"Opowiadania z Avonlea" i "Pożegnanie z Avonlea" w zasadzie mają taką samą tematykę - są zbiorem których historii mieszkańców Avonlea oraz okolic, którzy często wcale nie występowali w którejkolwiek części cyklu Ani z Zielonego Wzgórza. Narracja jest przeróżna – zarówno trzecioosobowa, jak i pierwszoosobowa (raz pojawia się nawet sama Ania Shirley jako narratorka) z punktu widzenia kobiety czy nawet z punktu widzenia mężczyzny. Choć zarówno „Opowiadania z Avonlea” i „Pożegnanie z Avonlea” prezentują sielski klimat uroczego Avonlea, to jednak ten drugi tom zdecydowanie ma bardziej moralizatorski charakter. Tematyka opowiadań jest przeróżna – zawiera historie związane z miłością, która czekała na siebie wiele lat, wybaczaniem, wiarą w Boga, samotnością czy problemami rodzinnymi. Puenta niemal każdej opowiastki jest bardzo wyrazista, choć czasami nie mogłam nie ulec wrażeniu, że sama historia potrafi być niezwykle naciągana. Nie ma się co oszukiwać, że „Pożegnania z Avonlea” kończą się niemal zawsze dobrze – z reguły padaniem sobie w ramiona rozdzielonych przez własne konflikty kochanków, a to jednak przy którymś razie robi się jednak powoli irytujące, choć – o dziwo - nie odbiera przyjemności z czytania. Na szczęście nie jest to moje ostateczne pożegnanie z Avonlea – przede mną jeszcze „Ania z Wyspy Księcia Edwarda” oraz „Spełnione marzenia”. A później pozostanie marzenie o mieszkaniu na tak pięknej wsi, gdzie bez przerwy dzieje się coś ciekawego, nawet jeśli są to skandale, które obecnie nie byłyby w żadnej mierze szokujące.

"Opowiadania z Avonlea" i "Pożegnanie z Avonlea" w zasadzie mają taką samą tematykę - są zbiorem których historii mieszkańców Avonlea oraz okolic, którzy często wcale nie występowali w którejkolwiek części cyklu Ani z Zielonego Wzgórza. Narracja jest przeróżna – zarówno trzecioosobowa, jak i pierwszoosobowa (raz pojawia się nawet sama Ania Shirley jako narratorka) z punktu...