Miałam przeczytane 41% książki, gdy zaczęłam czuć irytację i zmęczenie... Do tego momentu nawet nieźle mi szło. Ale dalej było już tylko źle i jeszcze gorzej niż źle...

Za każdym razem, gdy bohaterka brała natrysk, kosztowała krupniku albo ogórkowej, wychodziła z transu drzemki, zasiadła za kierownicą, wychodziła po zakup brakujących komponentów do pizzy lub sprawdzała stan baterii zasilającej - odrzucało mnie od książki... Chyba dlatego czytałam ją tak długo...

Truizmy wyeksploatowane i wykorzystane już wszędzie i przez wszystkich: "Niektóre słowa są zbyt wiążące i ciężkie, by wypowiadać je niefrasobliwie." "Z biologicznego punktu widzenia byłam tylko samicą, którą trzeba zachęcić do uległości samcowi."

Porównania - pretensjonalne i rażące, silące się na oryginalną głębię: "Warkocz nowych dni splatał się równo. Nie widziałam już potrzeby, by cokolwiek ścinać, gdyż obecnie nie dopuszczałam do powstania kołtunów." Ratunku!!! "Każdy związek jest niepowtarzalny jak oryginalna kreacja i to od nas zależy, czy stworzymy ją tak, abyśmy czuli się w niej dobrze, pewnie i swobodnie, lub przeciwnie - będzie krępować nasz ruchy, ograniczać na ten czy inny sposób czy wręcz będziemy się jej wstydzić. Zaprojektować ją, to dopiero początek roboty, pozostaje jeszcze szycie, ozdabianie, poprawianie, niekiedy łatanie. I jest to praca na całe lata - tak długo, dopóki wzajemnie nam na sobie zależy."

Karola, która w niespełna pół roku przechodzi głęboką autoterapię uzdrawiającą jej ciało i umysł (od minimum dekady pogrążone w nawracających migrenach i indolencji psychiczno-emocjonalnej) jest dla mnie tak samo niewiarygodna, jak wielki sukces dwóch książek powstałych na podstawie napisanych przez Karolę pamiętników: "Powstają też słowa z drzew skarłowaciałych, mszczących się za swoją małość robaczywym owocem. Są i dalsze, które przeoczyły swój czas, a kiedy doszły wreszcie do głosu, okazały się nic niewarte i nikt nie dał im posłuchu. Najsmutniejsze są jednak słowa, które celowo schowały się w listowiu milczenia." Ta grafomania po prostu boli.

"W buczynie, na tle ostatnich płatków śniegu odkryłam dziś pierwsze przebiśniegi. Zielone łodyżki z pokornie zwisającym kwiatem miały w sobie tyle samo niewinności, ile impertynencji." "Nawet menstruacja, której regularne pojawienie się zawsze witałam z uglą, paradoksalnie też mnie zdołowała."

A na dodatek, w ten cały banał wplecione jeszcze różne "straszne" intrygi... duchy, engramy, reinkarnacja, tajemnica, morderstwo i dramat...

Straciłam zbyt wiele czasu i pieniędzy na tę książkę.

"Doskonale zdawałam sobie sprawę ze zubożenia swojej polszczyzny, z trudu, z jakim przychodziło mi zwerbalizowanie myśli. Podobnie mogło być ze słowem pisanym." To zdanie włożyła Autorka w usta bohaterki... pasuje mi to do całej książki.

P.S. Jedna gwiazdka za to, że do czerdziestu jeden procent byłam w stanie - bez złości - czytać tę książkę.

Miałam przeczytane 41% książki, gdy zaczęłam czuć irytację i zmęczenie... Do tego momentu nawet nieźle mi szło. Ale dalej było już tylko źle i jeszcze gorzej niż źle...

Za każdym razem, gdy bohaterka brała natrysk, kosztowała krupniku albo ogórkowej, wychodziła z transu drzemki, zasiadła za kierownicą, wychodziła po zakup brakujących komponentów do pizzy lub sprawdzała...