Bohaterka, Eleine, wspomina swoje życie, nie tylko dzieciństwo, choć ona wywarło na nią największy wpływ, patrzy oczami dorosłej kobiety, już doświadczonej i ukształtowanej, która jednakże do tej pory nie potrafi uporać się ze swoją historią, jakby jej dzieciństwo było jakąś kulą u nogi, przez co w dorosłości nie potrafi uwolnić się od przeszłości. Choć przecież to żaden balast, przeżycia zwykłe, doświadczające większość z nas, każdy powinien uporać się ze swoją młodością, ale niestety ona zawsze wraca, całe życie, tak jakby była jego najważniejszą częścią. I według bohaterki jest. Świat przedstawiany przez nią to świat raczej odczuć niż uczuć. Jest to świat odbioru wrażeń, kierunek tutaj jest ewidentnie z zewnątrz do jej wnętrza, nie zaniedbuje w swoim spoglądaniu na świat żadnego szczegółu, wszystko jest ważne i niepowtarzalne, nawet ubrania są ważnym elementem jej obserwacji. Natomiast sama Eleine, takie odniosłem wrażenie, jest jakby w półcieniu, oczywiście jej uczucia też są ważne, ale przedstawione są one nieco mimochodem, raczej na tle innych osób, nie wypływają one z jej wnętrza. Niemal plastycznie, przecież bohaterka jest malarką, odtwarza wszystkie osoby wokół niej, każda jest ważna i niepowtarzalna, nawet te jakby nie z jej świata, poznane na marginesie, jak choćby matka jej koleżanki, pani Smeath, która wywarła na niej tak wielkie wrażenie, chociaż była tylko przy okazji, była migawką w życiu Eleine. Mimo tego, że jej obserwacje były tak wnikliwe, to jednak Eleine przetwarzała je przez własny świat, komentowała na swój sposób, nie pozwalała im się wypowiedzieć. Bo cały świat wokół Eleine nie mówi swoim głosem, właściwie mówi niewiele, dialogi są krótkie, są jakby dodatkiem do jej życia wewnętrznego, są nijakie. Tak jakby słowa innych osób nie potrafiły dotrzeć do bohaterki, jakby żyła poza tym światem. Za to jej spostrzeżenia są tak cudownie opisane, że często czytając je przechodzą ciarki po plecach. I taka jest ta książka, Eleine wpatruje się w świat, właściwszym słowem byłoby rejestruje go, ale nie dopuszcza go do głosu, bo cały świat Eleine wypełniają jej odczucia, jej wrażliwość, jej dotyk.

Bohaterka, Eleine, wspomina swoje życie, nie tylko dzieciństwo, choć ona wywarło na nią największy wpływ, patrzy oczami dorosłej kobiety, już doświadczonej i ukształtowanej, która jednakże do tej pory nie potrafi uporać się ze swoją historią, jakby jej dzieciństwo było jakąś kulą u nogi, przez co w dorosłości nie potrafi uwolnić się od przeszłości. Choć przecież to żaden...