Jeden dzień

Bardzo przyjemna lektura,ciekawy koncept przekroju relacji dwóch osób i zarazem rozwoju osobowości poszczególnych bohaterów. Nie epatuje tragizmem, nie romantyzuje, ale też nie sprawozdaje, gdyż cała opowieść ma charakter refleksji nad walką ideałów, marzeń z koniecznością codziennego funkcjonowania, jednym słowem nieustanną koniecznością deklarowania przed sobą priorytetów. Zakończenie zaskakujące i będące swego rodzaju kropką nad "i"- zawartym w jednym zdaniu, idealnym podsumowaniem idei przewodniej lub jak kto woli nieuświadomioną strzelbą Czechowa.

Bardzo przyjemna lektura,ciekawy koncept przekroju relacji dwóch osób i zarazem rozwoju osobowości poszczególnych bohaterów. Nie epatuje tragizmem, nie romantyzuje, ale też nie sprawozdaje, gdyż cała opowieść ma charakter refleksji nad walką ideałów, marzeń z koniecznością codziennego funkcjonowania, jednym słowem nieustanną koniecznością deklarowania przed sobą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

David Nicholls przedstawił historię dwójki przyjaciół Emmy i Dextera w przeciągu jednego dnia każdego roku na przestrzeni kilkunastu lat. Dzięki temu zabiegowi wyraźnie widać jak dojrzewają bohaterowie i jak zmienia się ich życie. Autor nie lukrował i nie upraszczał fikcyjnej rzeczywistości, jak to czasami ma miejsce w książkach. Życie pełne jest niepewności, trudnych i często nietrafionych decyzji, bohaterów nie raz nie dwa dręczy uczucie pustki i rozczarowania i czasami wszystko kończy się stwierdzeniem: „nie tak miało być”. Jednak są też sukcesy zawodowe, chwile, dla których naprawdę warto żyć, a przede wszystkim bliskie osoby! One współtworzą nasz świat.
„Jeden dzień” to świetnie ujęty obraz życia dwudziestolatków, gdy świetlana przyszłość staje przed nimi otworem, a nagle okazuje się, że nie do końca wiadomo co z tym fantem zrobić… I trzydziestolatków, gdy wszyscy dookoła wydają się być szczęśliwi w swoich uporządkowanych życiach, a ich własne to w dalszym ciągu jeden wielki chaos… Myślę, że każdy znajdzie w tej historii coś dla siebie.
Książka jest lekka i przyjemnie się ją czyta. Historia toczy się wartko, pełno jest zabawnych dialogów i nietypowych zwrotów akcji, a zakończenie jest bardzo zaskakujące.
Jedynym moim „błędem” było obejrzenie najpierw filmu, ponieważ nie wiedziałam wtedy o książce. I chociaż wolałabym odwrócić kolejność, to i po książkę i po film warto sięgnąć.

David Nicholls przedstawił historię dwójki przyjaciół Emmy i Dextera w przeciągu jednego dnia każdego roku na przestrzeni kilkunastu lat. Dzięki temu zabiegowi wyraźnie widać jak dojrzewają bohaterowie i jak zmienia się ich życie. Autor nie lukrował i nie upraszczał fikcyjnej rzeczywistości, jak to czasami ma miejsce w książkach. Życie pełne jest niepewności, trudnych i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Jeśli chodzi o zakończenie to z pewnością jest niespodziewane, jednak cieszę się, że przeczytałam.

Książkę czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Jeśli chodzi o zakończenie to z pewnością jest niespodziewane, jednak cieszę się, że przeczytałam.

Pokaż mimo to

"Jeden dzień" powieść autorstwa Davida Nicholls, która zdobyła tytuł na Amazon: Best Books of the Year 2010.

ONA (Em) to typowa romantyczka, która szuka wielkiej miłość i ciężko pracuje, by spełnić swoje marzenia. ON (Dex) typowy imprezowicz, który szuka seksu i dobrej zabawy, a w życiu wszystko przychodzi mu z wielką łatwością. Dwa różne światy i charaktery, które połączyła wielka przyjaźń, której będziemy świadkami na przestrzeni prawie 20 lat, zawsze 15 lipca. Jak ich relacje rozwiną się przez te lata? Czas pokaże...

"Jeden dzień" to wzruszająca historia o młodzieńczym zauroczeniu, o dojrzewającej miłości, ale przede wszystkim o wielkiej przyjaźni, która przetrwa wszystko... Emma to przykład kobiety, która podkochuje się w swoim przyjacielu, ale wciąż brakuje jej odwagi żeby otwarcie się przyznać do swojego uczucia, więc wciąż czeka i "przez dziurkę od klucza świat podglądać, ze zwątpieniem czekać na kolejne wschody słońca, rezygnując, z życia ostatniego tchnienia". Em sama jest sobie wina, że świat przelatuje jej przez palce, a ona wciąż jest nieszczęśliwa i nie może znaleźć swojej drogi w życiu. Dexter to typowy rozpieszczony chłopczyk, który żyje chwilą. "Myśli, że cały świat ma w garści" i często postępuje egoistycznie kosztem swoich najbliższych, a w końcu "zapomnieć jest łatwo to co w życiu najważniejsze, gdy biegnie na oślep po drodze gubiąc szczęście". Choć w końcu tych dwoje odnajduje wspólną drogę to niestety jest już za późno, bo życie zdecydowało za nich, jak potoczą się ich losy...

Trzeba pamiętać, aby "szukać szczęścia w zwykłych momentach", bo "zapomnieć jest łatwo to co w życiu najważniejsze", a "za błędy młodości będziesz długo spłacać raty. Masz kogoś obok, to niech nową drogę ci wskaże. Nie będziesz przecież żyć w nie swoim wymiarze. Pamiętaj o tym, na razie..."❤

"Jeden dzień" powieść autorstwa Davida Nicholls, która zdobyła tytuł na Amazon: Best Books of the Year 2010.

ONA (Em) to typowa romantyczka, która szuka wielkiej miłość i ciężko pracuje, by spełnić swoje marzenia. ON (Dex) typowy imprezowicz, który szuka seksu i dobrej zabawy, a w życiu wszystko przychodzi mu z wielką łatwością. Dwa różne światy i charaktery, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

📖Książkę czyta się bardzo szybko i z zaciekawieniem. Jest to piękna i zabawna opowieść. Przez dwadzieścia lat obserwujemy dwoje ludzi, Dextera który jest wiecznym chłopcem i dojrzewa zbyt powolnie, i Emma która jak na swój wiek jest dość dojrzała i próbuje odnaleźć swoje szczęście... Dwie osoby, dwa różne charaktery, a jednak połączyła ich przyjaźń i to coś, co wisi między nimi przez te wszystkie lata, lecz życie nie zawsze toczy się tak jak byśmy chcieli, Emma i Dexter mijają się przez ten cały czas ze swoimi uczuciami, lecz gdy już się znaleźli na jednej płaszczyźnie i odnaleźli to czego szukali przez te wszystkie lata to...
Więcej wam nie zdradzę co tam się wydarzyło, ale powiem tylko tyle, finał bardzo, ale to bardzo mnie zaskoczył.

📖Książkę czyta się bardzo szybko i z zaciekawieniem. Jest to piękna i zabawna opowieść. Przez dwadzieścia lat obserwujemy dwoje ludzi, Dextera który jest wiecznym chłopcem i dojrzewa zbyt powolnie, i Emma która jak na swój wiek jest dość dojrzała i próbuje odnaleźć swoje szczęście... Dwie osoby, dwa różne charaktery, a jednak połączyła ich przyjaźń i to coś, co wisi między...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to książka, w której każdy rozdział przedstawia tylko jeden dzień roku- 15 lipca. Z każdym następnym rozdziałem przeskakujemy o rok do przodu. Często podczas czytania ostatniego zdania rozdziału zastanawiałam się: „Jak to koniec? A co było dalej?”, ale na następnej stronie przenosiłam się już o rok do przodu i temat był tak jakby niedokończony. Dziwne, ale fajne. Nie spotkałam się nigdy wcześniej z czymś takim.

Kolejna sprawa: trudno mi uwierzyć, że jest to książka napisana przez mężczyznę. O ile językowo czuć, że napisał to facet, tak jestem zaskoczona, tym jaką ciekawą historię nam zaserwował. I teraz Was chyba zaskoczę: pierwszy raz czytałam książkę z tego gatunku, która został napisana przez mężczyznę 🙈 było ciekawie.

Książka momentami nostalgiczna, skłaniająca do refleksji nad życiem.
Autor ciekawie przedstawił jak na rożnym etapie naszego życia, różnie je postrzegamy. Em i Dexa poznajemy jako 20-latków, którzy dość filozoficznie podchodzą do życia. Snują plany i opowiadają jak wyobrażają sobie siebie jako 40- latków. Przez 20 lat obserwujemy jak zmienia się ich życie, jak szukają swojego miejsca na świecie, wspinają się po szczeblach kariery, przezywają wzloty i upadki. A gdzie w tym wszystkim była miłość? Ich miłość? A może to jednak była tylko przyjaźń?

Emma bardzo irytująca postać, szczególnie jej młodsza wersja. Marudna, a nawet nazwałabym ją zgorzkniałą. Nic dziwnego, że Dexter nie mógł słuchać jej ciągłych przytyków.
Ale sam nie był bez winy. Lekkoduch, który zawsze szukał lepszej okazji, a Emma była dla niego tylko wyjściem awaryjnym...
A zakończenie? Myślę, że to głównie dzięki niemu nigdy nie zapomnę tej historii.

Jest to książka, w której każdy rozdział przedstawia tylko jeden dzień roku- 15 lipca. Z każdym następnym rozdziałem przeskakujemy o rok do przodu. Często podczas czytania ostatniego zdania rozdziału zastanawiałam się: „Jak to koniec? A co było dalej?”, ale na następnej stronie przenosiłam się już o rok do przodu i temat był tak jakby niedokończony. Dziwne, ale fajne. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z moich ulubionych książek. Uwielbiam takie historie które dzieją się na przestrzeni kilku, kilkunastu lat. A ta mnie oczarowała. Warto przeczytać.

Jedna z moich ulubionych książek. Uwielbiam takie historie które dzieją się na przestrzeni kilku, kilkunastu lat. A ta mnie oczarowała. Warto przeczytać.

Pokaż mimo to

Jeśli chodzi o samą książkę to niezbyt mi się podobała. Troszkę się gubiłam momentami. I bardzo dziwnie mi się czytało bo każdy kolejny rozdział był pisany rok do przodu. Pierwszy raz się z czymś takim spotkałam, i trochę było to mylące bo czytam krótki rozdział „15 lipiec 1996” a następny to „15 lipiec 1997” i analogicznie kolejny to „15 lipiec 1998”...

Na co zwracam też uwagę- oddzielenie tekstu. Brakowało mi tego, chociażby gwiazdką albo imieniem, aby było jasne kto w danej chwili opowiada- czy Dexter czy Emma.

Były i smutne momenty, gdzie miałam nawet świeczki w oczach. Czuje się lekko rozczarowana bo po tylu pozytywnych opiniach spodziewałam się czegoś lepszego. Ale! Nie należy ona też do najgorszych.

Dopiero pisząc recenzje zorientowałam się, że to pisał autor, może dlatego inaczej się to czytało bo zostało napisane przez mężczyznę? Przeważnie to kobiety górują w takich książkach.

Polecono mi film, obejrzę napewno. Z tego co czytałam recenzje podobno ekranizacja jest o niebo lepsza. Zobaczymy!

Jeśli chodzi o samą książkę to niezbyt mi się podobała. Troszkę się gubiłam momentami. I bardzo dziwnie mi się czytało bo każdy kolejny rozdział był pisany rok do przodu. Pierwszy raz się z czymś takim spotkałam, i trochę było to mylące bo czytam krótki rozdział „15 lipiec 1996” a następny to „15 lipiec 1997” i analogicznie kolejny to „15 lipiec 1998”...

Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

15 lipiec to dla bohaterów data początku i końca...

Dwudziestoletnia podróż przez życie Emmy i Dexa, pełna zawirowań, zwrotów akcji i poszukiwań celów w życiu. Jest to opowieść o przyjaźni, miłości, rozstaniach, wzlotach i upadkach. Pomysł na książkę był świetny. Chciałbym napisać, że mi się podobała, bo były ciekawe momenty, ale wchodziła mi ciężko i monotonnie. Dużo wątków jest zbędnych i mogłoby ich nie być, bo nic nie wnoszą do tej historii. Nie polubiłam Emmy i Dexa, irytowały mnie ich zachowania, decyzje i charaktery.
Spodziewałam się dużo więcej po tej pozycji, biorąc pod uwagę ilość pozytywnych opinii.

15 lipiec to dla bohaterów data początku i końca...

Dwudziestoletnia podróż przez życie Emmy i Dexa, pełna zawirowań, zwrotów akcji i poszukiwań celów w życiu. Jest to opowieść o przyjaźni, miłości, rozstaniach, wzlotach i upadkach. Pomysł na książkę był świetny. Chciałbym napisać, że mi się podobała, bo były ciekawe momenty, ale wchodziła mi ciężko i monotonnie. Dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu tej książki odechciało mi się żyć i przestałam widzieć przyszłość w kolorze. Czyta się dobrze (czytałam w oryginale, jeśli ma to coś zmienić w odbiorze tekstu, w końcu każde tłumaczenie jest też trochę interpretacją tłumacza), ale cholera gdzieś od połowy coraz bardziej miałam ochotę sobie żyły podciąć.

Żałuję, że nie przeczytałam ostatniej strony zanim zaczęłam książkę, tak jak miałam dawniej w zwyczaju. Nie dość, że lockdown mam we Francji, nie dość że jesień i brzydka pogoda, to jeszcze ta cholerna książka, która napisana jest na tyle dobrze, że serio dawno nic bardziej dołującego nie widziałam, a przecież mamy rok 2020 i wszystko jest dołujące. Chyba w życiu nie byłam tak sfrustrowana po przeczytaniu tego. I nie zrozumcie mnie źle, bo lubię jak się książki kończą smutno czy coś, ale to po prostu jest czysta frustracja przez jakieś 300 stron. I nie, książka nie jest realistyczna, nie znam osoby, której przytrafiałyby się tylko rzeczy, które powodują zgorzknienie, a tej dwójce to chyba nic się nigdy nie udało, a nawet jak się udało to autor dodaje jakieś ale, które sprawia, że w tym czymś nie ma nic innego niż pesymizm. Jestem tak po tym sfrustrowana, że nie wiem.

Nie polecam, ale nie mogę dać gorszej oceny, bo czyta się spoko.

Po przeczytaniu tej książki odechciało mi się żyć i przestałam widzieć przyszłość w kolorze. Czyta się dobrze (czytałam w oryginale, jeśli ma to coś zmienić w odbiorze tekstu, w końcu każde tłumaczenie jest też trochę interpretacją tłumacza), ale cholera gdzieś od połowy coraz bardziej miałam ochotę sobie żyły podciąć.

Żałuję, że nie przeczytałam ostatniej strony zanim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to