Zniewalająco piękne syreny zostają skute lodem, uwięzione w swoim własnym środowisku i pozostawione na pewną śmierć. Pozwala to odetchnąć z ulgą mieszkańcom Winter Harbor, którym nie grożą już żadne niebezpieczeństwa. Tak kończy się pierwszy tom popularnej serii, stworzonej przez Tricię Rayburn. Czy jednak lód jest w stanie pokonać potężne mityczne stworzenia?

Vanessa, wraz z nadejściem odwilży, zaczyna odczuwać coraz większy niepokój. Nie dość, że w nieznajomych osobach dostrzega wrogą sobie Zarę, to ponadto musi zmagać się ze wszystkimi trudnościami, jakie przechodzą syreny, żyjąc w dużej odległości od słonej wody. Jej codzienność to nie tylko ciągła walka z fizycznością, czyli nieustannym pragnieniem, osłabieniem i wyczerpaniem, ale także psychiką. Bowiem dziewczyna w męskim towarzystwie zdaje się „ożywiać”. Obecność płci przeciwnej daje jej niebywałą siłę i przyjemność. Doskonale jednak zdaje sobie sprawę, że powszechne uwielbienie, jakim jest darzona, wynika jedynie z jej nadnaturalnego uroku. Dlatego też, choć bohaterka darzy swojego chłopaka - Simona wielkim uczuciem, postanawia całkowicie zerwać z nim kontakt. Boi się, że jego uczucia nie są szczere.

W drugim tomie powieści autorka na piedestał wysunęła emocje głównej bohaterki. W związku z tym można odnieść wrażenie, jakoby kontynuacja „Syreny” zawierała odrobinę mniej wartkiej akcji aniżeli jej poprzedniczka. Jednak jest to odczucie dość złudne, ponieważ Tricia Rayburn po raz kolejny raczy czytelnika dużą dawką dynamicznie rozgrywających się zdarzeń. Co więcej fabuła tego tomu okazała się dla mnie znacznie ciekawsza i dużo bardziej wciągająca. Przede wszystkim w książce panuje zupełnie inna atmosfera niż w „Syrenie”. Wszystko dlatego, że akcja rozgrywa się w Bostonie, rodzinnym mieście Vanessy, które stanowi przeciwieństwo nieco mrocznego i deszczowego kurortu w Winter Harbor.

Styl pisania Tricii Rayburn jest porównywany do tego, jakim autorka posługiwała się w poprzedniej części. Prosty, wręcz banalny język sprawia , że lektura powieści trwa zaledwie chwilę, ponieważ książkę wręcz się pochłania. Według mnie „Głębię” można uznać za niezwykle wciągający paranormalny thriller z wartką akcją i charakterystycznymi bohaterami.

Osobą, która w „Głębi” pozytywnie mnie zaskoczyła był Simon. Chłopak, znany z poprzedniego tomu jako dość niemrawy kujon, teraz przeszedł diametralną metamorfozę. Stał się pewniejszy siebie i znacznie bardziej otwarty na ludzi. W samym zakończeniu drugiego tomu jego zachowanie wprost wbiło mnie w fotel. Nie spodziewałam się takiego finału powieści! Szkoda tylko, że postać Simona bezpośrednio pojawia się tylko od czasu do czasu. Jego osoba występuje przede wszystkim w rozmyślaniach Vanessy, a znacznie rzadziej w bieżącej akcji. Jeśli chodzi natomiast o główną bohaterkę to nie da się ukryć, że momentami jej zachowanie było nie tylko irytujące, ale wręcz godne potępienia. Jej emocjonalne dylematy i co poniektóre absurdalne zachowania potrafiły zaszokować. Większość decyzji dziewczyny możemy jednak usprawiedliwić jej syrenią naturą, w której leży mimowolne uwodzenie i mamienie mężczyzn.

„Głębia” w żaden sposób mnie nie zawiodła. Uważam, że książka stanowi znakomitą kontynuację swojej poprzedniczki i niesamowicie zachęca do zapoznania się z już (niestety) ostatnim tomem syreniej serii, jakim jest „Mroczna toń”.
www.public-reading.blogspot.com

Zniewalająco piękne syreny zostają skute lodem, uwięzione w swoim własnym środowisku i pozostawione na pewną śmierć. Pozwala to odetchnąć z ulgą mieszkańcom Winter Harbor, którym nie grożą już żadne niebezpieczeństwa. Tak kończy się pierwszy tom popularnej serii, stworzonej przez Tricię Rayburn. Czy jednak lód jest w stanie pokonać potężne mityczne stworzenia?

Vanessa,...