Kocyk idealnie rozłożony na soczystej trawie, lód orzeźwiająco pobrzękuje w szklaneczce, słoneczko świeci (chyba aż za mocno…), jest weekendowy wolny czas, a obok mnie leży opasłe tomisko. Czytanie czas zacząć! A już wiem, że będzie to czysta przyjemność, bo po raz trzeci odwiedzę Gutowo i lokal w jednej z kamienic przy jego rynku, czyli pachnącą wypiekami, mieszczącą się pod nr 17 i 18 Cukiernię pod Amorem. „Hrciowie” (oraz wcześniejsze tomy) to lektura idealna na lato - nie za mdła i przesłodzona, nie za bardzo wymagająca, ale za to bardzo wciągająca. Szkoda, że to już ostatni tom tej sagi rodzinnej…, ale z drugiej strony przyjemniej jest książki poznawać i przechowywać w pamięci niż pozwolić im stać bezużytecznie na półkach.

Poprzednie tomy porównywałam do różnych smakołyków (zainteresowanych odsyłam do moich wcześniejszych opinii), a więc i tym razem zastanawiałam się jaką cukierniczą pysznością mogliby być „Hryciowie”? W tym przypadku absolutnie zgadzam się ze stwierdzeniem Marka Ławrynowicza, który tak trafnie napisał nie tylko o tym tomie, ale i o całej twórczości autorki: „Proza Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk jest jak opisywany przez nią rożek z ciasta francuskiego: wielowarstwowa, po kobiecemu krucha i delikatna, finezyjna, pełna najlepszego literackiego smaku. A w środku niczym nadzienie kryją się polska historia dawna i współczesna, nierozerwanie ze sobą splecione”. Od siebie dodam, że oprócz słodyczy prażonych antonówek i glazury lukru rożka królewskiego mamy tu także cierpkość, wypitego jednym haustem przez Adama, pierwszego w życiu alkoholu, którego parzące ciepło, niczym wojenne wybuchy, rozsadza nas od środka i długo nie pozwala o sobie zapomnieć.

To bardzo zgrabne zamknięcie całości. Przeszłość płynnie łączy się ze współczesnością, dając nam barwny obraz społeczeństwa żyjącego wespół z Zajezierskimi, Cieślakami i Hryciami na przestrzeni wieków. Mnogość zróżnicowanych środowiskowo i światopoglądowo bohaterów nie pozwala czytelnikowi się nudzić. Panowie (może oprócz walczącego w AK, Adama Toroszyna) stoją tu o krok za paniami, które także w tym tomie grają pierwsze skrzypce. Niektóre są jak Celina Hryć - uważają, że nie dokonały w życiu niczego szczególnego i gdyby nie okoliczności nigdy nie wyszłyby poza schemat narzucony im przez środowisko, a nieszczęśliwą miłość traktują jako wyznanie, któremu trzeba sprostać. Inne są jak młodziutka żydówka Laura Rausch (vel Luiza Kwiatkowska), która nawet nie miała czasu zakwitnąć pełną kobiecością, bo podjęta przez nią próba przechytrzenia przeznaczenia przyniosła marny skutek. Natomiast, znana już z poprzednich tomów, niezależna Gina Weylen żyje bardzo intensywnie, gorąco ze wzajemnością kocha, wielokrotnie wiele ryzykuje i wiedzie życie, które mogłyby posłużyć za gotowy scenariusz dla współczesnego filmu sensacyjnego z tłem historycznym.

Cukiernia jest miejscem wielu ważnych wydarzeń w życiu bohaterów. To tam poznają miłości swojego życia, próbują odkryć wielkie tajemnice, pracują, spędzają błogie dzieciństwo z przyklejonym do pełnej smakołyków wystawy czołem. Nieistotne jest czy w danym okresie dziejowym jej właścicielem jest Żyd, Niemiec czy w końcu Polak. Znaczenie traci też fakt, że pod presją władz komunistycznych zawarty w nazwie Anioł przekształcił się w Amora. Ważny jest klimat tego miejsca i pasja twórców (cukierników, pisarza), którzy potrafią oczarować klienta (bądź czytelnika) i zachęcić go, aby do niego powracał. Mam nadzieję, że skusicie się zajrzeć, a potem powracać do magicznej Cukierni pod Amorem. Polecam!

Kocyk idealnie rozłożony na soczystej trawie, lód orzeźwiająco pobrzękuje w szklaneczce, słoneczko świeci (chyba aż za mocno…), jest weekendowy wolny czas, a obok mnie leży opasłe tomisko. Czytanie czas zacząć! A już wiem, że będzie to czysta przyjemność, bo po raz trzeci odwiedzę Gutowo i lokal w jednej z kamienic przy jego rynku, czyli pachnącą wypiekami, mieszczącą się...