Kiedy średniowieczna propaganda cesarzy niemieckich z okresu walki o prymat między władzą cesarską a papieską trafia w ręce świetnie wykształconego greckiego utracjusza i antyklerykała zafascynowanego porewolucyjną Francją... Jestem pewna, że autor sięgnął też po inspiracje do okresu rzymskiej pornokracji, anachronicznej do czasów, w których rozgrywa się akcja powieści.

Ciekawe, że książka została potępiona jako bluźniercza przez prawosławny Kościół Grecki, mimo że dotyczy papiestwa, i to papiestwa sporo po wielkiej schizmie wschodniej.

Sprawnie napisana, świetnie się czyta, jednak osoby zachwycające się w recenzjach, "jakie to prawdziwe" zapominają, że to fikcja literacka, a nie historia.

Kiedy średniowieczna propaganda cesarzy niemieckich z okresu walki o prymat między władzą cesarską a papieską trafia w ręce świetnie wykształconego greckiego utracjusza i antyklerykała zafascynowanego porewolucyjną Francją... Jestem pewna, że autor sięgnął też po inspiracje do okresu rzymskiej pornokracji, anachronicznej do czasów, w których rozgrywa się akcja...

Satyryczna baśń greckiego pisarza, wydana w 1866 r. Autor wykorzystuje na poły legendarne dzieje kobiety udającej mnicha, która w IX wieku miała krótko być papieżem.
Oczywiście ta historia stanowi tylko pretekst dla Roidisa do prześmiewczej rozprawy z klerykalizmem zarówno kościoła zachodniego (katolickiego),jak i wschodniego (prawosławnego). I trzeba mu uczciwie przyznać, że nikogo nie „faworyzuje”. Ciosy rozdaje po równo i celnie. Autor wielokrotnie odwołuje się do późniejszych wydarzeń czy twierdzeń lub autorów, ze szczególnym uwzględnieniem współczesnego mu XIX wieku.
Fabuła została przedstawiona w formie chrześcijańskiej legendy, czy mówiąc dzisiejszym językiem „fantasy”. Pojawiają się aniołowie, postacie dawno zmarłych świętych (np. Ida i Lowa) a bohaterce nagle wyrasta broda, by uchronić jej „czystość”. Z drugiej strony występują postacie autentyczne, jak Hraban Maur, dwóch cesarzy - Lotar i Ludwik czy papież Leon IV. Elementy realistyczne służą z kolei Roidisowi do odbrązowienia średniowiecza oraz ukazania pogańskich zapożyczeń w chrześcijańskiej pobożności. Występujący mnisi są – zgodnie z historycznymi przekazami – w ogromnej większości analfabetami, zaś asceci i mistycy – ludźmi niespełna rozumu. Ale wszyscy razem mocno stąpają po ziemi, jeśli chodzi o dostęp do dóbr doczesnych. Z kolei ludowa pobożność bez trudu przeskoczyła z kultu opiekuńczych bóstw germańskich, rzymskich czy greckich na kult świętych, w istocie tamtym w pełni odpowiadający.
Natomiast wartością dodaną powieści jest jej humor. Ironiczny i sarkastyczny, delikatny, zrozumiały dla człowieka oczytanego. A przy tym celny. I co najciekawsze – i zapewne najbardziej bolesne dla krytyków powieści – autor nie narusza tzw. sfery sacrum. Przedmiotem drwiny są bowiem jedynie instytucje (kościoły, zakony) i ich urzędnicy, a więc to co ludzkie.
Jak trafnie napisał ktoś wcześniej – uśmieszek ironii nie schodzi z oblicza czytelnika podczas lektury. A niekiedy – jak w przypadku efektów lektury mnicha-kastrata Corvinusa – można gruchnąć śmiechem. Świetna książka dla ludzi z poczuciem humoru.

Satyryczna baśń greckiego pisarza, wydana w 1866 r. Autor wykorzystuje na poły legendarne dzieje kobiety udającej mnicha, która w IX wieku miała krótko być papieżem.
Oczywiście ta historia stanowi tylko pretekst dla Roidisa do prześmiewczej rozprawy z klerykalizmem zarówno kościoła zachodniego (katolickiego),jak i wschodniego (prawosławnego). I trzeba mu uczciwie...

Krotochwilna historyjka z przekąsem. Nie znam wielu autorów, którzy umieją w ironię, dlatego wielkie uszanowanie dla pana Roidisa. Nie powiedziałbym, że pękałem ze śmiechu przy lekturze tej książki, ale dużo się uśmiechałem.
Godny odnotowania wstęp o korzeniach współczesnej literatury greckiej

Krotochwilna historyjka z przekąsem. Nie znam wielu autorów, którzy umieją w ironię, dlatego wielkie uszanowanie dla pana Roidisa. Nie powiedziałbym, że pękałem ze śmiechu przy lekturze tej książki, ale dużo się uśmiechałem.
Godny odnotowania wstęp o korzeniach współczesnej literatury greckiej

Po raz kolejny mogliśmy przekonać się, że historia kłamie. Ukazane tu fakty, wzburzyły przyjętym porządkiem i zapewne dziś, taka pozycja nie miałaby szans na wydanie. Badania tematu ujawniły, iż papież Jan, był kobietą, gdyż potem zastosowano pewne "zabezpieczenia", aby sytuacja się nie powtórzyła.

Po raz kolejny mogliśmy przekonać się, że historia kłamie. Ukazane tu fakty, wzburzyły przyjętym porządkiem i zapewne dziś, taka pozycja nie miałaby szans na wydanie. Badania tematu ujawniły, iż papież Jan, był kobietą, gdyż potem zastosowano pewne "zabezpieczenia", aby sytuacja się nie powtórzyła.

Prawdopodobnie najlepsza szydera z hipokryzji i zabobonności chrześcijaństwa i średniowiecza w historii (a także paru terytoriów okolicznych - dostaje się Arystotelesowi, paru pisarzom i współczesnym autorowi zjawiskom). Ta niepozorna i koszmarnie przegapiana powieść to arcydzieło ironii, satyry, szyderstwa, no i po prostu komizmu. Roidisa, jakkolwiek geniuszem literackim nazwać go ciężko, chętnie tytułuję geniuszem dowcipu - jest on tak inteligentny, tak nieskończony, tak precyzyjny i chyba wyprzedzający swoje czasy, że głowa mała. Co jest w nim może najpiękniejsze, to że Grek każe nam się śmiać niemal wyłącznie z... faktów, to znaczy albo autentycznych wydarzeń, albo autentycznych dogmatów, przekonań, rytuałów, zasad itd., albo z autentycznych przekazów historycznych. Serwuje je - w większości zupełnie nie komiczne, jeśli podane w normalny sposób - z taką maestrią satyryka, że gwałtownie obnażony zostaje ich absurd, niedorzeczność, śmieszność po prostu. Kunszt polega na odpowiednim budowaniu zdań, błyskotliwych zestawieniach jednych elementów z drugimi, inteligentnych porównaniach, budowaniu absurdalnych kontrastów - mówiąc najogólniej, bo można by tę sztukę rozkładać na czynniki i analizować subtelną błyskotliwość każdego nienachalnego żartu. Wszystko to wymagać musiało od autora po pierwsze bardzo szerokiej wiedzy o kulturze, historii itd., a po drugie bardzo silnego warsztatu językowego. Bo choć "Papież Joanna" to dzieło od pierwszego do ostatniego słowa roześmiane i ironiczne, to posiada też naprawdę spore walory czysto literackie i jest po prostu wysoce estetycznym tworem.

Zdarzyło się zupełnie przypadkiem, że parę dni wcześniej czytałem "Kandyda". Roidis podobno inspirował się między innymi właśnie Wolterem, co tylko zwiększa mój podziw, bo jeśli inspirując się dowcipem tak monotonnym i grubymi nićmi szytym jak u Francuza stworzył coś tak subtelnego i inteligentnego, to czapki z głów.

8.0/10

Prawdopodobnie najlepsza szydera z hipokryzji i zabobonności chrześcijaństwa i średniowiecza w historii (a także paru terytoriów okolicznych - dostaje się Arystotelesowi, paru pisarzom i współczesnym autorowi zjawiskom). Ta niepozorna i koszmarnie przegapiana powieść to arcydzieło ironii, satyry, szyderstwa, no i po prostu komizmu. Roidisa, jakkolwiek geniuszem literackim...

Obnaża prawdę o papieżach.

Obnaża prawdę o papieżach.

Arcydzieło i majstersztyk.

Arcydzieło i majstersztyk.

Historia legendarnej papieżycy Joanny, utrzymana w tonie raczej ironicznym. A nawet odnosi się wrażenie, że autor naśmiewa się wręcz ze wszystkich dogmatów i wszystkich religii.
Ja polecam:)

Historia legendarnej papieżycy Joanny, utrzymana w tonie raczej ironicznym. A nawet odnosi się wrażenie, że autor naśmiewa się wręcz ze wszystkich dogmatów i wszystkich religii.
Ja polecam:)

Mimo, że lektura obowiązkowa na studiach, to jednak ciekawa:)

Mimo, że lektura obowiązkowa na studiach, to jednak ciekawa:)

Tak wyglądałyby książki historyczne, gdyby za ich pisanie wziął się Jaskier z cyklu wiedźmińskiego.

Tak wyglądałyby książki historyczne, gdyby za ich pisanie wziął się Jaskier z cyklu wiedźmińskiego.