Fantastyka to taki gatunek literacki, który wymaga od pisarza nie tylko ogromnej wyobraźni, lecz także zmysłu, który pozwoli jego wizje przelać na papier w sposób przejrzysty, realistyczny i wciągający. Dobra fantastyka to taka, która pochłonie czytelnika od pierwszej do ostatniej strony, a nawet i później nie będzie chciała wypuścić go ze swych objęć. Dobra fantastyka to taka, która obudzi w nas poczucie żalu i smutku, że nie dane nam jest posmakować na własnej skórze wymyślnego przez autora świata. Czy więc panu Beaulieu udało się to osiągnąć?

Opowieść rozpoczyna się od przedstawienia Nikandra, księcia Kałakowa, który właśnie żegna się z kobietą imieniem Rehada – kurtyzaną, do której młodzieniec niefortunnie się przywiązał. Miłość jednak jest niemożliwa w ich wypadku, gdyż młody arystokrata musi poślubić wybraną przez rodziców damę – księżną Wostromy. Dzięki temu małżeństwu kraina Nikandra zyska sojusznika – jakże teraz upragnionego, gdy krajem targają ciągłe kłopoty z głodem, plagami chorób i niepewną przyszłością. Lecz wszystko byłoby prostsze, gdyby przyszłą żoną nie okazała się Atiana – towarzyszka dziecięcych zabaw, obecnie kobieta z dumnie uniesioną głową. Nikandr zaczyna uświadamiać sobie, iż to małżeństwo będzie dla niego sporym wyzwaniem.

Już wkrótce jednak nieuchronnie zbliżający się ślub zostanie zepchnięty na dalszy plan w wyniku nadchodzących wydarzeń. Spotkanie Rady i atak na książęcy statek będzie dopiero początkiem piętrzących się problemów, z jakimi Nikandr i jego bliscy się zmierzą w niedalekiej przyszłości. Ze zgiełku wojennych działań wyłoni się jednak jedna tajemnicza postać – autystyczny chłopiec imieniem Nasim. Wszyscy zdają sobie sprawę z faktu, iż to dziecko ma w sobie wielką moc – lecz nikt nie wie, czy ta moc zostanie wykorzystana przez nich czy może przeciwko nim...?

Autor tworzy świat, którego korzeni możemy się doszukiwać w krajach azjatyckich – odniesienia do Rosji, Indii i krajów Dalekiego Wschodu tworzą mieszankę iście egzotyczną. Pisarz dorzuca do tego latające okręty (odrobina steampunku), wiarę w duchy żywiołów i moc natury, a wszystko wiąże w spójną całość dzięki wykreowanej nowej rzeczywistości – fantastyczna kraina, tajemnicze ludy, zażarta walka, intrygi polityczne i magia. Magia ponad wszystko!

Opowieść snuje trzecioosobowo narrator wszechwiedzący, dzięki któremu poznajemy myśli i emocje bohaterów, a w zasadzie najważniejszej trójki – Nikandra oraz jego narzeczonej i kochanki. Fabuła podzielona została na dwie części. Akcja z każdym kolejnym rozdziałem nabiera coraz większego tempa – autor mnoży wątki, nawarstwia problemy, stawia bohaterów przez wieloma ciężkimi zadaniami. Można przy tym powiedzieć, że o ile część pierwsza jest jeszcze względnie spokojna, to druga połowa książki nie pozwoli nam na jakikolwiek odpoczynek, zaczerpnięcie oddechu czy nudę.

Świat przedstawiony wydaje się być doskonale dopracowany, rzeczywisty i wciągający, lecz bohaterowie już niestety mniej – obawiam się, że z żadną postacią nie byłabym w stanie się bliżej zaprzyjaźnić. Kiepska ich kreacja uniemożliwia też wniesienie w historię emocji – najważniejszego składnika decydującego o realizmie. Czytelnik, nie mając związku z bohaterami, patrzy na wydarzenia z rezerwą, nie wczuwa się wystarczająco. Dlatego też i ja nie wyczuwałam grozy, nie zapłakałam nad umierającymi, ani nie wzruszyłam się wtedy, gdy były ku temu odpowiednie momenty.

Poza tym także istotna jest kwestia wprowadzenia czytelnika w świat przedstawiony – przez jakieś pierwsze sto stron czułam się trochę zagubiona – mnogość osób i wątków, a także pędząca akcja potrafi przytłoczyć czytelnika, którego autor wrzuca na głęboką wodę – w rzeczywistość, jakiej zupełnie nie znamy i musimy zrozumieć jej działanie. Podobnie trzeba odnaleźć się w znaczeniach obco brzmiących słów, których autor używa z niezwykłą lubością – pochodzenia rosyjskiego przede wszystkim, ale także nazewnictwa sił magicznych. Skąd możemy to wiedzieć? I właśnie tu brakuje wprowadzenia, które ułatwiłoby nam wdrożenie się w fabułę. Plusem natomiast jest to, iż na początku książki autor podaje spis najważniejszych postaci oraz mapkę królestwa – mamy więc pojęcie o miejscu, w którym dzieje się historia.

Pomimo tych niedociągnięć jednak książki nie da się odłożyć na bok, dopóki nie skończymy czytać – ponad sześćset stronicowe dzieło przyciąga jak magnes. Autor stworzył niesamowitą rzeczywistość o rosyjskich korzeniach, która może zaczarować niejednego czytelnika. Piękno tej historii kryje się w dwóch rzeczach – malowniczości miejsca i opisach bitew, z których niewątpliwie można by było stworzyć wspaniałą, epicką ekranizację. Komu więc polecam Wichry Archipelagu? Na bank wiernym fanom fantastyki, a także tym osobom, które nie boją się wysilić swojego umysłu, by wydobyć wszystkie ukryte w historii tajemnice i rozwiązać niedopowiedzenia, jakie autor pozostawił. Polecam!

Fantastyka to taki gatunek literacki, który wymaga od pisarza nie tylko ogromnej wyobraźni, lecz także zmysłu, który pozwoli jego wizje przelać na papier w sposób przejrzysty, realistyczny i wciągający. Dobra fantastyka to taka, która pochłonie czytelnika od pierwszej do ostatniej strony, a nawet i później nie będzie chciała wypuścić go ze swych objęć. Dobra fantastyka to...