Na zawsze nie ma nic. Rzeczy się niszczą, a ludzie odchodzą.

Na zawsze nie ma nic. Rzeczy się niszczą, a ludzie odchodzą.

Czasem marzy mi się zwykłe życie. Takie, o którym nie miałam zielonego pojęcia, póki nie spotkałam Fryderyki. Mogę je określić kilkoma najprostszymi słowami: spokój, bezpieczeństwo, pewność. Lubiłam budzić się w jej mieszkaniu i zasypiać. Albo siedzieć z nią przy stole i rozmawiać o niczym. W niedzielę pakowałyśmy się do jej hondy i jechałyśmy za miasto. Oczywiście to ja prowadziłam, Fryderyka już od wielu lat nie siadała za kierownicą. Gdy kiedyś spytałam ją, po co w takim razie kupiła kolejny samochód, wzruszyła ramionami.– Z przyzwyczajenia – odpowiedziała po chwili zastanowienia. – Są rzeczy, które robi się tylko i wyłącznie z przyzwyczajenia.

Czasem marzy mi się zwykłe życie. Takie, o którym nie miałam zielonego pojęcia, póki nie spotkałam Fryderyki. Mogę je określić kilkoma najpr...

Stałam na ulicy, nie wiem, jak długo, patrząc na stos dymiącego gruzu. Ktoś próbował mnie odciągnąć od ruin. Wyrwałam się, weszłam w gruzowisko, ale jedyne, co się uchowało w całości, to mahoniowy stolik do brydża… Tak, ten, przy którym siedzimy, moi mili.

Stałam na ulicy, nie wiem, jak długo, patrząc na stos dymiącego gruzu. Ktoś próbował mnie odciągnąć od ruin. Wyrwałam się, weszłam w gruzowi...