Bohaterki dojrzewają, zmieniają się i rozwijają.
Życie płynie do przodu, a jednak zostało w książce uchwycone to co w każdym tomie jeansów. Potęga przyjaźni, miłości i rodziny.
mam ogromny sentyment do tej serii i uważam, że to bardzo fajna literatura młodzieżowa.

Bohaterki dojrzewają, zmieniają się i rozwijają.
Życie płynie do przodu, a jednak zostało w książce uchwycone to co w każdym tomie jeansów. Potęga przyjaźni, miłości i rodziny.
mam ogromny sentyment do tej serii i uważam, że to bardzo fajna literatura młodzieżowa.

Bohaterki dojrzewają i stają się mniej irytujące niż w tomie drugim. Tym razem dużym plusem niespodziewanie staje się wątek Leny, która wreszcie wydobywa się z melodramatycznego bagna zwanego Kostosem i rozwija swój talent artystyczny, a jednocześnie lepiej poznaje swoją rodzinę i samą siebie (świetny motyw rysowania portretów). Pozostałe wątki wypadają nieco bladziej, ale wciąż jest to przyjemna wakacyjna lekturka z niegłupim przesłaniem o odwadze wobec świata i przyszłości.

Bohaterki dojrzewają i stają się mniej irytujące niż w tomie drugim. Tym razem dużym plusem niespodziewanie staje się wątek Leny, która wreszcie wydobywa się z melodramatycznego bagna zwanego Kostosem i rozwija swój talent artystyczny, a jednocześnie lepiej poznaje swoją rodzinę i samą siebie (świetny motyw rysowania portretów). Pozostałe wątki wypadają nieco bladziej, ale...

Trzecia część pochłonięta. W zasadzie schemat ten sam, co nie zmienia faktu, iż jest to książka naładowana niesamowicie silnymi emocjami. Cała czwórka, mimo, iż tak skrajnie różna jest dla siebie oparciem, czasem kubłem zimnej wody, czasem ukoleniem, a czasem głosem zdrowego rozsądku. Na kartach serii przepracowują swoje traumy, lęki i wewnętrzne blokady. W tej części Tibby jest moją absolutną bohaterką. Czyta się lekko i ciężko tą książkę odłożyć.

Trzecia część pochłonięta. W zasadzie schemat ten sam, co nie zmienia faktu, iż jest to książka naładowana niesamowicie silnymi emocjami. Cała czwórka, mimo, iż tak skrajnie różna jest dla siebie oparciem, czasem kubłem zimnej wody, czasem ukoleniem, a czasem głosem zdrowego rozsądku. Na kartach serii przepracowują swoje traumy, lęki i wewnętrzne blokady. W tej części...

Ta część zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Nie chodzi tylko o fabułę, chociaż ona też była świetna, ale głównie o przemiany bohaterek. Widać, że nie są już dziećmi, że nieuchronnie zmierzają ku dorosłości, zachowując się coraz dojrzalej. Muszą podjąć decyzję, gdzie chcą studiować, z kim chcą się związać, a co najważniejsze, starają się odkryć, kim są naprawdę i do czego dążą. Polecam dorastającym Dziewczynom i nie tylko :)

Ta część zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Nie chodzi tylko o fabułę, chociaż ona też była świetna, ale głównie o przemiany bohaterek. Widać, że nie są już dziećmi, że nieuchronnie zmierzają ku dorosłości, zachowując się coraz dojrzalej. Muszą podjąć decyzję, gdzie chcą studiować, z kim chcą się związać, a co najważniejsze, starają się odkryć, kim są naprawdę i do czego...

Świetna seria młodzieżowa. Tak jak poprzednie mamy tutaj perypetie czterech dziewczyn. Miłosne, rodzinne itp. Najważniejsza w każdej części jest przyjaźń. POLECAM !!!

Świetna seria młodzieżowa. Tak jak poprzednie mamy tutaj perypetie czterech dziewczyn. Miłosne, rodzinne itp. Najważniejsza w każdej części jest przyjaźń. POLECAM !!!

Najlepszym wiązadłem pomiędzy osobami będącymi ze sobą w jakiejś relacji jest wspólny mianownik: wspólna pasja, wspólne wspomnienia - cokolwiek, co jeszcze ściślej połączy ze sobą związanych. Co zrobić natomiast, kiedy czwórkę przyjaciółek łączy ze sobą 17 wspólnie przeżytych lat, a rozdzielają rozpoczynająca się rozłąka? Można wymyślić spoiwo, które niezawodnie pomoże uporać się z problemami, doda otuchy i z niezwykłą mocą przybliży każdą z osób będących (za) daleko. Nie musi to być nic wyszukanego, nadadzą się do tego na przykład spodnie kupione za trzy dolary, czego dowodem jest „Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów. Trzecie lato”.

Historię intrygującej znajomości czterech przyjaciółek już znacie – jeśli nie z poprzednich tomów, to przynajmniej z poprzedniej recenzji. Osobno spędzone drugie lato obfitowało w przeróżne wypadki: od wielu, wielu zakochań przez wiele, wiele łez aż do rozstań – niewielu (na szczęście),ale bolesnych (niestety). Przyjaciółki musiały uporać się z odpowiadaniem na ważne pytania dotyczące swojego miejsca w rodzinie, miejsca rodziny w swoim życiu, a także wierności przyjaciołom i radzenia sobie z roztrzaskaną w drobiazg przyszłością. Trzecie lato miało być jeszcze trudniejsze – tylko ono dzieliło cztery młode dziewczyny od wyruszenia każda w swoją stronę i rozpoczęcia wymarzonych studiów. Poza tą świadomością musiały znosić inne problemy, którymi los obficie najeżył ich wakacje. Tibby, Carmen, Bee i Lena – co czeka je w tym roku? Jedna z nich będzie musiała zapanować nad zazdrością, zweryfikować swoje pragnienia i uprzedzenia i jakoś pogodzić się z myślą, że w jej patchworkowej rodzinie pojawi się kolejny nowy członek, do tego czeka ją uciążliwa praca i sercowa niespodzianka. Życie innej natomiast pochłonie ją tak mocno, świat stanie się tak wielobarwny i pociągający, że w nieumyślny i zupełnie przypadkowy sposób przyczyni się do wypadku bliskiej osoby. Znajdziemy tu również odpowiedzialną młodą dziewczynę, która pieczołowicie weźmie się za naprawę tego, co – we własnym mniemaniu – sama zepsuła przed dwoma laty, a naprawa ta będzie miała dużo wspólnego z pokutą. Najtrudniejsze zadanie jeszcze przed nami: wykonać je musi czwarta bohaterka, która stanie na rozdrożu pomiędzy drogą wytyczoną przez rodziców i ścieżką swoich marzeń czekającą, aż sama ją wyznaczy. Jak głęboką ranę może zadać najbliższa rodzina, jaką cenę trzeba zapłacić za realizowanie siebie i jak wielką przemianę może zainicjować zwyczajne robienie tego, co lubi się robić – o tym wszystkim w „Stowarzyszeniu Wędrujących Dżinsów. Trzecie lato”.
Pierwsze, co muszę powiedzieć – jestem zaskoczona. O ile pierwsza część była miłym, ale nieszczególnym powrotem, a druga kiepską dłużyzną, o tyle z trzecią rzecz wygląda zgoła inaczej. Po pierwsze, dziewczyny przestały się zachowywać skrajnie dziecinnie i głupio. Jasne, są wyjątki, są sytuacje, przez które po prostu musi się przewrócić oczami, ale nie dzieje się to tak często jak w poprzednim tomie. Z perspektywy kolejnej części cyklu widać, że nerwy towarzyszące poznawaniu „Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów. Rok później” były ważne i potrzebne, żeby docenić, że nie ma ich tutaj, a zatem – bohaterki dojrzały. Wydaje mi się, że najmniej odnosi się to stwierdzenie do Carmen, której głupawe decyzje i zachowanie zdarzają się najczęściej, ale dzięki nim dobrze wyeksponowane zostają niekiedy wręcz heroiczne postawy pozostałych przyjaciółek. Kolejna miła odmiana to wzruszenia, które serwuje nam autorka. Nie przypominam sobie, by w poprzednich dwóch częściach czytelnik miał okazję do jakichś mocniejszych uderzeń serca albo nawet otarcia kręcącej się w oku łezki, natomiast część trzecia dostarcza i takich wrażeń. Szczególnie poruszającym momentem jest sama końcówka, w której zgodnie ze swoimi planami dziewczyny spotykają się w domku państwa Morganów położonym nad samym oceanem, i cieszą się ostatnimi wspólnymi chwilami przed rozjazdami. Właśnie na tych ostatnich stronach można zaobserwować, że więź łącząca bohaterki książki rzeczywiście jest niezwykła: że mimo że żyją zupełnie inaczej, myślą dokładnie tak samo.

Czytając, nie mogę nie zwrócić uwagi na styl autora. Niestety jednak trudno się odnieść do niego, kiedy czyta się przekład, a nie oryginał. Mimo to mogę zapewnić, że nic nie zgrzyta, przez tekst się przefruwa, co z jednej strony jest oczywiście zaletą (bo nie ma potknięć, nic nie przeszkadza w poznawaniu historii),ale z drugiej wadą (bo kto nie lubi zatrzymać się nad jakimś zdaniem nie dlatego, że jest niezrozumiałe, tylko dlatego, że jest piękne?). Zdarza się, owszem, parę literówek, ale nie są to na tyle poważne uchybienia, żeby miały rzutować na przyjemność i komfort czytania.

Powtórzę pytania z poprzedniej recenzji: czy mogę polecić tę książkę? W oderwaniu od serii – nie wiem. Jest ciekawa i warta przeczytania, to na pewno, z tym że nawet chcący, dla którego nie ma nic trudnego, nie będzie miał lekko w ogólnie rozumianym byciu na bieżąco; obawiam się, że bez znajomości choćby jednej z poprzednich części kilka wątków może nie wyklarować się dostatecznie jasno. Czy warto zaś sięgnąć po całą serię? Na to pytanie odpowiem w recenzji ostatniego tomu cyklu o Wędrujących Dżinsach.

Najlepszym wiązadłem pomiędzy osobami będącymi ze sobą w jakiejś relacji jest wspólny mianownik: wspólna pasja, wspólne wspomnienia - cokolwiek, co jeszcze ściślej połączy ze sobą związanych. Co zrobić natomiast, kiedy czwórkę przyjaciółek łączy ze sobą 17 wspólnie przeżytych lat, a rozdzielają rozpoczynająca się rozłąka? Można wymyślić spoiwo, które niezawodnie pomoże...

Magiczne dżinsy i czwórka przyjaciółek wracają, by znaleźć się na życiowym rozdrożu pomiędzy dzieciństwem a dorosłością.

Dziewczyny kończą liceum, a co za tym idzie, musza przyzwyczaić się do myśli, że kolejny, wspólnie spędzony w rodzinnym mieście rok, już za nimi. Tym razem autorka funduje czytelnikom przyspieszony kurs dorastania bohaterek.

Tibby nie może pogodzić się z upływem czasu. Jeszcze nie wyjechała na studia, a już odczuwa tęsknotę za domem i przyjaciółkami. Zamyka się w sobie, odsuwając od siebie najbliższych.

Bee wraca na miejsce, gdzie poznała Erica, tym razem w roli trenera. Musi zmierzyć się ze swoimi demonami.

Carmen zastanawia się, jakim cudem okazuje się być w oczach innych dobrą osobą, gdy tak naprawdę wypływa z niej złość.

Lena oddaje się malarstwu i za wszelka cenę chce udowodnić praktycznemu ojcu, że uczelnia artystyczna to miejsce dla niej.

Autorka po raz kolejny maluje przed czytelnikiem obraz młodzieży wchodzącej z przytupem w kolejny etap życia, dorosłość. Każda z dziewcząt pozbywa się swoich dziecięcych wizji, przywiązania i choćby nieświadomie, staje się dojrzała, a jej poglądy ugruntowane. Narzucając dziewczętom różne role, Brashares zmusza je do walki o swoją przyszłość, wręcz każe im walczyć o swoje.

I tym razem poznajemy losy dziewcząt z różnej perspektywy, opisywane poprzez narracje trzecioosobową (pomijając wstęp). Tym razem zabrakło mi pierwszoosobowej opowieści, która moim zdaniem. Pełniej pozwoliłaby zaznajomić się z odczuciami bohaterek.


Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów – trzecie lato to przedostatni tom cyklu (przynajmniej biorąc pod uwagę wydane w Polsce części. Brashares jak zwykle kreśli przed czytelnikiem historię z drugim dnem, niosąc przesłanie: "nieważne, gdzie pchnie nas los, warto trzymać się za ręce i nie wyzbywać swoich korzeni i dawnych, wspaniałych znajomości".

Magiczne dżinsy i czwórka przyjaciółek wracają, by znaleźć się na życiowym rozdrożu pomiędzy dzieciństwem a dorosłością.

Dziewczyny kończą liceum, a co za tym idzie, musza przyzwyczaić się do myśli, że kolejny, wspólnie spędzony w rodzinnym mieście rok, już za nimi. Tym razem autorka funduje czytelnikom przyspieszony kurs dorastania bohaterek.

Tibby nie może pogodzić się...

Kolejny rok, kolejne wakacje. I chociaż wiele się zmienia w życiu Tibby, Leny, Carmen i Bee, wędrujące dżinsy nie są rzeczą podlegającą zmianom. Mimo wszystko wciąż są obecne w ich życiu, nadal magiczne i nadal tak samo unikatowe.

Kolejny rok, kolejne wakacje. I chociaż wiele się zmienia w życiu Tibby, Leny, Carmen i Bee, wędrujące dżinsy nie są rzeczą podlegającą zmianom. Mimo wszystko wciąż są obecne w ich życiu, nadal magiczne i nadal tak samo unikatowe.

Niestety każdy kolejny tom jest coraz słabszy. Szkoda bo cykl miał bardzo duży potencjał.

Niestety każdy kolejny tom jest coraz słabszy. Szkoda bo cykl miał bardzo duży potencjał.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam