Pochodzący z małego miasteczka, szkolny prymus produkujący się na wszystkich akademiach, wielbiciel poezji Poświatowskiej i australijskich win, dżentelmen w każdym calu, uporządkowany do bólu, zapalony podróżnik, właściciel charakterystycznych i tylko raz zgolonych wąsów, obdarzony wyśmienitym gustem muzycznym, najpiękniejszy głos polskiego radia, krótko mówiąc - Marek Niedźwiecki.

Pierwsze wrażenie miałam takie, że w książce jest jakoś mało tekstu. Ale na szczęście są też fragmenty pamiętnika (niektóre bardzo intymne) i masa zdjęć. I dopiero wszystkie te elementy łącznie składają się na opowieść autora, ubarwiając ją nie tylko treściowo, ale też wizualnie.

Książka, siłą rzeczy, ma w większości charakter wspomnieniowy. Czasy dzieciństwa, studiów i godziny spędzane przy radiu oraz na tworzeniu własnych list ulubionych piosenek. Potem już praca po tej drugiej stronie odbiornika, praca, muzyka i podróże. To są pasje pana Marka, więc nie dziwne, że poświęca im najwięcej miejsca, słów i emocji. Jest jeszcze codzienność, czyli po prostu Niedźwiedź na zakupach lub w skarpetach, przy roślinkach i przy garach.

Natrafiłam na lc na opinię, że jest to książka smutna. Owszem, jest refleksyjna, ale czy smutna? Owszem, pan Marek jest samotnikiem, ale jest to samotność życzliwa ludziom, ciekawa świata, samotność pogodna i oswojona. Jest to samotność spełnionego życia. Nie tylko zresztą radiowego.

Pochodzący z małego miasteczka, szkolny prymus produkujący się na wszystkich akademiach, wielbiciel poezji Poświatowskiej i australijskich win, dżentelmen w każdym calu, uporządkowany do bólu, zapalony podróżnik, właściciel charakterystycznych i tylko raz zgolonych wąsów, obdarzony wyśmienitym gustem muzycznym, najpiękniejszy głos polskiego radia, krótko mówiąc - Marek...