Słowiana. Nie jest to porywająca opowieść. Nie masz tu ni krwawych bitek (jeno kilka ledwie zaznaczonych "oklepów"), nie uświadczysz rumieniących lica "momentów' (acz tytułowa poćpiega oddaje się niemal każdemu z istotnych fabularnie bohaterów, często wręcz przed progiem domu), czy też zwrotów akcji. Jest to powieść przypominająca raczej smutne losy bohaterów z orzeszkowych powieści, acz wtopiona w przedmieszkowy krajobraz X wieklu. I w tym właśnie siła owej powieści. W jej języku i barwie. A ta jest prima sort. Pierwsze strony pochłania się w zachwycie. Piękny, stylizowany język (w którym mnogość archaizmów wymusiła dodanie do powieści słowniczka) wprowadza nas od razu w świat ówczesnych ludzi. Ludzi prostych i kierujących się takoż prostymi, acz wyraźnymi zasadami -często dla nas niezrozumiałych, lub wręcz postrzeganych jako krzywdzące dla niektórych członków społeczności. Ludzi głęboko wierzących w bałwany, ludzi widzących dookoła siebie demony, diabły, topielców i wszędobylskie zamieszkujące domostwa żyjątka, którym należy się w nich i miejsce i szacunek. Jest to świat, gdy do ziem Polan docierają wieści o "niemym Bogu" - Jezu Krystem, gdy dochodzi do niemalże zderzenia dwóch cywilizacji. Te fragmenty (jako amatora czasów piastowskich), gdy mówiono o polityce niezwykle mnie pociągały i szczerze żałowałem, iż powieść nie poszła w tę stronę, w stronę konfliktu plemion, tworzenia się państwa Polan.
Powieść toczy się swoim nader szybkim jednak rytmem. Bohaterów wciąż coś spotyka, tworzą się między nimi więzy, zależności, niechęci, wrogość. Wszystko to na tle codziennych zajęć, codziennej walki o przetrwanie, i tu był chyba zamysł Pani Janiny Wenedy. Ukazać codzienny trud pzretrwania, ludzi na poły dzikich. Ludzi, którzy aby przeżyć zimę, z dzidą musieli przedrzeć się przez zaspy i zabić mieszka lub bobra z mokrą mordką (bardzo mnie rozczulał sposób opisywania przez autorkę przyrody; właśnie taki czuły, wręcz infantylny, ale w dobrym tego słowa znaczeniu, jeśli takowe dobre znaczenie jest).
Kończąc. Książka... nie wiem, czy można ją śmiało polecić każdemu. To powieść, która niezwykle zaciekawi osoby interesujące się historią, słowiańszczyzną. Chociaż, gdy wyobrażam sobie, jaki powinien być idealny czytelnik, którego ta powieść szuka, to staje mi przed oczyma, dojrzały mąż lub kobieta, z pokolenia moich rodziców, ludzi którzy przeszli ze wsi do miast i z rozrzewnieniem, tęsknotą za młodością zaczytują się na starość w powieściach takich jak "Nad Niemnem". Tak, taki winien być czytelnik "Słowiany".

Słowiana. Nie jest to porywająca opowieść. Nie masz tu ni krwawych bitek (jeno kilka ledwie zaznaczonych "oklepów"), nie uświadczysz rumieniących lica "momentów' (acz tytułowa poćpiega oddaje się niemal każdemu z istotnych fabularnie bohaterów, często wręcz przed progiem domu), czy też zwrotów akcji. Jest to powieść przypominająca raczej smutne losy bohaterów z orzeszkowych...