Ta książka zabiła mi literackiego ćwieka. Bo i jak tu ją ocenić?
Skoro nie wiem, od czego zacząć, to rozpocznę przyczepieniem się do wszystkiego, co tylko możliwe. I nie chodzi tu o jakąś moją antypatię, a o to, że to powieścidło minusów ma mnóstwo.
Przede wszystkim styl pisania pani Zych. Coś strasznego, droga przez mękę. Irytujące zapożyczenia i słownictwo, którego przeciętna osoba z wykształceniem średnim (taka jak ja) nie zrozumie. Ot, najlepszy przykład: "Emil potoczył wzrokiem po pokoju. Było sennie, cicho, niemrawo. Marazm i rutyna, te antytezy kreacji, skomasowane (?) na niewielkiej przestrzeni, odebrały firmowej ekipie nawet chęć do rozmowy. Każdy ze znudzoną miną ścibolił (?) na swoim komputerze - to znaczy każdy, oprócz Jean-Luca, bo on jak zwykle ścibolił z miną zafrasowaną. Emil rzucił okiem na własny ekran, na którym przed chwilą, ze znudzoną miną wklejał pack-shoty (?!) na layout (...?) handlówki lansowanego kosmetyku." (s.61) No co za bełkot... Do tego te przeskoki w narracji z pierwszej na trzecią osobę, wtrącenia snów (dopiero przy drugim zorientowałam się, o co biega, bo kiedy po raz pierwszy znienacka w treści pojawiło się coś zupełnie bez związku z fabułą, po prostu zdurniałam)...
Beznadziejne zakończenie.
Poza tym antypatyczna postać Emila, który był właściwie nie wiadomo kim/czym, bo niby gej, ale z kobitkami sypiał, babskie ciuszki lubił, ale spróbuj zakwestionować jego orientację, to się obrazi! Był wręcz odpychający, a jednak bohaterowie płci obojga lgnęli do niego jak do miodu.
Bardziej podobała mi się kreacja Kuby (pierwsza gwiazdka), taki nieśmiały studencina anglistyki, meloman, bibliofil... I te irytujące według niektórych wstawki z piosenek też poczytuję na plus (druga gwiazdka), chociaż ten tekst o Metallice był co najmniej dwuznaczny i chyba powinnam się za niego obrazić.
Co mi się jeszcze podobało? Hmm, czcionka... (trzecia gwiazdka) No i może ze trzy cytaty (czwarta gwiazdka). Piąta za podjętą tematykę.
Ta książka to niestety zmarnowany potencjał. Przykre. Zamiast dobrej powieści, czytelnik otrzymuje telenowelę. Ale w sumie nie żałuję, że ją przeczytałam.

Ta książka zabiła mi literackiego ćwieka. Bo i jak tu ją ocenić?
Skoro nie wiem, od czego zacząć, to rozpocznę przyczepieniem się do wszystkiego, co tylko możliwe. I nie chodzi tu o jakąś moją antypatię, a o to, że to powieścidło minusów ma mnóstwo.
Przede wszystkim styl pisania pani Zych. Coś strasznego, droga przez mękę. Irytujące zapożyczenia i słownictwo, którego...