Pochłonęłam w niesamowitym tempie. Trzecia część z serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Moim zdaniem inna niż dwie pozostałe. "Cień wiatru" i "Gra anioła" były bardziej podsycone sensacją, wyczuwało się zapach grozy, zbliżającego się niebezpieczeństwa. Natomiast "Więzień nieba" jest moim zdaniem spokojniejszy. Choć również roi się tu od tajemnic, które z resztą nie zostały rozwiązane. Myślę, że akcja dopiero się rozwija. Wynika to z tego, że trzecia część jest o połowę cieńsza od dwóch pierwszych i w zasadzie razem z częścią czwartą, która się jeszcze nie pojawiła, powinna stanowić jedność. Nie wiem dlaczego autor tym razem podzielił opowieść.
Książka niesamowita jak jej poprzedniczki.
Jest piękna.
Opowiada o miłości, niesamowitej przyjaźni.
Niesamowicie bawiły mnie dialogi prowadzone przez Daniela i Fermina, pełne pozytywnej ironii, przezabawne. Fermin w moich oczach jest osobą wspaniałą, bardzo pozytywną i dobrą. Mówię to, bo w "Wieźnu..." dużo uwagi skupia się na nim.
I ta wspaniała przyjaźń między Danielem i Ferminem. Na pewno na stare lata wrócę do tej książki, aby przypomnieć sobie, że nie ważne ile mamy lat, ile lat ma nasz przyjaciel. Bo jeśli jesteśmy bratnimi duszami to różnica nawet kilkudziesięciu lat nie jest odczuwalna.
Jednym słowem - bardzo dobra książka. Czekam na kolejną i niestety ostatnią część.

Pochłonęłam w niesamowitym tempie. Trzecia część z serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Moim zdaniem inna niż dwie pozostałe. "Cień wiatru" i "Gra anioła" były bardziej podsycone sensacją, wyczuwało się zapach grozy, zbliżającego się niebezpieczeństwa. Natomiast "Więzień nieba" jest moim zdaniem spokojniejszy. Choć również roi się tu od tajemnic, które z resztą nie...