Opowieść wdowy to autobiograficzna książka Joyce Carol Oates, autorka znana jest z takich powieści jak Blondynka, Córka grabarza czy Niebieski ptak. W jej dorobku znajdziemy ponad pięćdziesiąt powieści i setki opowiadań, była współwłaścicielką Ontario Review, znaną recenzentką, publicystką i wykładowcą. W książce Opowieść wdowy za maską silnej i niezależnej Joyce Carol Oates, kryje się wdowa Joyce Smith. Autorka zdecydowała się obnażyć lęki, otworzyć serce i opowiedzieć historię swojej miłości.

Ray zostaje przyjęty do szpitala z zapaleniem płuc, szybko jednak okazuje się, że wdarła się infekcja bakteryjna, a lekarze są bezradni i nieświadomi zagrożenia. Joyce w środku nocy otrzymuje telefon:
„Raymond Smith jest w stanie krytycznym ... podjąć jakieś nadzwyczajne kroki na wypadek, gdyby praca serca ustała. – Tak!... Zróbcie wszystko co możecie! Czy mój mąż jeszcze żyje ? – Tak, Pani mąż jeszcze żyje.”
Co czuje żona, która nie zdążyła. Spóźniona o sekundy, podczas których zakładała skarpetki czy o minuty, kiedy czekała na zmianę świateł...

Książka jest swoistym podręcznikiem wdowy, począwszy od czynności związanych z pogrzebem, spadkiem czy chociażby poinformowaniem rodziny i przyjaciół o śmierci męża, po naukę samodzielnego życia. Nie są to jednak jak przystało na podręcznik suche fakty, lecz wspomnienia naznaczone doświadczeniem. Książka naszpikowana jest szczegółami z życia małżeńskiego autorki, przesiąknięta jest wspomnieniami z czterdziestosiedmioletniego związku, jest to swojego rodzaju katharsis. Joyce dzieli się z czytelnikami drogą jaką przeszła po śmierci męża, osobistym cierpieniem. Każdy etap żałoby przeplatany jest wspomnieniami, mimo bólu autorka nie chce zapomnieć, pielęgnuje i odtwarza słowa, gesty, obrazy. Ile czasu minie nim wdowa wyrzuci ubrania, zmieni nagranie na telefonie czy będzie w stanie żyć normalnie. Jak cieszyć się dobrą wiadomością, kiedy nie można dzielić się nią z ukochaną osobą. Jak radzić sobie z atakami płaczu, bezdechem i strachem, ile tabletek nasennych to już uzależnienie.

Korespondencja między Joyce, a przyjaciółmi stanowi jedne z ciekawszych fragmentów. Pokazuje jak ważne jest wsparcie bliskich i słowa otuchy, kobieta miała szczęście, że otaczający ją ludzie są wrażliwi i doświadczeni.
„Jeden oddech naraz, Joyce. Jeden oddech naraz” Słowa Glori Vanderbildt, Joyce zastosowała do każdej dziedziny życia. Dzień po dniu, godzina po godzinie, minuta po minucie małymi krokami do przodu, tak aby utrzymać się przy życiu. To jest cel wdowy.

Joyce Carol Oates to wybitna pisarka, książki wychodzące spod jej pióra są perfekcyjne i bezbłędne. Książka przesiąknięta jest autentycznym bólem, bezradnością i nie pozostawia złudzeń co do rzetelności i wiarygodności. Nie mogę powiedzieć, że rozumiem przez co przeszła autorka, ale doceniam, że przeprowadziła mnie przez drogę żalu i cierpienia. Książkę warto przeczytać nie tylko ze względu na nieskazitelny warsztat, ale także przez wzgląd na uczucia, emocje i wrażliwość autorki.

Opowieść wdowy to autobiograficzna książka Joyce Carol Oates, autorka znana jest z takich powieści jak Blondynka, Córka grabarza czy Niebieski ptak. W jej dorobku znajdziemy ponad pięćdziesiąt powieści i setki opowiadań, była współwłaścicielką Ontario Review, znaną recenzentką, publicystką i wykładowcą. W książce Opowieść wdowy za maską silnej i niezależnej Joyce Carol...