Fenomeny czytelnicze rządzą się własnymi prawami. Do jednych z nich należy siła przekonania kogoś do przeczytania książki, która z założenia go nie interesuje.
I tak właśnie, moja skromna osoba, która nie przepada za kryminałami, spędziła noc pełną emocji w towarzystwie pana Stiega Larssona, który podwyższał mi ciśnienie wymyśloną przez siebie, wielowątkowa historią.

"Ludzie zawsze mają swoje tajemnice.Chodzi tylko o to, żeby je odgadnąć" to zdanie, wypowiedziane przez Lisbeth Salander,bohaterkę książki jest najkrótszym i najbardziej dosadnym podsumowaniem powieści.
Mikael Blomkvist jest rzetelnym dziennikarzem, któremu trafia się sensacyjny materiał na temat przekrętów bardzo znanego biznesmena. Choć wydawało mu się, że cały materiał dowodowy, jaki udało mu się zebrać dzięki naprowadzeniom informatora, jest wiarygodny, sprawa skończyła się w sądzie, gdzie Blomkovist nie tylko został pozbawiony wolności na jakiś czas, ale także swojej dziennikarskiej reputacji. Co z niego za redaktor naczelny, skoro afera okazuje się podpuchą?

W tym samym czasie, Lisbeth Salander, dostaje na Mikaela zlecenie. Pracuje w firmie jako researcher, będąc przy tym osobą absolutnie nietuzinkową. Ma dziwaczne podejście do ludzi, wygląda tak, że strach spotkać taką osobę w ciemnej ulicy późnym wieczorem, ale wszystko to absolutnie nie wpływa na to, jak genialnym jest pracownikiem. Niezastąpiona, inteligentna, gotowa rozwiązać każdą zagadkę i wytropić każdy ruch osób, które zostały jej zlecone.


Kiedy w stronę naszego głównego bohatera zostaje skierowana nietypowa propozycja, padająca z ust Henrika Vagnera, podstarzałego przedsiębiorcy z licznym klanem rodzinnym, całość brzmi jak obsesyjne brednie znudzonego dziadzia. Choć familia Vagnerów być może do najświętszych nie należy to jednak Henrik szuka wśród krewnych mordercy swojej ukochanej bratanicy, Harriet.

Blomkovist zabiera się za zlecenie z ogromną dozą niepewności, która po jakimś czasie z niego ulatuje. Okazuje się bowiem, że afera jest o wiele grubsza niż by się mogło wydawać, a jego własne śledztwo zyskuje rewelacyjną współpracownicę i przyjaciela - wspomnianą wcześniej pannę Salander.

"Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" to kryminał, który mnie zaskoczył. Historia okazała się nie tylko wciągająca, mroczna i bardzo zaplątana. Jest też świetnie napisana przez Larssona, który miał zarówno na fabułę jak i bohaterów bardzo ciekawy pomysł. Ponadto, była wielowątkowa i intrygująca nie tylko głównym wątkiem kryminalnym, ale także historią genialnej hakerki. Czytając ją, zaczynamy zastanawiać się nad ludźmi odrzuconymi przez społeczeństwo i ich rolą w nim. To bardzo ciekawy i oryginalny przykład kobiecego bohatera w literaturze.

Minusy tej książki leżą po stronie wydawcy, ponieważ jestem zaskoczona tym, jak można nie tłumaczyć zdań w języku angielskim, które pojawiają się w fabule. Czyżby wynikało to z szybko robionego, filmowego egzemplarza, który było mi dane czytać? Wydawnictwo Czarna Owca ma u mnie i u wielu innych czytelników powieści, ogromny minus.

Polecam tę książkę wszystkim tym, którzy mają ochotę na relaks przy wciągającej lekturze. 600 stron powieści zapewnia mnóstwo emocji, które podbijają serca czytelników na całym świecie. Mogę jedynie dodać, że dołączam do tego grona i czekam, co nowego uda się wywinąć temu oryginalnemu duetowi w drugiej części sagi.

[Recenzja pochodzi z bloga http://www.moje-wysypisko.blogspot.com]

Fenomeny czytelnicze rządzą się własnymi prawami. Do jednych z nich należy siła przekonania kogoś do przeczytania książki, która z założenia go nie interesuje.
I tak właśnie, moja skromna osoba, która nie przepada za kryminałami, spędziła noc pełną emocji w towarzystwie pana Stiega Larssona, który podwyższał mi ciśnienie wymyśloną przez siebie, wielowątkowa...