Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dom na górskiej polanie zrodził we mnie nieuzasadnione przeczucie, że czekał na mnie i musiałam tutaj się znaleźć. Od pierwszej chwili intrygował mnie bez mała jak żywa istota, dla jednych nieprzystępna, dla innych otwarta. Ponadto posiadał cechy, których brakowało w moim życiu. Miał stabilność. Mocny fundament. Odporność na działanie żywiołów i przeciwieństw. Charakter wzbudzający respekt. Niezachwiany spokój. Później odkryłam także wspólności: Nie przerażała go samotność. Jego przeszłość była niejasna , a przyszłość - niepewna. (...)jak ja pragnął być kochany.

Nie być szczęśliwym nie musi znaczyć, że jest się nieszczęśliwym!

Zaufanie jest nierozłącznie związane z kredytem milczenia.

Można na pozór iść, lecz dreptać tylko w miejscu, można jak skorpion ze strachu przed bólem zabić się własnym jadem. Jakkolwiek wydaje się to dziwne, czasem dopiero cofając się będziemy zdolni ruszyć do przodu. Być może odkryjemy nawet, że choć w cieniu prawdy kryją się lęki, przez jej światło na powrót wnika w nas nadzieja."

Życie jest niczym podróż pociągiem ze stacja początkową i docelową oraz wieloma przystankami pomiędzy. Przeżywamy w niej chwile szczęścia i smutku, marzymy o pięknych widokach za kolejnym zakrętem, powiększamy bagaż doświadczeń. Podniecenie przed nieznanym splata się z tęsknotą za minionym a dzisiaj szybko ucieka. Nie brak też współpodróżnych, z którymi na dłużej czy krócej dzielimy swoja przestrzeń. Jedni wsiadają, inni wysiadają a jeszcze inni oddalają się i powracają. W naszym pociągu rzadko będziemy sami, gdyż jesteśmy częścią zbiorowości podróżnych.

Czym jest normalność, którą akceptujemy, chwalimy ją, albo na nią psioczymy, lecz czujemy się w niej jak ryba w wodzie? Swoje to swoje. I chyba nie ma różnicy, czy dotyczy to więzów krwi, czy chodzi o terytorium ojczyste.