Nie planowałam uzewnętrzniać swoich uczuć odnośnie tej książki, ale coś nie dawało mi spokoju i stwierdziłam, że chyba powinnam napisać dlaczego w mojej ocenie wypada ona dużo gorzej, w porównaniu do opinii innych osób, którzy się nią zachwycają.

Nie uważam siebie za jakąś wielką znawczynię gatunków literackich, ale zraziło mnie to, że książka pochodzi z serii: Asy kryminału. Nie zaliczyłabym jej do tej kategorii i asem też na pewno nie jest. „Kobieta bez twarzy” to powieść z małym elementem kryminalnym. Czyta się ją bardzo dobrze, gładko, jest interesująca. Podobało mi się, że narracja prowadzona jest przez dwie osoby. Szczególnie przypadła mi do gustu opowieść córki Michaliny. Uzmysłowiła mi to, że dzieci naprawdę dużo widzą i wiele ważnych rzeczy potrafią ukryć, że należy je obserwować i jak najwięcej z nimi rozmawiać, na co nasza bohaterka Hanka (muszę dodać, że to pani pedagog) nie miała chyba czasu, bo nawet nie wiedziała, że jej dziecko było świadkiem samobójczej śmierci ojca. Między innymi takim postępowaniem drażniła mnie ona bardzo. W niektórych momentach córka wydawała mi się bardziej dojrzalsza niż matka. A początek, kiedy Hanka po śmierci męża przyjeżdża do miejscowości, która ma być jej nowym domem i na oczach obcych ludzi obściskuje się z pierwszym lepszym (a w zasadzie z dwoma), pozostawiam bez komentarza…
Niska ocena wynika więc z powodu bohaterki, która mnie denerwowała, jak również z tego, że zabrakło mi w książce przysłowiowego „czegoś”.

Książkę mimo wszystko polecam, gdyż uważam, że czas jej poświęcony nie był zmarnowany, bo historia kobiety bez twarzy jest naprawdę ciekawa.

Nie planowałam uzewnętrzniać swoich uczuć odnośnie tej książki, ale coś nie dawało mi spokoju i stwierdziłam, że chyba powinnam napisać dlaczego w mojej ocenie wypada ona dużo gorzej, w porównaniu do opinii innych osób, którzy się nią zachwycają.

Nie uważam siebie za jakąś wielką znawczynię gatunków literackich, ale zraziło mnie to, że książka pochodzi z serii: Asy...