Wszędzie mnóstwo ochów i achów, a ja się chyba nie znam, bo zastanawiam się nad czym tu się zachwycać? Nagroda za najlepszą polską powieść, tajemnice rodzinne, piękny język i w ogóle cud miód. Wszędzie same przychylne recenzje. Przyznaję uczciwie, że rozczarowałam się okrutnie.
Główną bohaterką jest w tej niewielkiej objętościowo powieści mało sympatyczna Matylda, która ku swemu wielkiemu zdziwieniu dziedziczy posiadłość po babce, której tak na dobrą sprawę nie znała. No i ta Matylda toczy wewnętrzne dialogi z nieżyjącą babką próbując odgadnąć dlaczego właśnie ona dostała w spadku tytułowe Zawrocie. Mamy też innych bohaterów. Wszyscy się strasznie nienawidzą, są jacyś pokręceni, płascy i tak naprawdę nie da się ich lubić.
Język tej powieści owszem jest obrazowy i ładny, ale głównie na początku. Potem jest zdecydowanie mniej obrazowy i mniej ładny. Pojawiają się za to sztywne dialogi prowadzone przez mało wyraziste postacie. I te rzekome tajemnice. Ot kilka brudów rodzinnych, podejrzenia o istnienie paru innych brudów i tyle. Apetyt miałam na znacznie więcej treści, na rozwinięcie zasygnalizowanych tu jedynie wątków, na głębsze i ciekawsze postacie, tym bardziej, że całość zaczynała się obiecująco. Matylda po wprowadzeniu się do Zawrocia odkrywa pamiętnik swojej babki i dzięki zapisom w nim zawartym niejako "rozmawia" z nieżyjącą osobą i lepiej ją poznaje. Niestety wszystko się jakoś rozmywa, jest nijakie, bez wyrazu. Tych "rozmów" i tego snucia rozmaitych domysłów jest zdecydowanie za dużo. To jest trochę tak jakbyśmy widzieli pięknie i apetycznie wyglądającą potrawę na talerzu, a po spróbowaniu okazałoby się, że potrawa jest niedoprawiona i właściwie nie ma smaku. Niestety takie były też moje wrażenia z lektury. Być może zamiarem autorki było pozostawienie pewnego niedosytu i zachęcenie czytelników do sięgnięcia po kolejne tomy. Jeśli tak, to akurat w moim przypadku ten zamysł się nie powiódł. Przez całą lekturę sądziłam, że fabuła zmierza do jakiegoś punktu kulminacyjnego i tak sądząc znalazłam się na ostatniej stronie. Mnie lektura nie zachwyciła, ale zagorzali wielbiciele tego typu historii powinni być usatysfakcjonowani. Jak dla mnie ta powieść jest zdecydowanie przereklamowana.

Wszędzie mnóstwo ochów i achów, a ja się chyba nie znam, bo zastanawiam się nad czym tu się zachwycać? Nagroda za najlepszą polską powieść, tajemnice rodzinne, piękny język i w ogóle cud miód. Wszędzie same przychylne recenzje. Przyznaję uczciwie, że rozczarowałam się okrutnie.
Główną bohaterką jest w tej niewielkiej objętościowo powieści mało sympatyczna Matylda, która ku...