Dziwna dosyć ta książka. Lub raczej: dziwnie mi się ja czytało. Przez około 1/4 szłam z wolna, z umiarkowanym zainteresowaniem, a potem znienacka wciągnęła tak, że nie mogłam się oderwać i pochłonęłam w jeden dzień. A przecież nie ma tu żadnej oszałamiającej akcji czy intrygujących niezwykłości, nawet sama fabuła jest taka trochę o niczym specjalnym. Kilkanaście osób, w większości obcych sobie, organizuje trupę i przygotowuje przedstawienie na przegląd teatrów amatorskich w Pampelunie, my zaś towarzyszymy im w okresie prób i dosyć żmudnej podróży do Hiszpanii. I poznajemy ich stopniowo, jak oni sami poznają się nawzajem, odkrywamy ich przeszłość, ich marzenia i ból, maski, jakie przybrali na początku tej opowieści powoli zsuwają się, ukazując nam ich prawdziwe oblicze. Na początku w grupie nieświadomie przyjęli role, o których w swych zapiskach wspomina jedna z bohaterek: "Pojawiają się Król i Królowa, uległy Sługa i Powiernik. Generał. Buntownik. Stańczyk. Wszyscy kochają się na zabój w zmysłowej Subretce, nawet Błędny Rycerz (...) Jedynie dwa typy bronią się przed tym rozpisanym na głosy zbiorowym "ja" - Samotnik i Odmieniec." W miarę docierania się w zespole, w miarę, jak ewoluują ich wzajemne relacje, okazuje się, że niejedna z tych osób może zaskoczyć siebie i innych, ukazując zupełnie odmienne od pozorów wnętrze.

Ta galeria osobowości, nakreślona delikatnie acz wyraziście, oraz to, jak na naszych oczach wiele z postaci przeobraża się - to najsilniejszy atut powieści. Dodatkowo uwiodło mnie, że historia jest dosłownie przepojona muzyką. Tak, jak pierwsza powieść Katarzyny Krenz, "W ogrodzie Mirandy" wydała mi się niezwykle plastyczna, pełna barw i kształtów, tak "Królowa pszczół" to w moim odczuciu opowieść pełna brzmień, dźwięków, arii, chórów i melodii. Choć przecież nie cały czas trwa tam muzyka, czytając jakbym nieustannie ją słyszała.

W trakcie lektury wysnułam sobie swoją teorię, przyznaję, nieco chwiejną, czym lub kim miałabym być owa tytułowa królowa, okazuje się jednak, że autorka co innego miała na myśli. Może nie do końca mnie to przekonuje, ale jednak coś w tym jest. Jak i w całej powieści - niby nie porywającej, a przecież jakoś zagadkowo we mnie zapadła i ciągle o niej myślę. Spotkanie z bohaterami Katarzyny Krenz jest jak przypadkowa rozmowa z kimś obcym, kto jednak wzbudza sympatię i ufność - gawędzicie o tym i owym, w gruncie rzeczy o niczym konkretnym, i rozstajecie się, a jednak ów obcy pozostaje w pamięci - nieoczekiwanie ciepło i swojsko. Tak przecież bywa.

Dziwna dosyć ta książka. Lub raczej: dziwnie mi się ja czytało. Przez około 1/4 szłam z wolna, z umiarkowanym zainteresowaniem, a potem znienacka wciągnęła tak, że nie mogłam się oderwać i pochłonęłam w jeden dzień. A przecież nie ma tu żadnej oszałamiającej akcji czy intrygujących niezwykłości, nawet sama fabuła jest taka trochę o niczym specjalnym. Kilkanaście osób, w...

Z ZASOBÓW BIBLIOTEKI W TORONTO
Katarzyna Krenz (ur. 1953) wydała to w Wydawnictwie Literackim w 2011, a na LC uzyskała ocenę 6,o5 (65 ocen i 13 opinii). De gustibus non est disputandum, lecz z nawyku kronikarskiego odnotowuję jedną ocenę 10 gwiazdek i jedną 9, czyli arcydzieło. Dzięki tym zachwyconym czytelniczkom średnia przekroczyła .6.
Ja recenzować nie zamierzam, bo z trudem dobrnąłem do strony 100, więc by radykalnie nie wpływać na średnią daję gwiazdek 4. Szkoda mojego czasu!!

Z ZASOBÓW BIBLIOTEKI W TORONTO
Katarzyna Krenz (ur. 1953) wydała to w Wydawnictwie Literackim w 2011, a na LC uzyskała ocenę 6,o5 (65 ocen i 13 opinii). De gustibus non est disputandum, lecz z nawyku kronikarskiego odnotowuję jedną ocenę 10 gwiazdek i jedną 9, czyli arcydzieło. Dzięki tym zachwyconym czytelniczkom średnia ...

Urzekla mnie!!:)

Urzekla mnie!!:)

"Królowa Pszczół" to według mnie bardzo ciepła i wartościowa książka. Tak samo jak inne powieści autorki, ta również spowodowała, że nieco inaczej patrzę na świat, ludzi i na życie. To dlatego, że ta historia przedstawia nam ludzi z nieco innej perspektywy niż przyzwyczajeni jesteśmy na nich patrzeć. Pokazuje relacje wrażliwych i kruchych pod wpływem doświadczeń osób, które to relacje oparte są jednak na stabilnych fundamentach przyjaźni, życzliwości, ciepła i troski. I tak właśnie mimochodem książka wskazuje jak ważne są te wartości w naszym życiu.

Bardzo przyjemnie na koniec wracało mi się do pierwszych stron powieści, które w rzeczywistości były jej zakończeniem. Jednak z początku niewiele zdradzały, gdyż czytelnik nie poznał wtedy jeszcze wszystkich postaci.

Za niezmiernie trafny uważam komentarz na tylnej okładce książki:
"Bo tak jest w powieściach Katarzyny Krenz - czeka na nas dom, a obok jest mądry, życzliwy człowiek. Jak w dobrym życiu." Piękne słowa, piękna historia.
Polecam !

"Królowa Pszczół" to według mnie bardzo ciepła i wartościowa książka. Tak samo jak inne powieści autorki, ta również spowodowała, że nieco inaczej patrzę na świat, ludzi i na życie. To dlatego, że ta historia przedstawia nam ludzi z nieco innej perspektywy niż przyzwyczajeni jesteśmy na nich patrzeć. Pokazuje relacje wrażliwych i kruchych pod wpływem doświadczeń osób, które...

nuda,zbyt wielu bohaterow-za malo wydarzen:-(

nuda,zbyt wielu bohaterow-za malo wydarzen:-(

„Królowa pszczół” to kolejna książka autorstwa Katarzyny Krenz. Po książkę sięgnęłam z ciekawości,ponieważ bardzo zaintrygował mnie tytuł. Książka jest typową powieścią obyczajową.

Główną bohaterką książki jest Helena,która bardzo cierpi po śmierci ukochanej córki. Mąż jej nie rozumie, a ona nie potrafi się z tym pogodzić. Pewnego dnia postanawia wziąć życie w swoje ręce i zacząć coś zmieniać. Za namową swojego przyjaciela Stefana Helena postanawia założyć grupę teatralną w miejscowym Domu Kultury. Początkowo nie ma chętnych na to przedsięwzięcie,jednak po tym jak Helena daje ogłoszenie w lokalnej gazecie chętnych osób zaczyna przybywać. Jak się okazuje są to „rozbitkowie życiowi”,którzy nie jedno w swoim życiu przeszli. Łukasz,Alicja,Helena,Marta,Stefan,Lena,Sergiusz,Staszek,Marietta,Julian i Franciszek zakładają trupę teatralną i postanawiają wystawić przedstawienie oraz wziąć udział w Konkursie ,który ma się odbyć w Pampelunie.

Czy grupie przyjaciół uda się wystawić przedstawienie? Czy dotrą do Pampeluny? Czy zmienią swoje życie? Czy uda im się zapomnieć o tym co przeszli i co im się przydarzyło? Czy wyleczą swoje zranione serca? Czy nawiążą się nowe znajomości? Jak to całe przedsięwzięcie będzie miało wpływ na dalsze życie bohaterów?

Tak jak pisałam na samym wstępie książka jest powieścią obyczajową i sięgnęłam po nią z ciekawości,jednak po jej przeczytaniu czuje się trochę zawiedziona. Czytałam już inne książki autorstwa Pani Katarzyny Krenz i naprawdę bardzo mi się podobały, jak np. „Lekcja Tańca”. Autorka przedstawia nam w powieści historię grupy przyjaciół ,którzy postanawiają wyruszyć w tournée po Europie. Na początku byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy grupy przyjaciół, jednak z każdym kolejnym rozdziałem moja ciekawość słabła. W książce nie znajdziemy wartkiej i wciągającej akcji,która pochłonęłaby czytelnika bez reszty. Sięgając po te książkę znajdziemy tu portrety psychologiczne głównych bohaterów,zmierzymy się z ich problemami i przeczytamy mnóstwo opisów,które czasami naprawdę mnie nużyły. Postacie są bardzo ciekawe,jednak ich problemy przytłaczają czytelnika. Podczas czytania tej książki człowiek chce oderwać się od problemów,przenieść się w inny ciekawy świat, jednak ta książka nam tego nie umożliwia. Muszę przyznać,że z trudem dobrnęłam do końca. Fabuła jest bardzo rozwleczona,co nie przypadło mi do gustu.

Podsumowując książkę oceniam bardzo średnio. Powieść może spodoba się fanom twórczości Katarzyny Krenz ,jednak mnie osobiście nie zachwyciła,wręcz rozczarowała.

„Królowa pszczół” to kolejna książka autorstwa Katarzyny Krenz. Po książkę sięgnęłam z ciekawości,ponieważ bardzo zaintrygował mnie tytuł. Książka jest typową powieścią obyczajową.

Główną bohaterką książki jest Helena,która bardzo cierpi po śmierci ukochanej córki. Mąż jej nie rozumie, a ona nie potrafi się z tym pogodzić. Pewnego dnia postanawia wziąć życie w swoje ręce i...

Powieść zaczyna się bardzo obiecująco, ale potem (niestety!) robi się nieco chaotycznie. Rozczarowujące jest zakończenie. Spodziewałam się klamrowej budowy, ale - jak wiadomo - nasze czytelnicze oczekiwania wcale nie muszą się pokrywać z zamysłem autora.

Plusem książki jest jej forma - obfitująca w retrospekcje, dzięki którym poznajemy liczne szczegóły z przeszłości bohaterów. Najczęściej to głęboko skrywane, bolesne tajemnice i dramatyczne przeżycia. Pozwalają one lepiej zrozumieć zachowanie postaci, ale czasem opowieści te wymykają się spod kontroli (trochę trwa, zanim czytelnik zorientuje się, w której płaszczyźnie czasowej akurat toczy się akcja).

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Krenz. Niezbyt udane, ale nie zniechęcające, więc może za jakiś czas sięgnę po jej inne powieści.

Powieść zaczyna się bardzo obiecująco, ale potem (niestety!) robi się nieco chaotycznie. Rozczarowujące jest zakończenie. Spodziewałam się klamrowej budowy, ale - jak wiadomo - nasze czytelnicze oczekiwania wcale nie muszą się pokrywać z zamysłem autora.

Plusem książki jest jej forma - obfitująca w retrospekcje, dzięki którym poznajemy liczne szczegóły z przeszłości...

Ciepła i pogodna opowieść. Dobre czytadło na smutny, deszczowy, jesienny wieczór.

Ciepła i pogodna opowieść. Dobre czytadło na smutny, deszczowy, jesienny wieczór.

Przyjemna książka o różnych bohaterach, którzy mają szansę spędzić trochę czasu razem I chociaż każdy w danej chwili wiedzie ten sam los to ma inną przeszłość i inna przyszłość go czeka.

Przyjemna książka o różnych bohaterach, którzy mają szansę spędzić trochę czasu razem I chociaż każdy w danej chwili wiedzie ten sam los to ma inną przeszłość i inna przyszłość go czeka.

Dużo, słabo posklejanych wątków. Do końca książki, czekałam na jakieś ' achaaa a więc o to chodziło!' i się nie doczekałam.

Dużo, słabo posklejanych wątków. Do końca książki, czekałam na jakieś ' achaaa a więc o to chodziło!' i się nie doczekałam.