Emerytowany detektyw w skutek udaru trafia do szpitala i - to chyba nowa metoda przywoływania pacjenta do świata aktywnych członków społeczeństwa - jedna z lekarek podsuwa mu do rozpracowania sprawę kryminalną sprzed lat. I tak podczas szpitalnej rehabilitacji nie tylko ćwiczy ciało, ale również umysł próbując rozwikłać kto zamordował dziewczynkę. Do współpracy angażuje przyjaciela, który wówczas owo śledztwo współprowadził. Jedynie miejsce akcji się zmienia, bo zamiast na komendzie rzecz dzieje się w szpitalu, potem w domu detektywa, a sprawę nie prowadzi się oficjalnie, bo jest przedawniona, śledczym też się za to nie płaci, bo są dawno na emeryturze. Jednak to nie zmienia faktu, że nie pozbawiony dedukcji były policjant zabiera sie z pasją do znalezienie winnego.
Sam bohater porównuje się do starszego brata Sherlocka Holmesa, który skomplikowane zagadki rozwiązywał nie ruszając się ze swojego fotela. Podobnie jest z Larsem, który dochodząc do siebie w domu opiera się głownie na starej dokumentacji, wspomagany o rozmowy telefoniczne z osobami z komendy, bądź czasem będąc dowożony przez opiekunkę do tych, którzy mogą rzucić światło na tamte wydarzenia. Jedno jest dla niego pewne: dochodzenie nie było przeprowadzone właściwie, wiele szczegółów pominięto.
Larsa Johansson chyba nie sposób nie polubić, choćby za te jego zgryźliwe dopowiadanie uwag. Tworzą z Jarnebring'iem niezły tandem staruszków, którzy jeszcze wiele mogą nauczyć młode pokolenie. Zresztą jeśli chodzi o postaci to każda zasługuje na to by się przy niej zatrzymać. Persson daje dość konkretną charakterystykę każdej z nich i mimo iż nazwiska brzmią podobnie to raczej nie będzie się miało problemu z rozróżnieniem kto jest kim.
Nie mniej wigoru całemu przebiegowi akcji dodaje charakterystyczna postać emerytowanego detektywa. Gdyby nie ten właśnie sposób kreacji wiodącego bohatera powieść mogłby się okazać nudnym zdaniem relacji z odtwarzania przebiegu dawnego niekompletnego śledztwa. A tak oprócz kryminału mamy coś więcej, spojrzenie z dystansu, roztrząsanie z moralnego punktu sprawy i wymierzenia kary (z uwagi na fakt przedawnienia) wszystko to w przemyśleniach jakie dostarcza w trakcie Johansson.
NIe wiem jak reszta książek Leif'a GW Persson'a, ale ta pretenduje do miana dobrego kryminału o klasycznym charakterze.

Emerytowany detektyw w skutek udaru trafia do szpitala i - to chyba nowa metoda przywoływania pacjenta do świata aktywnych członków społeczeństwa - jedna z lekarek podsuwa mu do rozpracowania sprawę kryminalną sprzed lat. I tak podczas szpitalnej rehabilitacji nie tylko ćwiczy ciało, ale również umysł próbując rozwikłać kto zamordował dziewczynkę. Do współpracy angażuje...