"Jesteśmy uzależnieni od języka, bo ratuje nasze zmysły."

Co daje dzielenie się lub opisywanie najintymniejszych emocji? A co w ogóle daje pisanie lub rozmowa? Twórcy piszą na podstawie własnych przeżyć oraz doświadczeń innych. Ich zadaniem jest poruszyć emocje i wrażliwość czytelnika. Podobnie jak w dowolnych innych sztukach. Nie ma się zatem co dziwić, że artyści, którzy doświadczą straty upubliczniają ją w powieściach, wspomnieniach, poezji, piosenkach, obrazach.

Co daje czytanie takich opowieści poza banalnymi wzruszeniami? Czy ktoś, kto nie doświadczył straty osoby bliskiej jest w stanie w pełni zrozumieć intencje i przeżycia twórcy? Mimo empatii, zrozumienia, współczucia, współodczuwania. Czy jest możliwe całkowite zrozumienie?
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/opowiesc-wdowy/

"Jesteśmy uzależnieni od języka, bo ratuje nasze zmysły."

Co daje dzielenie się lub opisywanie najintymniejszych emocji? A co w ogóle daje pisanie lub rozmowa? Twórcy piszą na podstawie własnych przeżyć oraz doświadczeń innych. Ich zadaniem jest poruszyć emocje i wrażliwość czytelnika. Podobnie jak w dowolnych innych sztukach. Nie ma się zatem co dziwić, że artyści, którzy...

Joyce Carol Oates jest jedną z moich ulubionych współczesnych autorek. Tę opowieść napisała po śmierci ukochanego męża, z którym przeżyła 47 lat. Jest osobistą, wzruszającą, smutną historią o samotności i uczuciach. Opowiada o miłości i przyjaźni w małżeństwie, o wspólnie przeżytych chwilach i przyzwyczajeniach. Śmierć męża była dla J.C.Oates szokiem i ogromnym przeżyciem. "Myślę o tym, że nigdy w życiu nie byłam aż taka sama, tak jednoznacznie, bezlitośnie sama, jak teraz, odkąd Ray umarł: nigdy od dnia, w którym się pobraliśmy, w styczniu 1961 roku. W byciu samą jest przerażenie. Gorsze nawet niż samotność." Autorka przechodzi straszne wewnętrzne zawirowania, cierpi na bezsenność, nie potrafi się skupić, unika kontaktów z ludźmi, stroni nawet od przyjaciół. Boi się, że nie wróci już do normalności. Jej życie się zmieniło. Przyjaciele jednak nie poddają się, piszą do niej. Jedna z przyjaciółek tak: "wszyscy mówią, że czas leczy rany, ale kiedy jesteśmy w pewnym wieku i sami, to sytuacja raczej się nie poprawia. Przyjaciele nadal są cudowni." I to dzięki nim i powrocie do pracy, udaje się autorce przetrwać i wkroczyć w nową fazę życia.
Smutna, wzruszająca, życiowa opowieść. Wymaga empatii i dlatego może być bliska dla tych, którzy przeżyli stratę ukochanych osób.

Joyce Carol Oates jest jedną z moich ulubionych współczesnych autorek. Tę opowieść napisała po śmierci ukochanego męża, z którym przeżyła 47 lat. Jest osobistą, wzruszającą, smutną historią o samotności i uczuciach. Opowiada o miłości i przyjaźni w małżeństwie, o wspólnie przeżytych chwilach i przyzwyczajeniach. Śmierć męża była dla J.C.Oates szokiem i ogromnym przeżyciem....

Bardzo smutna i przejmująca.Nie można przystąpić do jej czytania tak z biegu i w każdym momencie.Żeby wczuć się w to,bardzo osobiste studium utraty najbliższej autorce osoby,potrzebny jest odpowiedni nastrój,żeby nie powiedzieć:trzeba samemu to przeżyć.I jeszcze:trzeba przeczytać przedtem parę powieści Oates i pokochać ją za nie.

Bardzo smutna i przejmująca.Nie można przystąpić do jej czytania tak z biegu i w każdym momencie.Żeby wczuć się w to,bardzo osobiste studium utraty najbliższej autorce osoby,potrzebny jest odpowiedni nastrój,żeby nie powiedzieć:trzeba samemu to przeżyć.I jeszcze:trzeba przeczytać przedtem parę powieści Oates i pokochać ją za nie.

Na tą książkę trafiłam przez przypadek w bibliotece.

I tak naprawdę pomogła mi przetrwać najtrudniejsze chwili po tragicznej i nie oczekiwanej śmierci szwagra.

Czytając ją miałam wrażenie, że opowiada o losach mojej szwagierki. Co prawda sytuacja i wiek postaci inne, ale podobieństwo wcale nie przypadkowe. Czytałam ją z zapartym tchem i po jej przeczytaniu wiem jedno, że żałobę trzeba przeżyć na swój sposób, każdy inaczej.

Polecam wszystkim a w szczególności tym którzy nie potrafią sobie poradzić z czyjąś śmiercią.

Na tą książkę trafiłam przez przypadek w bibliotece.

I tak naprawdę pomogła mi przetrwać najtrudniejsze chwili po tragicznej i nie oczekiwanej śmierci szwagra.

Czytając ją miałam wrażenie, że opowiada o losach mojej szwagierki. Co prawda sytuacja i wiek postaci inne, ale podobieństwo wcale nie przypadkowe. Czytałam ją z zapartym tchem i po jej przeczytaniu wiem jedno, że...

http://czytankianki.blogspot.com/2012/10/joyce-carol-oates-opowiesc-wdowy.html

http://czytankianki.blogspot.com/2012/10/joyce-carol-oates-opowiesc-wdowy.html

Jest to książka autobiograficzna. J. C. Oates zajmuje poczytne miejsce wśród twórców literatury amerykańskiej. Pisarka, felietonistka, a także poetka ma na swym koncie mnóstwo dzieł - tych opublikowanych, jak i napisanych do szuflady.

Bardzo długo zbierałam się do przeczytania tej książki. Pomyślałam sobie - co może być interesującego w opowieści kobiety, która utraciła męża...? Jakież było moje zaskoczenie, gdy już od pierwszych stron, autorka zawładnęła swą historią cały mój wolny czas.

J. C. Oates została wdową po tym, jak jej mąż - Raymond - w wyniku ciężkiego zapalenia płuc umiera. Po 47 latach małżeństwa kobieta zostaje sama. Cały jej świat legł w gruzach. Co z tego, że ma wspaniałych przyjaciół, współpracowników gotowych udzielić jej natychmiastowej pomocy? Co z tego - skoro jej jedynym marzeniem jest odzyskać swą drugą połówkę...

Cała książka zawiera liczne przemyślenia zdruzgotanej kobiety, która z dnia na dzień traci cząstkę siebie. Rozchwiana emocjonalnie kobieta, nie mogąca sobie poradzić z bezsennością próbuje zamknąć liczne sprawy, które wraz ze śmiercią męża spadły na jej barki. Oates nieustannie powtarza, że: "Wdowieństwo to kara za to, że byłam żoną.".

Autorka dzieli się z nami licznymi szczegółami ze swego życia małżeńskiego. Opisuje nam jaki był Ray, co ich połączyło i za sprawą jakich czynników ich wręcz nieskazitelne małżeństwo przetrwało niemalże pół wieku. Poza ciężką pracą, jest to jej sposób na duchowe oczyszczenie. Dzięki temu łatwiej jest jej się pogodzić z tym co się wydarzyło. Nadal jednak obwinia siebie za to, że odważyła się przeżyć swego ukochanego.

Jest to jedyna książka J. C. Oates, którą miałam przyjemność przeczytać dlatego brakuje mi skali porównawczej. Dzieło to stanowi jednak zachętę, aby sięgnąć po inne tytuły z jej bogatego dorobku. Opowieść wdowy to niezwykle emocjonalna historia, która wzrusza i zmusza do przemyśleń. Nigdy bowiem nie wiadomo kiedy utracimy bliską nam osobę i jak się wtedy zachowamy...

Jest to książka autobiograficzna. J. C. Oates zajmuje poczytne miejsce wśród twórców literatury amerykańskiej. Pisarka, felietonistka, a także poetka ma na swym koncie mnóstwo dzieł - tych opublikowanych, jak i napisanych do szuflady.

Bardzo długo zbierałam się do przeczytania tej książki. Pomyślałam sobie - co może być interesującego w opowieści kobiety, która...

Niektóre z książek pisane są po to aby bawić i umilić czas czytelnikowi. Są też takie, po przeczytaniu których z wielką ostrożnością odkłada się je na półkę, zamyka oczy i myśli. Do tej drugiej kategorii z pewnością należy zaliczyć książkę „Opowieść wdowy” autorstwa cenionej na całym świecie pisarki, eseistki i poetki Joyce Carol Oates.
Ray i Joyce są zgodnym, spełnionym małżeństwem z długim stażem. Kochają się, dbają o siebie, mimo bardzo długiego stażu małżeńskiego nadal z czułością patrzą sobie w oczy, każdą wolną chwilę spędzają na wspólnych spacerach w parku nad rzeką trzymając się za rękę. Zawsze razem, zawsze we dwoje. Tak jak wielu z nas nie zdają sobie sprawy, że tuż za ich plecami czai się podstępny cień, z wykrzywionym uśmiechem trzymający w rękach klepsydrę, w której ziarenka piasku spadają nieubłaganie. Rankiem 11 lutego 2008 roku rozpoczęło się preludium tragedii. Ray z objawami zapalenia płuc trafia do szpitala. Żadne z nich nie mogło przeczuwać, że to co zaczęło się szarym, zimowym rankiem zakończy się tak tragicznie. Joyce nie zdawała sobie sprawy jakie poważne konsekwencje dla jej całego późniejszego życia będzie miał ten dzień. Nie przewidywała, że to właśnie ona niedługim czasie doświadczy w najgorszym tego słowa znaczeniu co to znaczy umierać podczas życia.
„Opowieść wdowy” to książka, którą można określić na wiele sposobów. Z pewnością jest to autobiograficzna powieść, pamiętnik ale również swoisty podręcznik - poradnik dla kobiet, które straciły męża. Oates znana z bronienia do upadłego swojej prywatności tym razem uchyla drzwi od wieków broniące dostępu do jej życia i wprowadza nas do świata, który był schowany przed kamerami, fleszami aparatów i wścibskimi oczami nieznajomych. Książka nie jest zbiorem opisanych przez autorkę suchych faktów. Joyce ukazuje jak ogromna i prawdziwa była jej rozpacz po stracie męża. Jak z dnia na dzień całe jej życie legło w gruzach. Jak później musiała nauczyć się całego poukładanego przez tyle lat życia na nowo. Opisuje co to znaczy nauczyć się od nowa samotnie spać w dużym, pustym łóżku, w którym zawsze obok leżało ciepłe, pachnące ciało kochanego męża, czy też w samotności poruszać się po domu ze świadomością, że tam gdzieś w pokoju na końcu korytarza przy dębowym biurku codziennie siadał Ray, a teraz stoi tam tylko puste krzesło. Jak trudne są dla niej spotkania ze znajomymi, którzy zawsze uważali was za jedność gdy ty nagle zostajesz zupełnie sama. Opisywane przez nią, naznaczone wielkim cierpieniem i poczuciem bezradności przeżycia doświadczane po śmierci męża przeplatane są wspomnieniami z ich czterdziestosiedmioletniego udanego małżeństwa.
Autorka długo po śmierci nie mogła się oswoić ze swoim wdowieństwem. Nie potrafiła zmusić się do przestawienia zostawionych przez męża książek, skasowania nagranego przez Raya przed laty przywitania na automatycznej sekretarce. Nie była przygotowana na to wszystko co po11 lutego 2008 roku zgotował jej los.
Książka ukazuje nam obraz zwykłej kobiety. Nie pisarki. Nie cenionej na całym świecie literatki lecz kobiety, kochającej żony, która straciła sens życia - swojego męża.
„Opowieść wdowy” nie należy do łatwych książek niemniej jednak należy ją przeczytać. Nie można przejść koło niej niewzruszonym bo pokazuje, że życie to nie tylko pasmo nieustających sukcesów, śmiechu i pozytywnych doświadczeń ale również to o czym niejednokrotnie boimy się nawet pomyśleć. Bo przecież życie to często zdarzenia na które nie mamy wpływu, a które niejednokrotnie nas przerastają

Niektóre z książek pisane są po to aby bawić i umilić czas czytelnikowi. Są też takie, po przeczytaniu których z wielką ostrożnością odkłada się je na półkę, zamyka oczy i myśli. Do tej drugiej kategorii z pewnością należy zaliczyć książkę „Opowieść wdowy” autorstwa cenionej na całym świecie pisarki, eseistki i poetki Joyce Carol Oates.
Ray i Joyce są zgodnym, spełnionym...

Książka typowo autobiograficzna. Joyce Carol Oates przedstawia swoje przeżycia związane ze śmiercią męża. Uczta dla tych, którzy lubią prozę Oates i chcą się o niej dowiedzieć więcej. Autorka odsłania siebie w żałobie. Pokazuje swoje intymne 'ja'do granic bólu. W tej książce widzimy sławną pisarkę podlegającą takim samym prawom jak jej bohaterowie i każdy z nas, a każdy przeżył jakąś żałobę. Poza tym źródło wiedzy na temat mentalności anglosaskiej i ich radzenia sobie ze śmiercią

Książka typowo autobiograficzna. Joyce Carol Oates przedstawia swoje przeżycia związane ze śmiercią męża. Uczta dla tych, którzy lubią prozę Oates i chcą się o niej dowiedzieć więcej. Autorka odsłania siebie w żałobie. Pokazuje swoje intymne 'ja'do granic bólu. W tej książce widzimy sławną pisarkę podlegającą takim samym prawom jak jej bohaterowie i każdy z nas, a każdy...

http://kasandra-85.blogspot.com/

http://kasandra-85.blogspot.com/

Opowieść wdowy to autobiograficzna książka Joyce Carol Oates, autorka znana jest z takich powieści jak Blondynka, Córka grabarza czy Niebieski ptak. W jej dorobku znajdziemy ponad pięćdziesiąt powieści i setki opowiadań, była współwłaścicielką Ontario Review, znaną recenzentką, publicystką i wykładowcą. W książce Opowieść wdowy za maską silnej i niezależnej Joyce Carol Oates, kryje się wdowa Joyce Smith. Autorka zdecydowała się obnażyć lęki, otworzyć serce i opowiedzieć historię swojej miłości.

Ray zostaje przyjęty do szpitala z zapaleniem płuc, szybko jednak okazuje się, że wdarła się infekcja bakteryjna, a lekarze są bezradni i nieświadomi zagrożenia. Joyce w środku nocy otrzymuje telefon:
„Raymond Smith jest w stanie krytycznym ... podjąć jakieś nadzwyczajne kroki na wypadek, gdyby praca serca ustała. – Tak!... Zróbcie wszystko co możecie! Czy mój mąż jeszcze żyje ? – Tak, Pani mąż jeszcze żyje.”
Co czuje żona, która nie zdążyła. Spóźniona o sekundy, podczas których zakładała skarpetki czy o minuty, kiedy czekała na zmianę świateł...

Książka jest swoistym podręcznikiem wdowy, począwszy od czynności związanych z pogrzebem, spadkiem czy chociażby poinformowaniem rodziny i przyjaciół o śmierci męża, po naukę samodzielnego życia. Nie są to jednak jak przystało na podręcznik suche fakty, lecz wspomnienia naznaczone doświadczeniem. Książka naszpikowana jest szczegółami z życia małżeńskiego autorki, przesiąknięta jest wspomnieniami z czterdziestosiedmioletniego związku, jest to swojego rodzaju katharsis. Joyce dzieli się z czytelnikami drogą jaką przeszła po śmierci męża, osobistym cierpieniem. Każdy etap żałoby przeplatany jest wspomnieniami, mimo bólu autorka nie chce zapomnieć, pielęgnuje i odtwarza słowa, gesty, obrazy. Ile czasu minie nim wdowa wyrzuci ubrania, zmieni nagranie na telefonie czy będzie w stanie żyć normalnie. Jak cieszyć się dobrą wiadomością, kiedy nie można dzielić się nią z ukochaną osobą. Jak radzić sobie z atakami płaczu, bezdechem i strachem, ile tabletek nasennych to już uzależnienie.

Korespondencja między Joyce, a przyjaciółmi stanowi jedne z ciekawszych fragmentów. Pokazuje jak ważne jest wsparcie bliskich i słowa otuchy, kobieta miała szczęście, że otaczający ją ludzie są wrażliwi i doświadczeni.
„Jeden oddech naraz, Joyce. Jeden oddech naraz” Słowa Glori Vanderbildt, Joyce zastosowała do każdej dziedziny życia. Dzień po dniu, godzina po godzinie, minuta po minucie małymi krokami do przodu, tak aby utrzymać się przy życiu. To jest cel wdowy.

Joyce Carol Oates to wybitna pisarka, książki wychodzące spod jej pióra są perfekcyjne i bezbłędne. Książka przesiąknięta jest autentycznym bólem, bezradnością i nie pozostawia złudzeń co do rzetelności i wiarygodności. Nie mogę powiedzieć, że rozumiem przez co przeszła autorka, ale doceniam, że przeprowadziła mnie przez drogę żalu i cierpienia. Książkę warto przeczytać nie tylko ze względu na nieskazitelny warsztat, ale także przez wzgląd na uczucia, emocje i wrażliwość autorki.

Opowieść wdowy to autobiograficzna książka Joyce Carol Oates, autorka znana jest z takich powieści jak Blondynka, Córka grabarza czy Niebieski ptak. W jej dorobku znajdziemy ponad pięćdziesiąt powieści i setki opowiadań, była współwłaścicielką Ontario Review, znaną recenzentką, publicystką i wykładowcą. W książce Opowieść wdowy za maską silnej i niezależnej Joyce Carol...