Anioły są ostatnio bardzo popularne we wszelakiej fantastyce. Jeśli nawet do niedawna kojarzyły się wyłącznie ze skrzydlatymi postaciami z aureolką, to od kilku lat ich wizerunek uległ całkowitej zmianie. Jednak powieść Cliff McNish „Anioł” nawiązuję do tych „dawnych” aniołów, które niosą pomoc i są wsparciem, lecz autorka podkreśla jednocześnie, że te postacie w jej książce nie zostały stworzone przez Boga, a nawet jeśli, to nie są tego świadome. W sumie ciekawy pomysł, jednak niestety wykonanie nie jest już takie udane. Czemu?
Możemy zacząć od tego, że cała książka jest napisana dość prostym, ale jednocześnie okropnie nudnym językiem. Autorka podaje nam wszystko jak na tacy i nie oczekuje od nas żadnego myślenia. W jej założeniu było tylko coś napisać, resztę zostawić… tak naprawdę nikomu. Powieść opowiada o Freyi – dziewczynie, którą w wieku ośmiu lat odwiedza anioł. Jest ona nim tak zafascynowana, że wszędzie szuka obecności tych niebiańskich stworzeń i co więcej – wszędzie je widzi. Przez takie zachowanie trafia do szpitala, następnie do kolejnego itd. Kiedy w końcu udało jej się pokonać „chorobę” zaczyna normalne życie. Chodzi do szkoły, stara się przypodobać grupce popularnych dziewczyn, ogólnie sielanka. Niestety nie trwa ona długo, ponieważ pewnego dnia znowu zaczyna widzieć anioły. Później poznaje Stephanie – dziewczynę, która bezgranicznie wierzy w ich istnienie.
Kiedy czytałam opis tej książki, miałam nadzieję, że będzie to lekka, odprężająca powiastka, która będzie idealna do poduszki. Nie oczekiwałam od niej wiele, jednak miałam nadzieje, że będzie ona na jakimś poziomie. Niestety zawiodłam się. Jak się okazało opis z tyłu oprawki, ma niedużo wspólnego z tym co rzeczywiście dzieje się w środku. Freya zaczyna rozmawiać z Mestraalem dopiero w połowie historii, a współczucie zaczyna odczuwać dopiero na ostatnich stronach. Tak naprawdę historia skupia się na potyczkach dziewczyny w szkole oraz na znajomości ze Stephanie, dopiero na jakiś 100 ostatnich stronach jest mowa o aniele Mestraalem oraz jego bracie. W dodatku ich postacie podobnie jak i Freyi, są strasznie wyidealizowane.
Trzeba też wspomnieć o wątku związanym z bratem Freyi. Jest on obrońcą znajomego z niższej klasy i przez to zostaje pobity, przez szkolnego mięśniaka Teda. Sądzę, że ta historia, została wprowadzona tylko po to, by zwiększyć objętość książki, czego nie znoszę. Moim zdaniem obyło by się bez niej.
Większość książki są to przemyślenia aniołów na temat ludzi i odwrotnie. Dowiadujemy się, że nie wszystkie anioły wierzą w Boga, tak samo jak my. Ogólnie rzecz biorąc te wypowiedzi mają pseudo–filozoficzny przekaz. Autorka starała nas czegoś nauczyć, jednak za bardzo jej nie wyszło, ponieważ przemyślania jej bohaterów są odrobinę kiczowate.
O czym warto jeszcze wspomnieć? Tak naprawdę chyba o całości. O ile pisarka miała jakiś pomysł, to nie zrealizowała go. Początek książki był w miarę ciekawy, jednak kolejne rozdziały coraz bardziej pogrążały panią McNish.
Co sądzę o tej książce? Na pewno mam do niej mieszane uczucia. Z pewnością nie polecam jej tym trochę bardzie wybrednym czytelnikom. Nie potrafię jednoznacznie stwierdzić, czy jest zła, czy po prostu to mi nie podeszła. Zdarzały się w niej ciekawe momenty, jednak wyłapałam w niej też wiele tych mało ciekawych. Podsumowując, historia w miarę jakaś, wykonanie raczej kiepskie. Całość prezentuję się tak nijako, ale ma tez plusy. Dlatego jestem tak pół na pół i taką stawiam ocenę.

Anioły są ostatnio bardzo popularne we wszelakiej fantastyce. Jeśli nawet do niedawna kojarzyły się wyłącznie ze skrzydlatymi postaciami z aureolką, to od kilku lat ich wizerunek uległ całkowitej zmianie. Jednak powieść Cliff McNish „Anioł” nawiązuję do tych „dawnych” aniołów, które niosą pomoc i są wsparciem, lecz autorka podkreśla jednocześnie, że te postacie w jej...