Kenneth B. Andersen w końcu pokazuje literacki pazur. Dwa pierwsze tomy „Wielkiej Wojny Diabłów" były kolejno, dobre i bardzo dobre. Trzeci z kolei, mogę już spokojnie określić przynajmniej jako świetny. Powoli zaczynam zgadzać się z przyznaniem temu autorowi tytułu „Duńskiego króla fantastyki” i boję się pomyśleć, co będzie dalej.

Z fabułą nie uciekamy daleko od drugiego tomu. Minęło blisko pół roku od powrotu Filipa Engella z Piekła. Życie płynie w miarę spokojnie, nawet nudno, patrząc na wcześniejsze przygody głównego bohatera. Na szczęście, ten stan rzeczy szybko się zmienia, gdy kolega Filipa połyka nieznane pigułki, których połknąć nie powinien. Rozpoczyna to całą serię przedziwnych zdarzeń, w wyniku których Filip wpada w odwiedziny do innych podziemnych światów (i jednego nadziemnego) - szukając Sørena, który o dziwo nie pojawił się w zwykłym miejscu zesłania dręczycieli jego pokroju. Tymczasem w samym Piekle zaognia się konflikt między Azielem i zwolennikami Nowego Piekła, a Lucyferem i jego poplecznikami. Wojna wisi w powietrzu, a z każdą chwilą wskazanie zwycięzcy staje się coraz trudniejsze.

Autor zaskakuje dopracowaniem świata przedstawionego i, co ciekawe, sprawnie, jakby od niechcenia łączy w nim mitologię grecką i rzymską, z całą masą różnych mniej popularnych wierzeń i podań ludowych. Na dodatek, ten pakiet nowej wiedzy, aplikuje czytelnikowi za pośrednictwem prostego i łatwego w odbiorze języka. Efekt jest taki, że książka czyta się sama, a przy okazji lektura nabiera walorów edukacyjnych, prawie całkowicie zastępujących zauważalne do tej pory moralizatorstwo. Może się to wydawać dziwne i nierozsądne, ale jednak ma swój sens.

Już po pierwszych rozdziałach naszła mnie taka myśl, że nie jest to książka celująca jedynie w odbiorców nastoletnich, ale skłaniająca się w stronę całkiem dorosłych czytelników, którzy zaczytują się właśnie w tego typu młodzieżowej fantastyce. Przedział wiekowy głównej grupy czytelniczej został przesunięty w górę o parę lat. Do tej pory mieliśmy do czynienia z grzeczną i moralizatorską historią, która przerodziła się w niezły twór z nurtu popularnej fantastyki dla młodzieży. Trzecia część nabiera już większych rumieńców - jest krwista, miejscami brutalna i raczej dla trochę starszych odbiorców. Świetne, głębokie kreacje bohaterów, rozbudowana intryga połączona z nowym wątkiem detektywistyczno-przygodowym i „dojrzewanie” powieści razem z czytelnikiem - aspekty te sprawiają, że seria coraz bardziej przypomina tę o Harrym Potterze.

Może być to czynnik, dzięki któremu trylogia zyska sobie szerokie grono odbiorców, również wśród fanów czarodzieja z Hogwartu. Ostatecznie, w ten właśnie sposób również ja zostałem skuszony, i do tej pory się nie zawiodłem.

Robert Fryga