Właściwie tytuł mógłby brzmieć „Myśli sentymentalne” , gdyż nie tyle istotne są miejsca owej „Podróży sentymentalnej” co myśli, emocje jej towarzyszące.

Ta niedługa powieść stanowi subtelny i wnikliwy obraz relacji międzyludzkich, charakteryzujący się całkiem sporym poczuciem humoru np.(„To nikt tylko mój mąż”).

Książka jest dość niestandardowo, ekscentrycznie skonstruowana – w kulminacyjnym momencie ma miejsce nagłe zakończenie, urwanie akcji, co może sprawiać wrażenie niedokończenia utworu. Jednak zdaje się to być celowym zabiegiem autora, aby wywołać u czytelnika wrażenie autentyczności, wydarcia z rzeczywistości.

Istotę powieści stanowi przede wszystkim warstwa emocjonalna; odczucia, wrażenia, namiętności narratora. Wynotowałem sobie podczas lektury kilka błyskotliwych bon motów;

„Nienawidzę wszelkich zimnych pojęć, tak samo jak małostkowych myśli, które je rodzą”

„Bądźcie pozdrowione drobne, powszednie uprzejmości, gdyż wy to
czynicie gładką drogę życia”

„Krzywda poparta zniewagą... zmusza każdego uczuciowego człowieka do czynu”.

Na koniec warto wspomnieć o dość zaskakującej klasyfikacji, ewolucji kobiecej natury dokonanej przez Sterne’a. Otóż pisarz uważa, iż w młodości kobiety są kokietkami, w późniejszym wieku deistkami, a na starość dewotkami :D

Właściwie tytuł mógłby brzmieć „Myśli sentymentalne” , gdyż nie tyle istotne są miejsca owej „Podróży sentymentalnej” co myśli, emocje jej towarzyszące.

Ta niedługa powieść stanowi subtelny i wnikliwy obraz relacji międzyludzkich, charakteryzujący się całkiem sporym poczuciem humoru np.(„To nikt tylko mój mąż”).

Książka jest dość niestandardowo, ekscentrycznie...