Zawsze sądziłam, że "Jeden dzień" to jedna z tych modnych przeciętnych powieści z okładką ozdobioną zdjęciem z filmu. Parę lat temu obejrzałam ekranizację i nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia - w zasadzie, poza ogólnym zarysem fabuły, prawie zupełnie wyparłam ją z pamięci. Aż kilka dni temu, mając głęboką potrzebę przeczytania czegoś lekkiego i błahego, dojrzałam powieść Nichollsa na bibliotecznej półce. I tak "Jeden dzień" porwał mnie od pierwszego zdania. Aura melancholii, którą autor roztacza nad wszystkimi opisywanymi przez siebie wydarzeniami, bardzo przypadła mi do gustu. Wkraczanie w dorosłe życie, utracone młodzieńcze marzenia i te nowe, już bardziej przyziemne, stopniowe godzenie się z faktem, że nie będzie tak, jak sobie wymarzyliśmy, mając dwadzieścia trzy lata... Cudowni bohaterowie, którzy wydają się tak bliscy - co za frazes - jakby byli moimi najbliższymi przyjaciółmi. Ich codzienność opisana w przegenialny sposób. Podoba mi się też pomysł z datą - spotykamy Emmę i Dextera raz do roku i dzięki temu zaoszczędzono nam sentymentalnych opisów ślubów i narodzin dzieci. W każdym rozdziale zostajemy "wrzuceni" w środek akcji, towarzyszymy bohaterom w zupełnie błahych sytuacjach, wcale nie tych doniosłych, jak to bywa w większości powieści obyczajowych. Ostatnie zdanie przeczytałam ze łzami prawdziwego wzruszenia.

Zawsze sądziłam, że "Jeden dzień" to jedna z tych modnych przeciętnych powieści z okładką ozdobioną zdjęciem z filmu. Parę lat temu obejrzałam ekranizację i nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia - w zasadzie, poza ogólnym zarysem fabuły, prawie zupełnie wyparłam ją z pamięci. Aż kilka dni temu, mając głęboką potrzebę przeczytania czegoś lekkiego i błahego, dojrzałam...