Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Zawsze staram się rozmawiać o rzeczach ważnych, na bzdury nie ma zgody. Bo taka jest godzina prawdy". Te słowa należące do Michała Olszańskiego, wprowadzają czytelnika w szczere rozmowy z jego gośćmi. Niegdyś przeprowadzone na antenie radiowej "trójki", teraz ukazane w formie papierowej. Tematy rozmów są różnokierunkowe. Trudne i lekkie, smutne i radosne, czasami zaskakujące tendencją sinusoidalną. Jednym słowem - życie. Mnóstwo charakterów, jak i scenariuszy życiowych, które można rozpatrywać pod kątem psychologicznym. Jak wiele człowiek potrafi udźwignąć, ilu próbom jest poddawany, jak i w którym momencie jest w stanie zawalczyć o siebie i na koniec, ile determinacji, pracy nad sobą potrzebuje, aby jego starania i w miarę poukładany świat, jak i wypracowana siła psychiczna ponownie się nie zburzyły. Każda z tych osób ma swoje traumy, ciężary, z którymi musi sobie radzić. Jak chociażby już dorosły Łukasz Krasoń, u którego pierwsze objawy zaniku mięśni pojawiły się w wieku czterech lat. Na wózku, na którym jeździ od siódmego roku życia przykleił napis "koniec z narzekaniem". To hasło było skutecznym protestem. W tym momencie jako aktywista został pełnomocnikiem rządu ds. osób niepełnosprawnych. "Uśmiecham się, bo w życiu chodzi o to, by być szczęśliwym". To piękne, gdy mimo bólu i postępującej choroby, człowiek chce i walczy o swoje szczęście. Ileż jest osób zdrowych, a jedynie znudzonych życiem, które tak nie potrafią...? Chyba wielu powinno po tą pozycję sięgnąć. Historie przedstawione w książce z pewnością mogą być inspiracją, motywacją do pozytywnych zmian. Bohaterowie mogą być z siebie dumni. Pokonali kawał ciężkiej drogi, by być w miejscu, w którym są. Jedynie pozostaje życzyć im dalszej wytrwałości i spokoju duszy, mimo wszelkich przeciwności. Muszę też wspomnieć o doskonałej rozmowie z Felicją Konarską, która w 1940 roku została wywieziona z Wołynia w głąb tajgi do posiołku - łagru Obil w obwodzie archangielskim. Pani Felicja jest autorką książki "Liście na wietrze", którą szczerze polecam. Bardzo dobrze opowiadają też: Andrzej Jaroszewicz, Tadeusz Olszański (ojciec autora),Czesław Marchaj, Władysław Kozakiewicz. "Abstrakcyjnej prawdy nie ma. Prawda jest zawsze konkretna". I właśnie taka jest ta książka - konkretna, szczera i z pewnością zasługująca na analityczny wgląd oraz pełne zrozumienie.