Źródło: By Davart Company, New York City, USA - Ten image pochodzący z zasobów Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych, oddziału Prints and Photographs division jest dostępny pod numerem cph.3a26142.Ten szablon nie wskazuje stanu prawnego pliku. Standardowy szablon licencji jest nadal wymagany. Aby dowiedzieć się więcej zajrzyj na stronę Commons:Licencja., Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=1629469
Irlandzki dramaturg i prozaik, przedstawiciel dramatu realistycznego. Jako filozof twórca koncepcji tzw. siły życiowej (Life Force) i ewolucji twórczej (Creative Evolution). Indywidualność twórcza, outsider i obcokrajowiec, irlandzki obserwator, żyjący w niezgodzie ze społeczeństwem, które znaczyło dla niego mniej niż ludzie, których znał i lubił (John Matthews). Znany zwłaszcza dzięki dramatowi Pigmalion (1913) oraz często przywoływanym aforyzmom.
George Bernard Shaw jest laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1925. Z uzasadnienia Komitetu Noblowskiego: za twórczość naznaczoną idealizmem i humanizmem, za przenikliwą satyrę, która często łączy się z wyjątkowym pięknem poetyckim. Jest także zdobywcą Oscara w roku 1938 za "najlepszy scenariusz adaptowany" do filmu Pigmalion, co czyni go pierwszą osobą w historii uhonorowaną Oscarem i Nagrodą Nobla (drugą został Bob Dylan w 2016 r.).
Początki pisarskie Shawa były dość trudne; na długi czas jego sztuki (utrzymane głównie w tendencjach naturalizmu i realizmu) nie spotykały się z zainteresowaniem krytyki ani czytelników. Autorowi zarzucano ponadto zbyt intelektualne podejście do relacji międzyludzkich, zarzucenie psychologizmu postaci na rzecz konfliktu idei i światopoglądów, zbyt archetypiczne przedstawienie bohaterów sztuk. Pierwszym dziełem Shawa, o którym zaczęto szeroko dyskutować, był dramat Kandydy wydany w 1903.
W 1904, głównie dzięki przyjaźni z wieloma reżyserami, stworzył tzw. scenę idei w londyńskim Royal Court Theatre, który przez następnych kilka lat stał się właściwie teatrem autorskim Shawa.
Po wybuchu I wojny światowej ogłosił drukiem obszerny artykuł Wojna z punktu widzenia zdrowego rozsądku, w którym nakłaniał do pacyfizmu i z właściwym sobie ciętym dowcipem wyśmiewał ślepy patriotyzm zarówno Niemiec jak i Wielkiej Brytanii. Publikacja ta zyskała Shawowi wielu wrogów oraz spowodowała jego wykluczenie z Klubu Dramaturgów.
Ostatnie sztuki Shawa odrzuciły konwencje realistyczne i tematykę socjalną na rzecz zwrotu ku wzorcom antycznym.
Pieniądze otrzymane wraz z Nagrodą Nobla przeznaczył na angielsko-skandynawski fundusz skierowany głównie do tłumaczy dzieł Augusta Strindberga. Shaw był również gorącym zwolennikiem filozofii Friedricha Nietzschego i Henri Bergsona.
W tworzonej przez siebie filozofii autor Pigmaliona uwzględniał istnienie siły życiowej, która miała być bodźcem do osiągnięcia stanu nadczłowieczeństwa tożsamego z życiem w harmonii. Siła życiowa była przez pisarza różnie rozumiana w ciągu jego całego życia; wpierw oznaczała ona siłę woli, później pierwiastek biologicznie zapisany w człowieku, na końcu zaś element boski w jednostce ludzkiej.
Był zwolennikiem eugeniki. Cytat z "DNA - tajemnica życia" autorstwa Jamesa D. Watsona oraz Andrew Barry'ego: "Do grona jej gorących zwolenników należał też George Bernard Shaw, który napisał: „obecnie nie istnieje żadna rozsądna wymówka, by nie zaakceptować faktu, że nic—poza religią eugeniki—nie jest w stanie uratować naszej cywilizacji”."
Znając mocno lewicowe ciągotki G.B.Shawa ,sztuka "Pigmalion" nie zaskoczyła mnie zbytnio swą treścią,ukazującą tarcia społeczne i stosunek klasy panującej do plebsu wykorzystującego niziny społeczne do swych gierek i różnych eksperymentów ,mających przynieść sławę i rozgłos eksperymentatorom ,pomijając uczucia i los ofiar tych doświadczeń.G.B.Shaw ,jako jeden z nielicznych pisarzy zachodu wsławił się wielką miłością do Stalina ,której nie ukrywał i brał udział w próbie zamaskowania w mediach brytyjskich wielkiego głodu na Ukrainie,który doprowadził do śmierci milionów ludzi a którego inicjatorem i sprawcą był tenże wysoko ceniony przez Shawa właśnie Stalin ,notabene nie ukrywał również swojej sympatii wobec osoby Benito Mussoliniego,jak również nie bardzo krytykował Hitlera .W tym kontekście siłą rzeczy,mój odbiór tego dzieła jest nieco inny niż tych ,którzy tych faktów nie znają i w związku z tym przesłanie,którym kierował się autor w swym dziele nie przemawia do mnie z taką siłą i w takim stopniu ,w jakim przemawia do innych nie znających faktów z życia tego pisarza.Sztuka sama w sobie jest bardzo dobra,napisana po mistrzowsku i ocenił bym ją wyżej,gdyby nie stały za autorem wydarzenia,które opisałem a które dyskredytują prawo do moralizowania i pouczania innych.Treść sztuki jak i kompozycja są genialne i gdyby była napisana przez anonimowego autora ,ocenił bym ją na 10 gwiazdek.
Ostatnio częściej słucham niż czytam.
Sytuacja ta, jak każda, ma swoje plusy, jednym z największych jakie wpadło mi w ucho jest słuchowisko w reżyserii Michała Meliny z 1953 roku. Genialna interpretacja w rolach głównych z Haliną Mikołajską (w roli Elizy) i Jackiem Woszczerowiczem (jako Henryk Higgins).
Gorąco polecam!
"Pigmalion" mimo swych niewielkich rozmiarów porusza bardzo wiele ważnych tematów. To nie tylko satyra na wyższe sfery, to nie tylko pytanie o to czy warto podążać za marzeniami za wszelką cenę, to nie tylko piękno języka (angielskiego w wersji oryginalnej, a naszego ojczystego w tymże słuchowisku),to również komedia romantyczna, której uwspółcześnioną wersję z Julią Roberts i Richardem Gere zna każdy z nas.
Naprawdę warto się zapoznać.