Przed chwilą mogłem przyjrzeć się kobietom, które przychodzą tu po to aby pozbyć się problemu. Z brzaskiem dnia wysiadają z pociągu i mozolnie gramolą się pod górę do miejsca w którym smutek i milczenie uchodzą za naturalne. Jednak ich problem nie znika, one go tylko zostawiają na jakiś czas albo na zawsze komuś innemu. Niech życie samo się martwi później niechcianym istnieniem. Czasami jednak niedoszłe matki, dopiero stąd wynoszą swój nieznośny ciężar w postaci poczucia winy usunięcia nienarodzonego dziecka. Miejsce o którym mowa to sierociniec w St. Cloud's.

Tematem jednej z najpoczytniejszych książek Johna Irvinga jest historia domu dla sierot, kierowanego przez doktora Larcha. Akcja powieści obejmuje losy jego wychowanków a w szczególności Homera Wellsa który po usamodzielnieniu, stara się znaleźć szczęście w rodzinie bogatych plantatorów jabłek. Wokół Homera kręci się cała psychologiczna otoczka powieści, jego miłości i dożywotniego piętna sierocińca.

Irving ukazuje problem aborcji, zakazanej w ówczesnym czasie przez rząd USA. Stawia czytelnikowi pytanie, czy lepsza przyszłość czeka sieroty pozostawione w ochronce, czy też lepiej gdyby nie przyszły na świat. Jednocześnie pada też wątpliwość, czy ludzie mogą stawiać się w roli Boga nie mając ku temu powodów. Czy może niezupełnie jest się czym przejmować, może ten malutki byt nie jest jeszcze sam w sobie życiem. Te tematy nurtują wszystkich do chwili obecnej.

Osobiście odebrałem "Regulamin tłoczni win" jako smutną książkę w której odpowiednio zaaplikowane kłamstwo może zmienić życie człowieka. Słowa "poczekać co czas pokaże", które według mnie stały się mottem dzieła Irvinga, pokazują że upływający czas potrafi goić rany ale nie rozwiązuje wszystkich spraw. Jednocześnie nabrałem szacunku dla dzieła doktora Larcha, który wzorowo prowadzi sierociniec. I zupełnie nie ma na to wpływu jego przeczucie, że ludzki płód nie ma duszy. W końcu to jego wychowankowie są cudem całego stanu Maine w którym znajduje się St. Cloud's.

Umysł Johna Irvinga zaprząta pytanie, czy lepiej być użytecznym czy szczęśliwym. Czy lepiej wiedzieć o nielegalnych praktykach i je aprobować ale nigdy samemu nie przykładać do nich ręki? Czy też rzucić się w wir pracy, spełniając oczekiwania biednych kobiet i usuwając ich niechciane dzieci. Tym razem odrzucone sieroty skutecznie ukradły wiele mojego czasu i nie jestem zły z tego powodu. Dzięki nim mogłem poznać tą inną stronę życia.

Przed chwilą mogłem przyjrzeć się kobietom, które przychodzą tu po to aby pozbyć się problemu. Z brzaskiem dnia wysiadają z pociągu i mozolnie gramolą się pod górę do miejsca w którym smutek i milczenie uchodzą za naturalne. Jednak ich problem nie znika, one go tylko zostawiają na jakiś czas albo na zawsze komuś innemu. Niech życie samo się martwi później niechcianym...