Moich początkowych kroków poprzez literaturę kryminalną ciąg dalszy. Zachęcona tym, jak przyjemnie i szybko czytało mi się „Kredziarza”, postanowiłam nie rezygnować z tego doznania i sięgnąć po coś jeszcze. Padło na Bernarda Miniera. Dlaczego? Nie wiem. Zaintrygował mnie mróz bijący z okładki, chciałam poczuć zimno, izolację, trudy ludzi brnących w tonach śniegu (koniec lutego mamy, co to za zimna bez śniegu???). A do tego zagadka, zamordowany koń, dlaczego nie? I tak wyruszyłam w Pireneje z komendantem Martinem Servazem przeprowadzić śledztwo.

Bawiłam się fenomenalnie. Autor świetnie oddał klimat górskiej mieściny. Czuć było to wariactwo i ten przygnębiający wpływ, jaki może wywierać pogoda i otoczenie na ludzi, którzy nie są przyzwyczajeni do takich miejsc. Takie mieściny skrywają wiele tajemnic, niektóre są tak okropne, że strach o nich nawet pomyśleć, a przyjąć do wiadomości, że są one faktem, jeszcze trudniej.

Autor mnie zamotał totalnie. W pewnym momencie podejrzewałam wszystko i wszystkich, ale na pewno nie osobę, na którą padły podejrzenia przed odkryciem prawdy. Autor kluczy różnymi ścieżkami i naprawdę interesująco mu to wyszło, bo czułam napięcie i ciągle sięgałam po książkę, żeby doczytać chociaż jeszcze jedną stronę.

Co do głównego bohatera – nawet go polubiłam. Dobrze, że nie był rasowym twardzielem, który zna się na wszystkim i odnajduje się bez trudu w każdej sytuacji, ale człowiekiem ze swoimi ułomnościami i słabościami, który zdaje sobie sprawę z tego, w czym jest słaby. Męczyło mnie trochę to, że niektórych ludzi traktuje z góry i z założenia jako idiotów i cwaniaków, po czym sam robi jakąś gafę, jak zapomina zabrać broń na akcję, ale nie było to aż tak irytujące.

Końcówka mnie trochę zmęczyła, po rozwiązaniu zagadki napięcie z lekka opadło i całość straciła swój zagadkowy urok. Ale z miłą chęcią przeczytam pozostałe części serii, bo to była bardzo dobra i klimatyczna rozrywka.

Moich początkowych kroków poprzez literaturę kryminalną ciąg dalszy. Zachęcona tym, jak przyjemnie i szybko czytało mi się „Kredziarza”, postanowiłam nie rezygnować z tego doznania i sięgnąć po coś jeszcze. Padło na Bernarda Miniera. Dlaczego? Nie wiem. Zaintrygował mnie mróz bijący z okładki, chciałam poczuć zimno, izolację, trudy ludzi brnących w tonach śniegu (koniec...