Piątka przyjaciół ponownie wraca do Wirawee, ale tym razem mają pełnić tylko funkcję przewodników dla 12 osobowej grupy młodych żołnierzy, którzy maja misję zniszczenia lotniska, które w skutek unicestwienia portu stało się najważniejszym punktem zaopatrzeniowym najeźdźców. Wypoczęci, po kilkumiesięcznym pobycie w Nowej Zelandii, ale w jeszcze gorszym stanie psychicznym niż wcześniej Ellie, Lee, Fee, Homer i Kevin z niejaką radością witają znajome tereny. Które jednak od ich poprzedniego pobytu nieco się zmieniły. Miasto i farmy są bardziej uporządkowane, parki bardziej zadbane, po ulicach jeżdżą samochody, na polach bawią się dzieci, tylko że te dzieci to nie te co kiedyś, w samochodach siedzą żołnierze, a w domach mieszkają ludzie, którzy gdy tylko cię ujrzą zbierają się w grupę i gonią z karabinami. Życie wróciło do poprzedniego rytmu, ale kto inny nim dyryguje.
Pierwszym zadaniem Ellie i Lee, jest doprowadzenie grupy Nowozelandczyków do miasta. I wszystko szło by pięknie, gdyby nie jedno zdarzenie. Coś na co wszyscy powinni być przygotowani, coś co wydarzyło się już mnóstwo razy wcześniej. Ale tym razem Ellie reaguje inaczej. I w tym momencie chyba możemy zapomnieć, że na tej wyprawie grupka bohaterów będzie jedynie pomagać wyszkolonym żołnierzom w orientacji.
Ta część jest mniej tragiczna od poprzedniej. Chyba. Na pewno jest smutna. Miesza się w niej desperacja, brak nadziei, ale także niekończąca się wola życia. Początek i wprowadzenie trochę mi się dłużyły, ale od pewnego momentu zaczęła się długa akcja, pełna niepokoju i braku odpowiedzi, przerywana tylko od czasu do czasu przemyśleniami Ellie.
W tej części nie było wielkich przełomów, ale zaszyły pewne zmiany, coś co nieodwracalnie wpłynęło na niektórych bohaterów, pojawiło się też kilka optymistycznych promyków, ta część pokazała jak ważna dla bohaterów jest ich wzajemna przyjaźń, jest to wręcz najważniejsza rzecz, która trzyma ich przy życiu. Był pewien moment, który zrobił na mnie duże wrażenie, chwila w której uśmiechałam się prze łzy - według mnie jeden z piękniejszych momentów tej serii, szkoda tylko że tak smutny i nieodwracalny.
Cóż wojna, dalej trwa, a może już się kończy... Liczę że w następnej części nastąpi duży przełom. Jutro 4 jest jakby przygotowaniem do czegoś, tak mi się zdaje. Albo początkiem niczego. Ale w to wątpię. Czekam więc na Jutro 6 z jeszcze większą niecierpliwością

Piątka przyjaciół ponownie wraca do Wirawee, ale tym razem mają pełnić tylko funkcję przewodników dla 12 osobowej grupy młodych żołnierzy, którzy maja misję zniszczenia lotniska, które w skutek unicestwienia portu stało się najważniejszym punktem zaopatrzeniowym najeźdźców. Wypoczęci, po kilkumiesięcznym pobycie w Nowej Zelandii, ale w jeszcze gorszym stanie psychicznym niż...