Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu drugiego tomu wiedziałam, że serii “Syrena” nie da się uratować. Dla mnie autorka za mocno pogubiła się w swoich pomysłach, które ewidentnie ją przerosły. Jednak postanowiłam przeczytać finalny tom. Od wydarzeń z poprzedniej części minął rok. Vanessa wraca do Winter Harbor. Do miejsca, gdzie zaczęło się wiele nieszczęść w jej życiu. Każde miejsce w miasteczku przypomina jej o byłym chłopaki Simonie, którego wciąż kocha. Nie wie jednak czy powinni się do siebie zbliżać, kiedy ona jest syreną mogącą zadać mu ból. Syrenia natura Vanessy, wciąż się w niej odzywa, a ona nigdy jej nie powstrzyma… W tym tomi wyjaśnia się wiele tajemnic, ale nim do tego dochodzi to kolejny raz musimy przedostać się przez wiele stron rozmyślań Vanessy na temat jej miłości do Simona, wypicia hektolitrów słonej wody oraz ciągłych kąpieli w oceanie. Nie ma w tej części - podobnie jak w poprzednich - wartkiej akcji i nagłych zwrotów, co mnie zaczynało już nudzić. Obstawiałam, że autorka pod koniec książki znowu w kilka stron zakończy najważniejsze wydarzenia. Vanessa przedstawia nam swój świat szczegółowo, co pozwala nam ją lepiej poznać. Ja jednak nie rozumiałam pewnych jej wyborów oraz zachowań. Na nastolatkę spadło w ostatnich miesiącach wiele: śmierć siostry, odkrycie swojej prawdziwej natury, pogodzenie się z tajemnicami rodziców, zakończenie związku z ukochanym. Nie jest jej lekko, ale kompletnie nie wzruszały mnie jej problemy. Miałam wrażenie, że sama autorka pisząc, nie była nimi poruszona. Autorka nie utrzymała równego poziomu serii. Bohaterowie z każdym tomem robili się bardziej nijacy, bezbarwni. Czytanie książki z takimi postaciami wcale nie było czymś ciekawym. Naprawdę uważam, że seria miała ogromny potencjał. Można z tego było zrobić coś dużego, co przekonało do siebie nie tylko nastolatków, ale również dorosłych czytelników, bo styl autorki podpasowałby obu grupom. Tricia Rayburn nie podołała swoim pomysłom. Były dla niej za ciężkie i nie umiała ich dobrze wykorzystać. Naprawdę szkoda.