Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oczywiście to film “Ostatnia rodzina” kazał mi wyciągnąć z półki tę nieco już przykurzoną książkę wydawnictwa Arkady z 1989 roku i dokładniej się w nią zagłębić. Zasadniczo jest to album zawierający fotografie licznych dzieł Zdzisława Beksińskiego, jednak znajdujemy tu także wypowiedzi samego Beksińskiego o swojej sztuce, ale też komentarz do tej twórczości autorstwa Tadeusza Nyczka. Są też głosy krytyków sztuki - jedne wychwalające, inne potępiające, są wreszcie wpisy zwiedzających wystawę obrazów artysty. Dla mnie najciekawsze były wypowiedzi Beksińskiego, o tym jak tworzy, co maluje i dlaczego. Pozwalają w inny sposób spojrzeć na jego twórczość. Na przykład taki oto cytat, będący chyba kwintesencją jego sztuki: “(...) Dlatego też zapytywanie mnie “ co znaczą” sytuację anegdotyczne wyobrażone na niektórych moich pracach, mija się z celem. Sam po prostu tego nie wiem, co więcej, zupełnie mnie to nie interesuje.” Gdzie indziej zaś wyjaśnia, że obrazy są przeniesieniem jego ulotnych wizji, oraz że nie lubi czystych, pustych, nudnych powierzchni, także na obrazach, więc zdarza się, że dla zapełnienia takiego nudnego kawałka płyty na której maluje wrzuca nań jakąś rzecz, która akurat wpadnie mu do głowy, na przykład czaszkę czy trumnę. Odbiorcy jego twórczości często doszukują się w niej drugiego dna, którego wcale tam nie ma, ale przecież wszyscy wynieśliśmy ze szkoły umiejętność dokonywania analizy dowolnego dzieła , pod tytułem “co autor miał na myśli” :) Polecam, po tej lekturze obrazy Zdzisława Beksińskiego objawiły mi się zgoła inaczej , co jednak wcale nie znaczy, że chciałabym je mieć u siebie w sypialni;)