“Kantyczka” w Polsce została wydana przez Instytut Wydawniczy PAX w roku 1991 (ponad trzydzieści lat po jej premierze). W książce oprócz wstępu dotyczącego Waltera Millera, znajdziemy również obszerne “Posłowie” Witolda Ostrowskiego, przybliżające czytelnikowi okoliczności, w jakich powstawała lektura, poglądy pisarza etc.(uważam, że niemalże każda książka powinna posiadać takie opracowanie). Jedyną wadą, jeśli chodzi o warstwę techniczną, jest na pewno mały format wydania, momentami przeszkadzający w czytaniu – w żadnym razie nie zabrał mi on jednak przyjemności czytania lektury.

Zanim przejdziemy do treści, myślę, że warto było napisać kilka słów o autorze. Walter Miller miał osiemnaście lat, kiedy wybuchła druga wojna światowa i już dwa lata później brał udział w bombardowaniu klasztoru Monte Cassino (miejsce to było już kiedyś azylem dla resztek kultury Śródziemnomorskiej), który wydaje się być jedną z dosyć oczywistych inspiracji dla “Kantyczki”. W następnych latach autor (jak i cała ludzkość) miała okazję doświadczyć, jakie mogą być skutki gwałtownego rozwoju technologicznego – bombardowanie Hiroszimy i Nagasaki, wojna na Bliskim Wschodzie, w Wietnamie itd. Dla wielu pisarzy tamtych czasów był to jasny znak, że świat zmierza do samozagłady – myśl ta zainspirowała między innymi właśnie Waltera Millera. Autor, praktykujący katolik, zwraca w swoim dziele uwagę na to, że bez życia wewnętrznego, bez wartości wyższych niż tylko te materialne, nie możemy liczyć na nic innego, jak nieustanne powtarzanie się najtragiczniejszych wydarzeń z dziejów ludzkości. W 1960 roku powieść ta otrzymała prestiżową nagrodę Hugo.

“Kantyczka dla Leibowitza” przedstawia historię losów naszego gatunku, po katastrofie nuklearnej. Podobnie jak w średniowieczu, kiedy irlandzcy mnisi opiekowali się odratowanymi (jakimś cudem) skarbami kultury, tak i tutaj przewodnikiem resztek cywilizowanej ludzkości zostaje katolicki zakon pod wezwaniem Leibowitza. Akcja powieści zaczyna się od spotkania spędzającego samotnie czas na pustyni brata Franciszka i dziwnego podróżnika. W wyniku dosyć osobliwej rozmowy, zakonnik odnajduje schron przeciwatomowy. To, co wydarzy się później, doskonale oddaje tytuł pierwszego rozdziału – “Fiat homo!” (“Niech powstanie człowiek!”). Po zagładzie nuklearnej ludzkość uległa zezwierzęceniu (albo jak to określa sam autor “Wielkiemu Sprostaczeniu”) – niemal na całym świecie zanikła umiejętność czytania i pisania, uczeni muszą ukrywać się w klasztorach (żeby nie skończyć jak chociażby Leibowitz – spalony przez tłum), a bardziej od potworów popromiennych (o których de facto w powieści tylko się wspomina) należy bać się innych ludzi – Byli wśród nich i tacy, którzy nie tylko ciała mieli zdeformowane. Obserwując losy Franciszka w ciemnym, pozbawionym wiedzy świecie, w którym żyje się z dnia na dzień, podejmowane przez niego decyzje, jego interakcje z innymi ludźmi, oglądamy też swoisty akt podnoszenia się człowieka z kolan – Fiat homo!.
Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2017/11/11/kantyczka-dla-leibowitza-walter-miller-recenzja/

“Kantyczka” w Polsce została wydana przez Instytut Wydawniczy PAX w roku 1991 (ponad trzydzieści lat po jej premierze). W książce oprócz wstępu dotyczącego Waltera Millera, znajdziemy również obszerne “Posłowie” Witolda Ostrowskiego, przybliżające czytelnikowi okoliczności, w jakich powstawała lektura, poglądy pisarza etc.(uważam, że niemalże każda książka powinna posiadać...