Pomnik trwalszy niż ze spiżu

Historia pięknej, wykształconej i łagodnej księżniczki, która dostała twardą szkołę życia i niejednokrotnie zmuszana była dokonywać trudnych wyborów zyskała sobie rzeszę stałych czytelników. Wartka akcja, plastycznie opisany świat, ukryty cel, do którego zmierzała fabuła, opisy walki, mitologia zaprezentowanego świata oraz szczypta magii sprawiły, że wraz z pierwszym tomem Ziemiański zapisał nową kartę w polskiej literaturze fantasy. Owszem nie obyło się bez kontrowersji, było i wulgarnie i brutalnie, lecz pierwsze dwa tomy w miarę trzymały poziom. Jednakże, drodzy współczytelnicy, zachwyt nad trylogią skończył się, gdy przyszedł tom trzeci. Przydługie opisy, pseudofilozoficzne wywody, postacie zachowujące się kompletnie bez sensu. Lista przewinien autora jest długa, a zwieńczenie trylogii potrafi skutecznie zniechęcić do prozy Ziemiańskiego.

Wydawać by się mogło, że autor napisał co miał napisać odnośnie historii dziejących się w świecie cesarzowej Achai. W recenzji wieńczącej poprzednią trylogię napisałem, że autor pozostawił wiele kluczowych albo niedomkniętych lub zbyt szybko rozwiązanych wątków. Teoretycznie można napisać, że takie posunięcie dało autorowi możliwość rozbudowy tychże wątków ewentualnie w następnym tomie. Cóż, nie tylko dostaliśmy nowy tom, a wręcz cały nowy cykl. Można zadać sobie pytanie czy warto sięgnąć po pierwszy tom nowego cyklu, który fabularnie jest związany z poprzednim mimo zniechęcającego zakończenia wcześniejszej serii? Owszem, autor pierwszym tomem „Pomnika Cesarzowej Achai” nie tylko w pewien sposób zrehabilitował się po wcześniejszym blamażu, ale wprowadził coś nowego do swego stylu. Jednym słowem pierwszy tom nowego cyklu wypada dobrze, co w pewien sposób sugeruje, że czeka nas obiecujący cykl. Jednak, poczytamy- zobaczymy.

W pierwszym tomie, którego akcja toczy się tysiąc lat po fabule cyklu „Achaja” czytelnik poznaje Kai, kandydatkę na czarodziejkę. Wysłana ze szkoły z nietypową misją, nie zdaje sobie sprawy, że wkrótce jej świat czekają ogromne zmiany. Na swej drodze młoda czarownica natyka się na… ORP „Dragon”, okręt podwodny Rzeczpospolitej Polskiej. Co wyniknie z zetknięcia się tych dwóch odmiennych światów? Jednak na oba światy czyha zagrożenie, wobec którego różnice kulturowe wydaja się mało istotnym problemem.

Głównymi bohaterkami są Kai i Shen. Pierwsza z nich to młoda czarownica, specjalistka od przygotowywania różnego rodzaju mikstur oraz posiadająca dar widzenia przyszłości. Życie dziewczyny zmienia się, gdy na swojej drodze spotyka Mereditha – nieśmiertelnego, znanego czytelnikom z wcześniejszego cyklu. Cóż, takie oczko puszczone do osób znających poprzednie tomy, ale również pokazujące, że różnica tysiąca lat nie musi być problemem w połączeniu fabuł obu cykli. Shen, druga główna postać, to córka rybaka, która zaciągnęła się do cesarskiego wojska , w którym służą same kobiety. Z małej, nieporadnej dziewczynki bohaterka zamienia się w silną, gotową do poświęceń osobę.

Obie bohaterki są do siebie dość podobne – miłe, sympatyczne, troszeczkę naiwne i idealizujące świat. Pod wpływem różnego rodzaju czynników ich światopogląd ulega zmianie. Chociaż w przypadku Shen jest to bardziej widocznie, gdyż przeżywa więcej traumatycznych zdarzeń. Ewidentnie tymi dwiema postaciami autor nawiązuje do Achai, która również przeszła wewnętrzną przemianę. Jednak o ile wewnętrzna zmiana głównej bohaterki poprzedniego cyklu trwała trzy tomy to tym razem Ziemiański uporał się z tą materią już w pierwszym.

Pomysł zderzenia dwóch bardzo odmiennych światów okazał się wyśmienity. Już sama taka idea zachęca czytelników, by przewracali kolejne strony aby dowiedzieć się co wyniknie z tego zetknięcia. Z jednej strony mamy Cesarstwo, które od wieków nie przeszło żadnej technicznej rewolucji. Jednak wydaje się to mało prawdopodobne aby przez tysiąc lat nie doszło do żadnej zmiany. No, cóż, fantasy rządzi się własnymi prawami. Z drugiej strony mamy Rzeczpospolitą Polskę, która będąc morską potęgą ma iście kolonizatorskie aspiracje. Doprawdy wybuchowy pomysł. Dzięki skonfrontowaniu kultury prymitywnej z technologiczną autor stworzył sobie wiele możliwości rozwoju akcji. Czytając powieść, czytelnik może obserwować, jak oba światy przenikają się i integrują. Dodatkowo pan Ziemiański serwuje nam konflikt zbrojny przedstawiony z perspektywy zwykłych żołnierzy

Bardzo rzeczywiste ukazanie świata sprawia, że czytelnik błyskawicznie wczuwa się w opowiedzianą historię. Prosty i zrozumiały język tylko potęguje to wrażenie. Jednocześnie nie wszystkim taki realizm może się spodobać, zwłaszcza gdy natrafiamy na sceny opisujące tortury, czy też kaźń, ale również sam język, zwłaszcza żołnierski nie usłany jest poetyckimi zwrotami. Jednak szczerze napisawszy, osoby, które przeczytały poprzedni cykl zauważą, że autor w tym tomie w kwestii wulgaryzmów i brutalności podszedł bardzo łagodnie.

„Pomnik Cesarzowej Achai” jest kolejną książką, która pokazuje, że tematyka militarna jest jedną z ulubionych autora. Autor przedstawia bowiem wojsko nie tylko od strony technicznej, taktycznej, prezentuje nie tylko hierarchię i zależności między stopniami oficerskimi. Ziemiański pisze o wojsku od strony psychologicznej. Jednakże autor nadaje powieści wymiar bardziej tajemniczy i globalny, gdyż szeregowi żołnierze obydwu stron są jedynie pionkami jakiegoś większego planu, którego my czytelnicy będziemy poznawać wraz z kolejnymi tomami.

To nie jest tak, że tom rozpoczynający pierwszy cykl jest tomem doskonałym. Największą jego bolączką jest tempo akcji. Owszem początkowe rozdziały i zwłaszcza końcowe dosłownie zapierają dech w piersi. Jednakże środek powieści cierpi niemiłosiernie na dłużyzny. Dopadło go to co było mankamentem całego trzeciego tomu „Achai” czyli zbytnie skupienie na wojskowości. Rzecz dotyczy tzw. wojny z „potworami” w lesie. Ciągłe czytanie o mini potyczkach w lesie, które praktycznie są do siebie podobne, daje wrażenie, że bohaterowie bezsensownie biegają po lesie. Ten sam schemat, czyli zmierzanie w niewiadomym celu, zaskakujący atak, chwile bliskie śmierci z rąk wrogów, cudowne ocalenie parokrotnie zostaje powielony, co sprawia, że środkowa część powieści może wydać się nużąca. Śmiało można napisać, że gdyby odjąć jakieś sto a nawet dwieście stron, fabuła wcale by nie ucierpiała. Całe szczęście, że końcowe rozdziały wracają na swój właściwy tor.

Podsumowując, mimo tych kilku mankamentów, pierwszy tom „Pomnika Cesarzowej Achai” można śmiało nazwać obiecującym. Jest to powieść lekka, łatwa i przyjemna. I należy tylko żywić cichą nadzieję, że kolejne tomy nie okażą się podobnym rozczarowaniem jak finał „Achai”.

Pomnik trwalszy niż ze spiżu

Historia pięknej, wykształconej i łagodnej księżniczki, która dostała twardą szkołę życia i niejednokrotnie zmuszana była dokonywać trudnych wyborów zyskała sobie rzeszę stałych czytelników. Wartka akcja, plastycznie opisany świat, ukryty cel, do którego zmierzała fabuła, opisy walki, mitologia zaprezentowanego świata oraz szczypta...