Kim jest ksiądz Adam Boniecki mówić nie potrzeba, bo cóż właściwie odkrywczego miałabym powiedzieć? Że światły? Mądry? Przenikliwy? Krytyczny? Ksiądz Boniecki należy do tych intelektualistów, którzy rzeczywiście zdają się mieć realny wpływ na stan umysłu polskiego inteligenta. Związany jest od lat ze środowiskiem, które stara się kształtować opinię publiczną w duchu wartości katolickich, ale w formule katolicyzmu otwartego na dialog, ortodoksyjnego w sprawach wiary i moralności (określenie samego księdza Bonieckiego), jednak podejmującego trudne, często niewygodne tematy, stawiającego pytania o nie zawsze łatwych odpowiedziach. Mowa oczywiście o środowisku „Tygodnika Powszechnego”, pisma ukazującego się od 1945 roku, które odegrało niebagatelną rolę w Polsce komunistycznej i mimo odmiennej sytuacji politycznej oraz licznych, towarzyszących mu kontrowersji do dziś pozostało pismem znaczącym. Ksiądz Boniecki był redaktorem „Tygodnika…” od 1999 (po Jerzym Turowiczu) do 2011 roku, kiedy to odszedł na zasłużoną emeryturę. Do dziś jednak współpracuje z redakcją na prawach redaktora seniora, piszącego stałe felietony wstępne.

Wydawnictwo Znak wspólnie z „Tygodnikiem Powszechnym” wydało owe felietony w formie książkowej z tytułem „Lepiej palić fajkę niż czarownice…”, na fali ruchu „Ksiądz Boniecki ma głos”, będącego odpowiedzią na decyzję władz zakonu Marianów, ograniczającą księdzu jego aktywność medialną.

Książeczka ta jest niezwykła. Zwraca uwagę szatą graficzną, starannym wydaniem. Każdemu felietonowi towarzyszy małe zdjęcie strony tytułowej numeru oraz informacja, jakim tematem „Tygodnika…” jest inspirowany, a także kto jeszcze komentował dany problem. Najwcześniejszy felieton pochodzi z 7 września 2008 roku, a ostatni z 13 listopada 2011 roku. Mógłby ktoś powiedzieć: afera z księdzem to świetna reklama dla gazety, a książka to niezły chwyt marketingowy, bezwzględnie wykorzystujący zamieszanie wokół duchownego. Jeśli nawet, to cóż z tego… Powstała bowiem, pięknie ilustrowana fotografiami księdza i jego otoczenia, niezwykła przypowieść o przypadkach człowieka myślącego, który stara się znaleźć równowagę w rozwiązywaniu najtrudniejszych problemów polskiej polityki i polskiego społeczeństwa. Są tu refleksje wynikające z konkretnych, aktualnych zagadnień życia społeczno-politycznego (np. pojęcia obywatelstwa, patriotyzmu, podejmowanych w związku np. z wyborami), ale i rozważania o charakterze ogólniejszym, jak na poetykę felietonu przystało. Pojawia się więc temat formuły polskiego katolicyzmu (spod znaku ojca Rydzyka, księdza Jankowskiego, ks. Natanka czy listów pasterskich biskupów), refleksje dotyczące świąt ważnych dla katolików, kobiet w kościele, tolerancji wobec przekonań innych, potrzeby rewizji mitów narodowych, mierzenia się ze śmiercią, kondycji człowieka wynikającej z nieuchronnej starości czy chorób. Pojawiają się też i felietony o galeriach handlowych czy „obciachu”. Bogactwo rozważań jednym słowem, a przecież to jedynie namiastka, więcej znajdziemy na stronach internetowych „Tygodnika…” czy też w jego papierowych wydaniach.

Książeczka ma format zbliżony do A5, czyni ją to niezwykle poręczną, można ją położyć obok łóżka, na biurku, wrzucić do torebki. Nie będzie przeszkadzać, a może przypomnieć „podczytanym” raz czy drugi felietonem o tym, co ważne, nawet, jeśli do katolicyzmu nam daleko.

Justyna Radomińska