Olgierda Lacha i Otto der Schwart studiują magię na uniwersytecie. Tyle fabuła.
Serio. W tej książce naprawdę nic się nie dzieje. Są tu umieszczone scenki z życia studenckiego w wysoce stereotypowym ujęciu (z dodatkiem wschodniej specyfiki). Główna bohaterka, tj. Olgierda ma przyjaciela półkrasnoluda Otto oraz narzeczonego nekromantę - Irgę. Ta trójka przewija się przez kolejne stronice, dostarczając czytelnikowi wzruszeń i radości... no dobrze, żartuję. Chodziło mi o frustrację i irytację. :)
Ola jest tak niestrawną protagonistką, że po pierwszym rozdziale serdecznie ją znielubiłam. To płaczliwa, płytka idiotka. Jej myśli zajmują głównie ciuchy, ładne męskie klaty, jedzenie i alkohol. Z jakiegoś niepojętego powodu ma wiernego przyjaciela, który cierpliwie znosi jej wyskoki i równie cierpliwego (i bezbarwnego) narzeczonego, który - jakżeby inaczej - ratuje pannę z kolejnych sytuacji, w które władowała się z własnej głupoty. Panna jest niechlujem i pijaczką, ale dziwnym trafem lecą na nią różni amanci.
Jak już wspomniałam, w książce nie uświadczy się żadnej historii, a o akcję też niełatwo. Każdy rozdział to mniej więcej schemat: Olga robi coś durnego, wciąga w to Ottona, użala się i "zalewa łzami", zjawia się heros Irga i ją ratuje, pociesza zasmarkaną Olgierdę, idą do łóżka, panna pije alkohol, ma kaca itp. Przemyślenia bohaterki: jak by tu zarobić pieniądze, gdzie najlepiej się nachlać wódki, jaki ładny chłopak, nie mam się w co ubrać, ojej ale mam bałagan w pokoju, zjadłabym coś.
Okropne dziewczynisko.
Autorka sili się na dowcip, ale tak wyschniętych sucharów i wysilonego humoru dawno nie czytałam. W sumie mogłam się tego spodziewać, znajdując na okładce nazwisko tłumaczki. Jest to Ewa Białołęcka, której też zdarza się pisywać książczyny podobnych lotów, równie nieśmiesznych. Ciągnie swój do swego. Do tego niektóre sceny, z założenia mające być śmieszne, wydały mi się obrzydliwe (próbka nr 2).
Próbka humoru nr 1: "Najlepszy środek leczniczy na wszystkie choróbska to szklaneczka dobrej wódki z normalną przekąską. Dezynfekcja przede wszystkim!"
Próbka humoru nr 2: [Bohaterka pokłóciła się z narzeczonym, po czym odwróciła się i odeszła. Cóż czyni ów?]
"Irga dogonił mnie bez trudu, przerzucił przez ramię i poniósł do domu.
- Już ja się z tobą policzę - zagroził." [Spotykają patrol straży miejskiej; strażnicy pytają, co się dzieje. Panna woła pomocy, a narzeczony odpowiada:]
"- Wychowuję narzeczoną. Bo nabrała zwyczaju łażenia wieczorami po nieodpowiednich miejscach.
- Co? - oburzyłam się, zaczynając okropnie wierzgać, lecz Irga szybko mnie uspokoił klapsem po miękkim miejscu.
- Jasne - powiedzieli strażnicy. - No, niech bogowie pomogą!" [Potem ostatecznie Olgierda idzie na spacer z udobruchanym fatygantem. Wracają do mieszkania.]
"W mieszkaniu Irga ceremonialnie otworzył na oścież przede mną drzwi, lecz zatrzymałam się w progu.
- Bić nie będę, obiecuję - zapewnił mnie."
Nie wiem, może kogoś to śmieszy, może to jakaś wschodnia specyfika, ale mnie nie bawią żarty z bicia kobiety przez mężczyznę i w ogóle całe to zachowanie jest żenująco niesmaczne.
W książce jest masa błędów ("jóż"!), niewłaściwie odmienionych słów i bełkotu ("dlaczego się przed nim ukrywasz się"). Tekst chyba ma reprezentować niechlujstwem pokój protagonistki. Bookrage, tym razem daliście ciała. :/
No, to kolejna pozycja ląduje u mnie na półeczce z kategorią "Gnioty". ;)

Olgierda Lacha i Otto der Schwart studiują magię na uniwersytecie. Tyle fabuła.
Serio. W tej książce naprawdę nic się nie dzieje. Są tu umieszczone scenki z życia studenckiego w wysoce stereotypowym ujęciu (z dodatkiem wschodniej specyfiki). Główna bohaterka, tj. Olgierda ma przyjaciela półkrasnoluda Otto oraz narzeczonego nekromantę - Irgę. Ta trójka przewija się przez...