Życie mieszkańców olbrzymiego zamku Gormenghast toczy się od pokoleń niezmiennym rytmem, usystematyzowane niezliczoną liczbą praw, reguł i uświęconych tradycji, których sensu nikt nie próbuje dociekać, a tym bardziej kwestionować. Zmiany jednak są nieuchronne. Tutaj przychodzą pod postaciami Tytusa – nowonarodzonego dziedzica rodu Goranów oraz Steerpike’a – socjopatycznego pomocnika kuchennego z wielkimi ambicjami.

Akcja tego tomu cyklu „Gormenghast” rzadko przekracza mury siedziby rodowej. Zamek jest niemal zamkniętym ekosystemem – rozbudowany przez siedemdziesiąt sześć pokoleń do takiego stopnia, że jego fragmenty, a nawet mieszkańcy popadają w zapomnienie.

Jednak większą przeszkodą w normalnym funkcjonowaniu są mury, które ludzie budują wokół siebie – przywdziewając maski, wykorzystując tradycje i kuriozalne rytuały. Peake ukazuje galerię bohaterów kalekich emocjonalnie. Rodzina Tutysa i ich służba to szerokie spektrum neurotyków, psychopatów, frustratów i postaci niezdolnych do bliskości, przenoszących uczucia, których nie potrafią okazać ludziom, na przedmioty lub zwierzęta. Groteskowi w wyglądzie i zachowaniu, jedni budzą śmiech, inni grozę albo współczucie. Narracja i dialogi u Peake’a są niezwykle intensywne. Nie ma w tej powieści wiele akcji, nie brakuje za to rozbudowanych opisów, co bywa nużące. Z drugiej strony, czytelnik dostanie tu jeden z najbardziej niezwykłych i dramatycznych opisów pojedynku w historii literatury fantasy.

Życie mieszkańców olbrzymiego zamku Gormenghast toczy się od pokoleń niezmiennym rytmem, usystematyzowane niezliczoną liczbą praw, reguł i uświęconych tradycji, których sensu nikt nie próbuje dociekać, a tym bardziej kwestionować. Zmiany jednak są nieuchronne. Tutaj przychodzą pod postaciami Tytusa – nowonarodzonego dziedzica rodu Goranów oraz Steerpike’a – socjopatycznego...