Krótkimi pociągnięciami słowa naszkicowano przede mną obraz świata pełnego niebywałych skoków wyobraźni. Dokonano tego dokładną kreską, wyraźnie kreśląc wszelakiego autoramentu krytyczne uwagi. Jednak czasami używano nierównych pociągnięć aby z premedytacją uchwycić moje zagubienie w bezładzie domysłów i plotek. Były chwile, gdy przedstawiano moim oczom brutalnie pogrubione wady, od czasu do czasu zacierając kontrast. Z pewnością intencją człowieka, który oczarował mnie próbami obnażania swojego serca, było doprowadzenie mnie do stanu ciągłego niepokoju i braku nudy. Przyznam, że mu się to udało. Dużo obyczajowości z nutą artystycznej wrażliwości, spowodowało moje zaciekawienie kąśliwymi uwagami natury moralnej. Nie przeoczyłem żadnej ciekawej chwili w której ekstrawagancki narrator zaskakiwał mnie pomówieniami całych narodów. Tak wielką zmysłową rozkosz może dać jedynie Charles Baudelaire, geniusz szatańskiej strony miłości.

Tym razem nie uniósł mnie do nieba. Tym razem bezlitośnie przeciągnął po paryskim i brukselskim bruku, podtapiając w rynsztokach brudnej prawdy. Epatując symbolami chamstwa i materializmu zniżył poziom do plugawych zniesławień, których nie powstydziłby się najgorszy oszczerca. Dzięki temu poznałem poetę ugodzonego obojętnością wydawców i finansowych kłopotów. Właśnie ta strona jego charakteru wydała mi się nadzwyczaj interesująca w swych bezpośrednich atakach na wszystkie strony świata. Być może Baudelaire umiłował żarliwość dla rzeczy pięknych ale kiedy trzeba było, to nie pogardzał twardym słowem krytyki.

Nieco chaotyczne strzępy zdań przypominające dziennik, jedynie z pozoru są do niego podobne. To bardziej pliki luźnych kartek niż usystematyzowane działanie, którego celem byłoby chronologiczne opisanie swych emocjonalnych przeżyć. Cykl "Moje obnażone serce" jest spojrzeniem z góry rozzłoszczonego twórcy, niemogącego się pogodzić z pewnymi przejawami toczącego się wokół niego życia. Cała prawda o autorze "Kwiatów zła" nie jest wcale tak zatrważająca jakby się to mogło wydawać. Baudelaire z absolutną szczerością pokazuje jak można być bardzo oryginalny. Nie nazwałbym jego wynurzeń intelektualną gimnastyką na miarę "Wina i haszyszu" ale nie należy zapominać, że "Dzienniki poufne" napisał wielki erudyta pokładający duże nadzieje w higienie duszy.

Zdążyłem już się przyzwyczaić do tego, że Charles Baudelaire to mieszanka płomiennego smutku. Ale tym razem ze strony wybitnego Francuza, doszły do tego niewybredne komentarze pod adresem Belgów i jemu współczesnej obyczajowości. Dandysowski prekursor dekadentyzmu widzi miłość jako prostytucję a przede mną jawi się jako alchemik nowatorskiej myśli. Nie ukrywam, że jego grubiaństwo względem niektórych grup społecznych może się wydać nieco niegrzeczne ale czego się nie wybacza artyście takiej klasy. Ten przeciwnik Woltera wyrażający się bardzo pochlebnie na temat Edgara Allana Poego to w pewnym sensie literacki włóczęga, nawołujący do kultu obrazów. Zachęcam Was do zmierzenia się z jego twórczością.... a może wtedy uwierzycie, że świat toczy się tylko przez nieporozumienie.

Krótkimi pociągnięciami słowa naszkicowano przede mną obraz świata pełnego niebywałych skoków wyobraźni. Dokonano tego dokładną kreską, wyraźnie kreśląc wszelakiego autoramentu krytyczne uwagi. Jednak czasami używano nierównych pociągnięć aby z premedytacją uchwycić moje zagubienie w bezładzie domysłów i plotek. Były chwile, gdy przedstawiano moim oczom brutalnie pogrubione...