Świetna książka

Świetna książka

rewelacyjna książka!!! To właśnie jedna z tych, która sie kocha od pierwszej strony

rewelacyjna książka!!! To właśnie jedna z tych, która sie kocha od pierwszej strony

Rozpędem po pierwszym tomie nadal czyta się dobrze, aczkolwiek czuć, że tempo mocno wyhamowało i straciło nieco na "epickości" na rzecz intrygi. Nieco zirytował nagły brak części bohaterów. Nadal polecam, ale czułem się bardziej jakbym czytał opowiadanie ze świata Diuny niż część wielkiej przygody.

Rozpędem po pierwszym tomie nadal czyta się dobrze, aczkolwiek czuć, że tempo mocno wyhamowało i straciło nieco na "epickości" na rzecz intrygi. Nieco zirytował nagły brak części bohaterów. Nadal polecam, ale czułem się bardziej jakbym czytał opowiadanie ze świata Diuny niż część wielkiej przygody.

Herbert swoim dziełem obejmuje cały Wszechświat, a raptem kilkoro postaci pojawia się na kartach tego tomu. Mam wrażenie, jakby to była "przerwa na reklamę" przed właściwym rozwinięciem fabuły ale już nie chce mi się zapoznawać z pozostałymi częściami. Niektóre pasaże to niemal zbitek losowo wybranych słów, zaś rozwlekłe filozowiczno-religijne dialogi przerywane są absolutnie dramatycznymi wydarzeniami, jakby bohaterowie dzielili swój czas pomiędzy rozmyślania w ciszy i "najważniejszymi wydarzeniami w historii".
Przynajmniej czytało się bardziej wartko niż pierwszą część cyklu.

Herbert swoim dziełem obejmuje cały Wszechświat, a raptem kilkoro postaci pojawia się na kartach tego tomu. Mam wrażenie, jakby to była "przerwa na reklamę" przed właściwym rozwinięciem fabuły ale już nie chce mi się zapoznawać z pozostałymi częściami. Niektóre pasaże to niemal zbitek losowo wybranych słów, zaś rozwlekłe filozowiczno-religijne dialogi przerywane są...

Ta część Diuny jest niczym grecka tragedia. Bardzo dramatyczna, mroczna i smutna część. Gęsto i duszno od intryg i emocji. Wyłania się z tej lektury pytanie na ile można mieć wpływ na swój los.

Ta część Diuny jest niczym grecka tragedia. Bardzo dramatyczna, mroczna i smutna część. Gęsto i duszno od intryg i emocji. Wyłania się z tej lektury pytanie na ile można mieć wpływ na swój los.

Jak na tamte czasy wizjonerska opowieść. Boli jednak, że część bohaterów z poprzedniego tomu pogrzebani za życia (metafora autor porzucił ich wątki mimo, że grali główne skrzypce).

Nowi bohaterowie bezbarwni i nijacy.

Koncepcja zachwyca ale fabuła stfu opluteł.

Jak na tamte czasy wizjonerska opowieść. Boli jednak, że część bohaterów z poprzedniego tomu pogrzebani za życia (metafora autor porzucił ich wątki mimo, że grali główne skrzypce).

Nowi bohaterowie bezbarwni i nijacy.

Koncepcja zachwyca ale fabuła stfu opluteł.

Na tym tomie poprzestanę. Historia o wielkim potencjale utopiona w gąszczu filozoficznych przemyśleń i niezrozumiałych decyzji bohaterów. Szkoda...

Na tym tomie poprzestanę. Historia o wielkim potencjale utopiona w gąszczu filozoficznych przemyśleń i niezrozumiałych decyzji bohaterów. Szkoda...

Bardzo dobry epilog do części pierwszej. Ogromna ilość przemyśleń filozoficznych i bardzo smutne zakończenie. Zdaje sobie sprawę, że jestem jeszcze zbyt młody aby cały kunszt filozoficzny tego dzieła w pełni zasmakować niemniej jednak niesamowicie wciąga mnie wykreowany przez Herberta świat.

Bardzo dobry epilog do części pierwszej. Ogromna ilość przemyśleń filozoficznych i bardzo smutne zakończenie. Zdaje sobie sprawę, że jestem jeszcze zbyt młody aby cały kunszt filozoficzny tego dzieła w pełni zasmakować niemniej jednak niesamowicie wciąga mnie wykreowany przez Herberta świat.

Druga część Diuny. Jest przeskok czasowy między końcem pierwszej części, główny bohater jest już Imperatorem, a fundament książki sprowadza się do tego, że jego wrogowie chcą go z tego stanowiska zrzucić.

Tu dzieje się mniej niż w pierwszej części, ale czytało mi się nawet lepiej. Też momentami ciężko nadążyć ze zrozumieniem co się dzieje, ale im dalej, tym bardziej układa się to w całość. Dobre, satysfakcjonujące zakończenie, chociaż bez fajerwerków.

Jestem bardzo ciekawy jak to ugryzą w filmie, bo i na Zendayę mało miejsca i aktor grający Paula słabo pasuje.

Druga część Diuny. Jest przeskok czasowy między końcem pierwszej części, główny bohater jest już Imperatorem, a fundament książki sprowadza się do tego, że jego wrogowie chcą go z tego stanowiska zrzucić.

Tu dzieje się mniej niż w pierwszej części, ale czytało mi się nawet lepiej. Też momentami ciężko nadążyć ze zrozumieniem co się dzieje, ale im dalej, tym bardziej układa...

Po przeczytaniu Mesjasza Diuny niniejszym ogłaszam się:
- magistrem nauk filozoficznych
- doktorem nauk filozoficznych zensunickich.

Po przeczytaniu Mesjasza Diuny niniejszym ogłaszam się:
- magistrem nauk filozoficznych
- doktorem nauk filozoficznych zensunickich.