W poszukiwaniu książek o wampirach pożyczyłam tą pozycję od o kilka lat młodszej koleżanki. Ja rozumiem ją, że to czyta i jej się podoba, bo ma 15 lat, ale nie rozumiem siebie dlaczego skończyłam to czytać...?
Nie zerkając na tył książki otwarłam ją i zaczęłam czytać. Od razu uderzył we mnie prosty, infantylny język książki, jakim została napisana. No więc już po kilku stronach starałam się nie zwracać uwagi na prostotę języka, z myślą, że kierowany jest on do młodzieży.
Ja jako, że mam 19 lat szukam innych, bardziej ambitnych książek i takie coś w zupełności mnie nie zadowala. To pierwsza, z wielu wad "Naznaczonej".

Infantylnie opisane jak Afrodyta robi loda Erikowi nie wzbudziło we mnie sympatii, a wręcz obrzydzenie. Czytałam już wiele rzeczy, ale przy tym fragmencie miałam wrażenie, że autorka się jara tym, że opisuje seks oralny i uważa, że to podniesie poziom książki. To druga wada.

Zaczynając czytać tą książkę w głowie miałam jedną myśl "przecież nie mogę znaleźć gorszej książki o wampirach od zmierzchu". Oh, jaka pomyłka! Przy tej pozycji saga "Zmierzch" wydaje się być na prawdę ciekawą lekturą! O wiele bardziej mnie zaciekawiła niż to, bo było o wiele bardziej ciekawa! Po przeczytaniu "Naznaczonej" zmieniłam o 180* punkt widzenia sagi "Zmierzch".

Kończąc czytać tą książkę byłam bardzo zaniepokojona, ponieważ widziałam, że kartek do końca zostało na prawdę mało, a w książce się nic nie dzieje.
Scena kulminacyjna, która miała wzbudzić w nas największe emocje, oczekiwania, niepokój, strach, zaciekawienie była... NUDNA. Nic się nie działo... No może coś się działo, ale było to w taki sposób opisane, że poczułam, że to jest jedna z wielu scen, a nie ta jedyna, kulminacyjna. Warto wspomnieć, że oprócz tej sceny, książka nie zawierała innych ciekawych wątków. W ogóle miałam wrażenie, że cała lektura nie zawiera innych wątków, innych scen, po prostu nic się nie działo.

Irytowało mnie również to, że główna bohaterka została przedstawiona jako jakaś zadufana w sobie panna, która od razu poznaje TEGO JEDYNEGO, NAJPRZYSTOJNIEJSZEGO chłopaka w szkole i on od razu się nią interesuje. Bez żadnych dramatów i bez emocji... Flaki z olejem... -_-

Oczywiście Zoe jest w szkole 2 dni, a już ma przyjaciół, chłopaka, wrogów. I sama uważa siebie za najwyższą kapłankę. Serio?

Postacie nie są charakterystyczne i opisane bardzo prostolinijnie przez autorkę.
Irytujący jest też fakt, że sprawa wampirów, które teraz (na boga! mają swoją szkołę, są niegroźne, nie mają kłów i nie muszą pić krwi!) zeszła na dalszy plan, a na pierwszym planie było zakochanie się Zoe w Eriku i jej konflikt, o nie wiadomo co, z Afrodytą.


DLACZEGO WAMPIRY, ZE STRASZNYCH POSTACI, KTÓRYMI BYŁY, STAŁY SIĘ MILSZE OD LUDZI?? DLACZEGO?!

Tak przewidywalnej książki już dawno nie czytałam i mam nadzieję długo nie czytać podobnej.

W poszukiwaniu książek o wampirach pożyczyłam tą pozycję od o kilka lat młodszej koleżanki. Ja rozumiem ją, że to czyta i jej się podoba, bo ma 15 lat, ale nie rozumiem siebie dlaczego skończyłam to czytać...?
Nie zerkając na tył książki otwarłam ją i zaczęłam czytać. Od razu uderzył we mnie prosty, infantylny język książki, jakim została napisana. No więc już po kilku...