„Włoskie szpilki” Magdaleny Tulli to książka bardzo niepozorna. Ma jedynie stron 144- jest to zbiór siedmiu opowiadań, które ukazują powojenną Polskę. Autorka opisuje własne dzieciństwo – jej matka przeżyła Auschwitz, ojciec pochodzi z Włoch. Dziewczynka żyje pomiędzy dwoma światami – kolorowym Mediolanem, który odwiedza w wakacje i szarą, komunistyczną Warszawą. Autorka opisuje swoją relację z matką, pisze – „dostrzegałam pewne oznaki swojego nieistnienia. Zwłaszcza w chłodnej pustce błękitnego spojrzenia mojej matki, które przechodziło przeze mnie na wylot kilka centymetrów poniżej kołnierzyka, jakby materia w tym miejscu nie stawiała żadnego oporu.” Odtwarzane przez nią wspomnienia mają ogromną siłę, przeszywają do szpiku kości. Bardzo ciekawa i chyba wręcz terapeutyczna dla pisarki jest forma niektórych opowiadań - pisze w trzeciej osobie, o dziewczynce, o tym jak się nią opiekuje, nawiązuje kontakt z swoim wewnętrznym dzieckiem. W książce autorka opisuje jak na skutek choroby jej matki czas zaczyna płynąć w odwrotnym kierunku. Kobieta cierpi na chorobę Alzheimera – wraca do zdarzeń, które wcześniej były przemilczane. W książce znajdziemy również przejmujące wspomnienia ze szkoły, do której autorka uczęszczała. A wszystko to ujęte w tak krótkiej formie. Opowiadania te nakreślone są w mistrzowski sposób – trafiają w sedno, poruszają do głębi. Świetna książka. Polecam.

„Włoskie szpilki” Magdaleny Tulli to książka bardzo niepozorna. Ma jedynie stron 144- jest to zbiór siedmiu opowiadań, które ukazują powojenną Polskę. Autorka opisuje własne dzieciństwo – jej matka przeżyła Auschwitz, ojciec pochodzi z Włoch. Dziewczynka żyje pomiędzy dwoma światami – kolorowym Mediolanem, który odwiedza w wakacje i szarą, komunistyczną Warszawą. Autorka...