Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na zawsze nie ma nic. Rzeczy się niszczą, a ludzie odchodzą.

Stałam na ulicy, nie wiem, jak długo, patrząc na stos dymiącego gruzu. Ktoś próbował mnie odciągnąć od ruin. Wyrwałam się, weszłam w gruzowisko, ale jedyne, co się uchowało w całości, to mahoniowy stolik do brydża… Tak, ten, przy którym siedzimy, moi mili.

Czasem marzy mi się zwykłe życie. Takie, o którym nie miałam zielonego pojęcia, póki nie spotkałam Fryderyki. Mogę je określić kilkoma najprostszymi słowami: spokój, bezpieczeństwo, pewność. Lubiłam budzić się w jej mieszkaniu i zasypiać. Albo siedzieć z nią przy stole i rozmawiać o niczym. W niedzielę pakowałyśmy się do jej hondy i jechałyśmy za miasto. Oczywiście to ja prowadziłam, Fryderyka już od wielu lat nie siadała za kierownicą. Gdy kiedyś spytałam ją, po co w takim razie kupiła kolejny samochód, wzruszyła ramionami.– Z przyzwyczajenia – odpowiedziała po chwili zastanowienia. – Są rzeczy, które robi się tylko i wyłącznie z przyzwyczajenia.