liliowym Kapeluszem było i jest to miejsce cudowne, w którym dzieją się rzeczy można by rzec magiczne, rzeczy, które pokazują nam, że warto wierzyć w siebie i iść do przodu i nie patrzeć w przeszłość.
Była to książka obyczajowa, po którą powinien sięgnąć każdy, a już na pewno miłośnik kotów. Historia była piękna, wzruszająca oraz urocza. Czy można chcieć czegoś więcej?
Były tutaj emocje zarówno pozytywne jak i negatywne.
Styl pisania autorki jest lekki, dzięki czemu tak wciągnęłam się w całą fabułę, że nawet nie wiedziałam kiedy skończyłam ją czytać.
Ja wam ją serdecznie polecam, podczas czytania odczuwałam wewnętrzny i zewnętrzny spokój.

Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i już wiem, że nie ostatnie.
Cóż mogę rzec na temat tej książki? Na pewno to, że była to piękna i wzruszająca historia. Może nie wciągająca od pierwszych stron, jednak kiedy zaczęłam ją czytać chciałam wiedzieć jak to wszystko się zakończy.
Napiszę tyle, że nie spodziewałam się zakończenia. Było po prostu wzruszające, autorka...

Weronika, główna bohaterka tworzy niesamowite miejsce, piwnica pod Liliowym Kapeluszem, który jest jej dzieckiem a jednocześnie azylem gdzie wszystko jest możliwe. Weronika to dziewczyna ciepła, która pragnie by jej rodzice w końcu ją zauważyli, jednocześnie ma dar, potrafi odpowiedzieć na pytanie nim rozmówca zdąży je zadać. Wokół Weroniki gromadzą się ludzie, ci, którzy potrzebują inspiracji oraz ci, których popchnie w dobrą stronę. Dawno nie czytałam tak ciepłej książki, która otuliła i koiła. Wydarzenia nawet najgorsze okazywały się mieć szczęśliwe zakończenie.

Weronika, główna bohaterka tworzy niesamowite miejsce, piwnica pod Liliowym Kapeluszem, który jest jej dzieckiem a jednocześnie azylem gdzie wszystko jest możliwe. Weronika to dziewczyna ciepła, która pragnie by jej rodzice w końcu ją zauważyli, jednocześnie ma dar, potrafi odpowiedzieć na pytanie nim rozmówca zdąży je zadać. Wokół Weroniki gromadzą się ludzie, ci, którzy...

Ciepła, dodająca optymizmu, bardzo kobieca, kojąca.

Ciepła, dodająca optymizmu, bardzo kobieca, kojąca.

Nie ten klimat lub nie ten czas.
Nie będę wracać

Nie ten klimat lub nie ten czas.
Nie będę wracać