Anna i Siergiej Litwinowie to rodzeństwo pisarzy, których książki osiągnęły w Rosji nakład ponad sześciu milionów egzemplarzy. Są autorami ponad czterdziestu powieści i czterech zbiorów opowiadań. Szczęśliwie udało mi się przeczytać jedno z ich dzieł o niezwykle interesującym tytule: Wszystkie dziewczyny kochają brylanty. Oczywista prawda. Oczywistą prawdą jest również fakt, że kryminał swoją spektakularną fabułą kompletnie nie przypomina innych kryminalno-podobnych książek. Zaskakuje zwrotami akcji i tajemniczymi retrospekcjami, które nadają smaczku całości.
Z uwagą śledzimy więc poczynania głównej bohaterki.
Tania Sadownikowa jest dojrzałą kobietą mającą dobrą posadę i ukochane autko, czerwonego peugocika 106. Wychowana została przez samotną matkę, Julię Nikołajewną, która po stracie pracy zaczęła odtwarzać drzewo genealogiczne rodziny. Pragnęła znaleźć kogoś bliskiego, kto zapełniłby choćby po części pustkę w sercu… i może w portfelu? Jej pradziadek był podobno księciem i milionerem. Obie panie dały więc ogłoszenie do paryskiej gazety. Pewnego dnia okazało się, że poszukiwania się opłaciły, ponieważ dostały list od ostatniej księżnej z rodu, która przy okazji ujawnia tajemnicę skarbu. Tanieczka, osoba z natury łaknąca przygód, od razu podejmuje nieme wyzwanie, mimo iż matka kompletnie nie wierzy w przedśmiertne ględzenie babuni. Zanim jednak dziewczyna wyrusza do Jużnorosyjska, miasta, gdzie schowany został rzekomy skarb, jedzie do byłego ojczyma. Walery Chodasiewicza, pracujący niegdyś w KGB, a aktualnie spokojnie spędzający emeryturę, ku zdziwieniu wyraził zgodę na wyprawę pasierbicy.
Więcej Tani nie było potrzeba.
Wyruszyła na wyprawę wydającą się czystą frajdą, lecz wraz ze znalezieniem kosztowności sprawy zaczęły nabierać groźnego obrotu. Ktoś zaczął ją śledzić. Przerażona kobieta uciekła do Stambułu, ale tam również nie miała spokoju. Najpierw napadnięto ją w biały dzień i ukradziono walizkę z brylantami i obrazami, a potem okazało się, że wcale nie zgubiła wciąż podążających za nią stręczycieli.
Jednym słowem, wpadła w pułapkę zastawioną przez… księżną? Bynajmniej! Okazało się, że babunia nie istnieje, podobnie jak adres, z którego przysłała list.
Kto więc w takim razie chce narazić Tanieczkę na niebezpieczeństwo? Kto chodzi za nią krok w krok i nigdy nie spuszcza jej z oczu? Kim jest osoba, która wykradła walizkę w Turcji, skoro dziewczyna podjęła decyzję wyjazdu w pięć minut przed odprawą statku? I czemu nie przeszukano jej na granicy?
Jak wspomniałam wyżej, dzieje Tani przeplecione są wydarzeniami z lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku, gdzie główną rolę dostał zagadkowy Anton. Jest on moskiewskim studentem i kompletnie wydaje się nie być powiązanym z historią Sadownikowej. Dlaczego więc autorzy umieścili jego osobę w książce?
Jeżeli chodzi o powieść Wszystkie dziewczyny kochają brylanty to nic oprócz jednej rzeczy nie jest w niej pewne: czytelnik wychodzi naprzeciw mnóstwu pytań, na które po prostu nie da rady samemu odpowiedzieć.
I to jest najpiękniejsze.
Zanim skończę pisać recenzję, mam dla Was małą ciekawostkę, o której dowiedziałam się dosłownie przed chwilą. Dla osób, którym książki Litwinów przypadły do gustu, mogą zobaczyć Tanieczkę na białym ekranie. Cykl o Sadownikowej został zekranizowany i przyznam, że z niekłamaną ciekawością dowiem się, czy film wypadnie równie dobrze co książka.

Anna i Siergiej Litwinowie to rodzeństwo pisarzy, których książki osiągnęły w Rosji nakład ponad sześciu milionów egzemplarzy. Są autorami ponad czterdziestu powieści i czterech zbiorów opowiadań. Szczęśliwie udało mi się przeczytać jedno z ich dzieł o niezwykle interesującym tytule: Wszystkie dziewczyny kochają brylanty. Oczywista prawda. Oczywistą prawdą jest również...